Cuz I can’t take this pain

***

Londyn, sierpień 2021

Po raz pierwszy.

Kolejny z rzędu wieczór spędziła samotnie w domu. Zamiast spotkać się ze znajomymi, ona wolała siedzieć w kuchni męcząc się z upieczeniem idealnych makaroników. Była już blisko osiągnięcia wyznaczonego przez siebie celu. Korzystając z okazji, że ojciec ponownie musiał zostać dłużej w pracy, Avalon postanowiła zrobić małą rewolucję w ich kuchni. Gdyby tylko mogła, najchętniej poszłaby na łatwiznę i kupiła perfekcyjne ciasteczka w jednej z pobliskich cukierni. Zdawała sobie jednak sprawę, że jej oszustwo szybko wyszłoby na jaw. Wówczas ojciec zawiódłby się na niej, a tego bała się najbardziej. Równie mocno obawiała się, że w końcu nadejdzie taki dzień, w którym nie będzie mogła więcej zmusić się do uśmiechu. Na szczęście nic jeszcze nie wskazywało, aby ten dzień miał nastąpić w najbliższym czasie. Póki co była dzielna i robiła to co zawsze – udawała, że jej życie jest idealne i nigdy, przenigdy nie zamieniłaby go na inne. Przecież miała kochającego ojca, który chciał dla niej jak najlepiej. A ona bardzo chciała mu wierzyć. Tak więc robiła wszystko, aby tylko go zadowolić. Chciała widzieć na jego ustach uśmiech, a w oczach radosne iskierki. Może pragnęła tego za bardzo, zapominając przy tym o samej sobie. Jednak, kiedy widziała szczęśliwego ojca, ona sama była wówczas zadowolona. Bo skoro jego żona nie żyła, to teraz właśnie ona musiała się nim zająć, zaopiekować. Musiała przejąć obowiązki swojej mamy i robić wszystko, by ich życie dalej było szczęśliwe. Tak jak wtedy, kiedy mieszkali w słonecznej Marsylii, pachnącej lawendą i pomarańczami. Srebrnowłosa dziewczyna uwielbiała wracać wspomnieniami do tamtych chwil. Przypominała sobie wówczas słodki zapach wypieków babci i intensywną woń ryb, dochodzącą z garnka na kuchence. To jej mama przygotowywała ulubioną zupę taty. Ona sama jej nienawidziła. Marszczyła mocno nos i wyginała pełne wargi w grymasie zniesmaczenia, komentując głośno, że ryby powinny pływać żywe w oceanie, a nie we wrzątku.

 Powolnie dochodziła północ, a piętnastoletnia czarownica siedziała po turecku tuż przed piekarnikiem. Przyglądając się uważnie migdałowym ciasteczkom, które powolnie wysychały w wysokich temperaturach. Zaczynała się martwić. Czy wszystko było w porządku? Dlaczego jej ojca wciąż nie ma w domu? Rozumiała, że musiał zostać dłużej w pracy, jednak dlaczego trwało to tak długo? Już dawno powinien być z nią. Powinni być po kolacji, siedząc wspólnie na kanapie i rozmawiając o tym, dokąd udadzą się w tym roku na wakacyjny wyjazd. W końcu zostały im już tylko trzy tygodnie, by wspólnie spędzić czas. Następnym razem zobaczą się dopiero w trakcie przerwy świątecznej. Co prawda to tylko cztery miesiące, jednak dla Avalon to była wieczność. Nienawidziła zostawiać ojca samego w domu. Czuła się winna i z trudem skupiała się na nauce. Podparła się łokciami o kolana, a ciężką ze zmęczenia głowę oparła o złożone dłonie, przymykając powolnie powieki. Nie mogła jednak zasnąć, przecież piekła ciasteczka. Dla ukochanego taty.

– Ciii – usłyszała tak dobrze znany sobie głos i cichy chichot tuż po tym jak w drzwiach kliknął zamek. Momentalnie otworzyła szeroko powieki, prostując się szybko i wyłączając piekarnik. Podniosła się na nogi i zaciekawiona przystanęła opierając się ramieniem o ścianę łączącą kuchnię z salonem – nie chcemy obudzić Avalon – usłyszała swojego ojca. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się z  kim może rozmawiać. Przez myśl jej nie przeszło, że właśnie w tym momencie może stać na korytarzu z uroczą blondynką. Raczej spodziewała się kolegi z pracy, który go odprowadzał bo być może po ciężkim dniu, udali się na wspólnego drinka. Kiedy do jej uszu dotarł kobiecy głos, przez jej ciało przeszedł dreszcz.

– Mówiłeś, że jest już dużą dziewczyną. Na pewno ma mocny sen i nie obudzi jej byle szelest – jej głos był przyjemny, jednak w tym momencie dla srebrnowłosej brzmiał przeraźliwie. Był jedynie przeraźliwym jazgotem intruza.

– Tak. Jednak wolałbym, abyście poznały się w innych okolicznościach.

– Rozumiem cię Aaron, ale jak długo chcesz z tym jeszcze zwlekać? Może mieć ci za złe, że przez tyle czasu nic jej nie powiedziałeś. Na pewno wszystko zrozumie. Sam mówiłeś, że minęło już dziesięć lat… Tylko nie możesz z tym dłużej zwlekać. - Avalon poczuła ostre ukłucie w sercu. W życiu jej ojca był ktoś jeszcze, ktoś trzeci. A ona głupia przejmowała się, czy nie chodzi głodny, czy ma czyste szaty… Jej ciemne oczy zaszkliły się łzami. Tak bardzo się starała, a On ją okłamywał. Wymagając wciąż by była taka jak matka. Nie rozumiała tego. Miała ochotę wparować na korytarz i przerwać ich rozmowę. Chciała wykrzyczeć jak bardzo go nienawidzi i, że jakim prawem może tak okrutnie ją zdradzać. Zamknęła jednak tylko powieki, czując jak ciepłe łzy spływają po jej policzkach. Wstrzymała oddech, próbując wtopić się w ścianę. Mając nadzieje, że jej nie zauważą.

–  Wiem. Powiem jej… Powiem jej jutro.

– W takim razie, odprowadź mnie do domu. Nie mogę zostać. Nie, dopóki Twoja córka jest w domu i nic nie wie. Jeżeli nie chcesz aby się od ciebie odsunęła, a mnie już na starcie znienawidziła. Musisz być z nią szczery… – może i zachowanie kobiety było odpowiednie, jednak Avalon nie miała zamiaru jej lubić. Nie i tyle. Wepchnęła się na nieswoje terytorium. A panienka Moore musiała bronić tego, co należało do niej.

–  Ona jest zbyt dobra, nie umie nienawidzić. Na pewno cię polubi. Désirée z pewnością by cię polubiła, a Avalon jest dokładnie taka jak ona. Polubicie się, zobaczysz.

Słysząc jak para jednak wychodzi z domu, młoda dziewczyna powolnie osunęła się na ziemię i skryła twarz w dłoniach, pozwalając sobie na gorzkie łzy. Nie chciała tutaj żadnej, obcej kobiety. Nie chciała mieć macochy. Pragnęła jedynie, aby jej ukochana mamusia nigdy nie umierała. Załkała głośno, nabierając do ust duży haust powietrza, a w myślach wciąż huczały jej ostatnie zdania ojca: Jest zbyt dobra. Désirée by Cię polubiła, jest taka jak Ona. Jest zbyt dobra, jest zbyt dobra, jest zbyt dobra… Jest taka jak Ona, Désirée…

Więc i Ona musiała polubić obcą kobietę z korytarza, niezależnie od tego jaka będzie. W końcu jej mama by ją lubiła. A córka była kopią matki. Musiała być.

Nazajutrz wyłoniła się ze swojego pokoju o świcie. Przez całą noc nie mogła zmrużyć oka nawet na kilka minut. Zastanawiała się nad słowami ojca, które usłyszała w środku nocy. Czy gdyby wiedział, że stoi tuż za ścianą, mówiłby to samo? Czy naprawdę myślał o niej w ten sposób? Przecież to On chciał, aby taką była, a teraz… Nie rozumiała go, a bardzo zrozumieć chciała. Tylko, że teraz stała zdezorientowana, nie mając pojęcia co się tak właściwie dzieje. Przeszła się powoli po mieszkaniu, zerkając ostrożnie do sypialni ojca. Widząc puste łóżko przeraziła się. Nie powinien był tego robić, nie powinien był zachowywać się w taki sposób. Zeszła na parter i zaparzyła sobie wody na herbatę. Usiadła przy kuchennym stole, zerkając na ruchome fotografie rodziców. Kąciki ust delikatnie jej zadrżały. Wróciła właśnie myślami do najstarszych wspomnień jakie miała.

Murowany dom umiejscowiony w pobliżu skarp, gdzie w niedaleko było łagodne zejście na plażę. Codziennie unoszący się aromat rześkości morza i świeżych bagietek. I jeszcze te lawendowe pola, tak intensywnie pachnące… I ona. Idąca z mamą wąskimi uliczkami miasteczka. Robiły właśnie zakupy na obiad. Uśmiechnięte, roześmiane. Cieszące się życiem. Tak po prostu. Matka i córka. Nagle, przepiękna Désirée puszcza maleńką dłoń swojej córeczki. I w tym momencie piękne wspomnienia Avalon zmieniają się w koszmar. Widok bezwładnego ciała matki pamięta do dnia dzisiejszego. To był pierwszy raz. Po raz pierwszy ciemnowłosa dziewczyna płakała tak przeraźliwie, tak głośno. Bojąc się, że jej mamusia nigdy już się nie obudzi. Trzymała mocno ciepłą dłoń kobiety, nie dając się odciągnąć przez interweniujących przechodniów. Nie chciała zostawić ukochanej mamusi.

I teraz również na policzku młodej dziewczyny pojawiła się pojedyncza łza. Podciągnęła lekko nosem, słysząc bulgot gotującej się wody wstała i przygotowała sobie herbatę. Wcześniej jednak, smukłym palcem, starła słoną kropelkę ze swojej twarzy.

– Wiem o wszystkim… – szepnęła, stając naprzeciwko ojca. Wlepiając w niego te swoje duże oczy. Nie miała zamiaru prawić mu kazań. Nie chciała się z nim kłócić. Pragnęła po prostu, aby dostrzegł ból w jej dużych oczach. Miał zapamiętać ten widok i przypominać go sobie za każdym razem, gdy robił coś nieodpowiedniego. Coś co powodowało, że Avalon było coraz mniej – słyszałam Was wczoraj. Całą Waszą rozmowę.

– Kochanie, skarbie… Chciałem ci o wszystkim powiedzieć… Inaczej. – i chociaż nie miała ochoty na jego objęcia, na słodkie słówka, którymi tak szczodrze ją rozpieszczał, wciąż stała przed nim, stała, uparcie świdrując go spojrzeniem – Myślałem, że może zjemy kolację we trójkę, porozmawiamy. Poznacie się, Arizona naprawdę nie może się już doczekać – mówił i mówił, jednak Ona już dawno przestała go słuchać.

– Patrz na mnie. Po prostu spójrz mi w oczy – i chociaż jej głos był łagodny, sprawny słuchacz bez problemu wyczułby w nim gniew i smutek. Właśnie te dwa uczucia, przepełniały duszyczkę młodej dziewczyny – widzisz? To przez ciebie – burknęła, walcząc ze zbierającymi się łzami w oczach. Odwróciła się gwałtownie na pięcie i ruszyła prosto do swojego pokoju. Zatrzaskując głośno drzwi za sobą.

Po raz pierwszy coś w niej pękło. Po raz pierwszy miała ochotę krzyczeć. Powiedzieć mu wszystko to, co tłumiła w sobie od tak długiego czasu. Chciała stać przed nim i powiedzieć mu, jak bardzo go nienawidzi. Jak bardzo zniszczył jej życie. Odebrał jej największy skarb, jaki mogła dostać… 

Zabrał jej ją samą.

*

Wzięłam sobie do serca Wasze uwagi spod notki konkursowej i…  Mam szczerą nadzieję, że jakaś różnica jest.  Bo pisząc ciągle myślałam o tym co mi napisaliście. Naprawdę starałam się zapanować nad przecinkami (!) no i są dialogi. Chociaż temat zupełnie inny.