I'm just the boy inside the man

VITALIS FAUST SELWYN

ravenclaw | VI | pół grek, pół anglik | czystokrwisty | jesion, 11 cali, pazur mantikory | patronusem paw | Maurice | animag

Kiedyś:

Przyszedł na świat jako jedyne, długo wyczekiwane dziecko Desmony i Felixa Selwyn. Po wielu niepowodzeniach, kiedy już się poddali pojawił się on. Był darem od losu, był żywy*, prawdziwy, cielesny. Jakaż radość panowała, kiedy się narodził, ile łez wylano nad jego maleńkim ciałkiem ułożonym w wiklinowej kołysce. Był śliczny, ze swoimi maleńkimi stópkami i oczyma przypominającymi odcieniem wzburzone fale. Rozwijał się, rósł, z każdym dniem coraz bardziej przypominając swojego ojca. Stawiał pierwsze kroki, wypowiadał pierwsze słowa, śmiał się głośno, rozświetlając swoim uśmiechem najbardziej ponure dni. Doświadczył ogromnych pokładów miłości rodzicielskiej, zawsze spełniano jego marzenia, rozpieszczano go. W końcu był jedyny, był najukochańszy, był szczęściarzem**. 

Jego matka nigdy nie pozwoliła swojemu mężowi wpajać mu pojęcia czystości krwi. Pragnęła, aby był wolny od uprzedzeń, aby potrafił kochać każdego, bez zwracania uwagi na urodzenie, aby szanował istoty żywe. Czuła dumę każdego, kolejnego dnia, widząc jak jej dziecko uczy się na własnych, maleńkich błędach, jak biega po domu, próbując złapać kota za ogon. Był doskonały w każdym calu. Był ruchliwy, był radosny, był wspaniały. 

Zachowania jego rodziców odcisnęły na nim swojego rodzaju piętno. Stał się delikatny, spokojny, zbyt marzycielski. Jego duch znajdował się zawsze gdzie indziej niż ciało. Bujał w obłokach, czytał ponad miarę i brzdąkał na swojej gitarze w każdej wolnej chwili. Rozmawiał tylko z kotem, bo nikt nie rozumiał go tak dobrze jak ten sierściuch.

Dziś:

Zbuntował się. W piątej klasie, po piętnastu latach ciągłego mówienia jaki powinien być, jak powinien się zachowywać nie wytrzymał ciągłej presji wywieranej przez rodziców. Miał się uczyć, miał być wolny od uzależnień, miał pozostać sam, przynajmniej do końca szkoły, miał pracować w Ministerstwie. Ale tak naprawdę – miał dosyć narzucania ambicji. Ambicji ojca, by ich nazwisko znów stało się znane, ale tym razem z dobrej strony. Ambicji matki, by z dnia na dzień mierzyć coraz wyżej. Nie chciał tego. 

Dopiero po uświadomieniu sobie tego, zaczął walczyć ze swoją osobowością. Nie chciał już taki być. Nigdy więcej. Uśmiech spełzł z jego twarzy, pozostawiając ją zbyt poważną jak na jego wiek. Przyłożył się do nauki przedmiotów, które według niego, a nie według rodziców przydadzą mu się w życiu. Zaczął opanowywać zaklęcia na własną rękę, stał się animagiem, patronusa wyczarowywał na zawołanie. Postanowił wziąć życie we własne ręce, a nie pozwalać swoim rodzicom przeżywać je za niego. 

Choć nadal pozostało w nim coś sprzed roku. Nie mógł po prostu porzucić gry na gitarze, nie potrafił znienawidzić lukrecjowych cukierków, które mama zawsze wrzucała mu do kieszeni. Cząstka dawnego jestestwa pozostała w nim także pod postacią obrazu jednej z uczennic, którego od trzech lat nie może pozbyć się z głowy.

* Imię Vitalis oznacza "żywy, żywotny".

** Imię Faust oznacza "szczęście".

Cześć. Nie potrafię pisać kart, a Vitalis szuka miłości. :) 

fc. Spencer MacPherson