Zbiór świątecznych, hogwarckich opowiadań

→ Wszyscy idą najpierw tutaj!

“

Do szopy, hipogryfy, do szopy wszyscy wraz!

Z zaśniedziałych żyrandoli nie zwisały już pajęczyny, tylko girlandy ostrokrzewu i złote i srebrne łańcuchy; magiczny śnieg błyszczał na wyleniałych dywanach; wielka choinka, zdobycz Mundungusa, rozjarzona żywymi elfami, przysłoniła drzewo rodowe rodziny Syriusza, i nawet wypchane głowy skrzatów domowych w holu przyozdobione były czapkami i brodami Świętego Mikołaja.

„

Matthew otworzył nagle oczy.

Wydawało mu się, że przysnął i zamiast czatować na Mikołaja, poddał się zmęczeniu i zasnął... Jak ostatni cienias. Z sufitu zaraz przeniósł spojrzenie na stojący obok na szafce nocnej budzik, który wyglądał jakby patrzył na niego z wyrzutem.

— CO?! — wrzasnął, patrząc na godzinę, po czym zrzucił kołdrę i dosłownie spadł z łóżka. Momentalnie zebrał się z podłogi, nie zważając na to, że koszulka zahaczyła się o wystający gwóźdź i zaczęła się pruć. On musiał być tam przed nią! Gdy tylko wyciągnął dłoń w kierunku klamki, drzwi do jego pokoju otworzyły się, a tuż zza nich wychyliła się drobna postać ubrana w czerwoną piżamę udekorowaną białymi wzorami reniferów, gwiazdek i wszystkich tych typowych świątecznych symboli. Blond włosy sterczały we wszystkich kierunkach, zielone oczy skrzyły się wesoło, a białe zęby suszyły się w jego kierunku...

— Zaspało się, co? — powiedziała Elody, poruszając zabawnie brwiami do góry. — Zgadnij, kto będzie pierwszy na dole - zaśmiała się złowieszczo i szybkim ruchem zamknęła drzwi, zbiegając po hebanowych schodach.

— A to... — chciał coś powiedzieć, gdy drzwi zwyczajnie zatrzasnęły mu się przed nosem. Niedoczekanie! Natychmiast je otworzył i pobiegł za Elody. Siostra była już oczywiście na schodach i z charakterystyczną dla niej gracją (o ile można było nazwać tak ruchy tego porannego ptaszka) z nich schodziła. Jednak ona była sobą, a Matt... No, właśnie. Zamiast iść jak zwyczajny śmiertelnik schodami, chłopak przeskoczył balustradę, chwilę podyndał w powietrzu, oceniając odległość od przedostatniego stopnia i puścił się. Miękko wylądował zaraz przed siostrą. — To może całus na dzień dobry? — spytał złośliwie w odwecie, po czym cmoknął ją w czoło i odwrócił się, biegnąc w stronę salonu. Zatrzymała się gwałtownie i zachwiała niebezpiecznie na schodach, gdy Matt wylądował tuż przed nią. Uniosła kąciki ust ku górze nieco rozczulona tym braterskim gestem, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że brat już przekracza próg salonu.

— Ej! — krzyknęła ruszając biegiem tuż za nim w kierunku ogromnej świerkowej choinki upstrzonej setkami kolorowych światełek i bajecznych ozdób. Niczym nie przypominała tego strojnego drzewka ze sklepowych wystaw lecz właśnie taka nieidealna, ubrana w pięciometrowy papierowy łańcuch zrobiony przez sześcioletniego kuzyna Stevena i różowe kokardki zawiązane niechlujnie na krzaczkach przez pięcioletnią Lenkę, była najpiękniejszą na świecie. Właśnie, pełna chata ludzi, dzieci i dorosłych, a pod choinką z samego rana nie kto inny jak Matt i Elody.

Wyciągnęła dłoń przed siebie, chwytając skrawek koszulki brata, by w jakikolwiek sposób móc go powstrzymać. Nie spodziewała się jednak, że to popruty z rana fragment dzierży w dłoni co też spowodowało reakcje łańcuchową, a część włókien bawełny pozostanie w jej ręku, prując tył koszulki i zatrzymując na chwilę starszego Harrisona. Elody rozwarła usta z zaskoczenia, a jej oczy powiększyły się dwukrotnie, lecz nie tracąc okazji czmychnęła w stronę kanapy i przeturlawszy się przez nią była zaledwie metr od choinki i góry skrywanych pod nią prezentów.

Matt jednak nie miał zamiaru poddawać się tak łatwo. Nie. Dzisiaj. Skoczył za siostrą, łapiąc ją za nogę i powalając na ziemię. Doczołgał się do niej i w końcu z nadzieją wyciągnął rękę w stronę prezentów. Jednak Elody pociągnęła go za włosy w wyniku czego złapał łańcuch na choince. Matt szybko odwrócił się na plecy, próbując pozbyć się siostry jakimiś kopniakami czy czymś, ale zamiast tego blondynka pisnęła, a Harrison zobaczył cień i po chwili dostał czymś w głowę. Dwie minuty później razem z Elody próbowali zgasić pożar, który wzniecili przewracając choinkę na kominek, a dziesięć minut po tym stali czarni od brudu, a Matt dodatkowo miał rozprutą do pępka koszulkę...

— To nie ja! — krzyknęli równocześnie do rodziny, wskazując na siebie nawzajem.

Autorzy: Raven manipulant&Majowa konwalia - Matt Harrison&Elody Harrison - KLIKNIJ NA TEKST, ŻEBY PRZECZYTAĆ CAŁOŚĆ!

Nawet nie próbuj dobierać się do mojej paczki, Q!

Świąteczny poranek u Lawrenców przedstawiał się jako istny chaos. Jak co roku dom w Finchingfield, małej wsi oddalonej o osiemdziesiąt kilometrów od Londynu, wypełniony został po brzegi całą rodziną, która miała gościć tam jeszcze przez następne kilka dni. Połączenie czarodziejskiej części krewnych od strony matki Abigail z typowymi mugolami, Lawrencami, już od dobrych kilkunastu lat nie zwiastowało niczego innego, jak tylko sąd ostateczny. Każdy z domowników bowiem testował swoje granice wytrzymałości. Jeśli chodzi o Woodów, byli oni ludźmi odrobinę ekscentrycznymi, zgodnymi jednak do wszelkich ugód, dopóki nie wkraczano na tematy polityczne. Dzień wcześniej do domu zawitali w komplecie: siostra Fioletty, matki Abigail, czyli ciocia Harrietta z trzema córkami i mężem; brat matki Abigail, wujek Rogers, który nienawidził ciotki Harrietty, bo ta co roku wypominała mu to, iż jeszcze nie znalazł sobie żony; rodzice matki Abigail, pan Fryderyk, do którego wszyscy mówili Fryk, oraz pani Ursulla, była zawodniczka Quidditcha.

Natomiast Lawrence'owie, ich było, cóż, jeszcze więcej: dziadkowie Abigail, Adam i Mary-Anne, którzy wciąż łypali nieprzyjemnym wzrokiem na rozwydrzone dzieci Harrietty, choć po kryjomu wciskali im czekoladowe mikołaje; trzej wujkowie i dwie ciotki, razem z dziećmi i drugimi połówkami; i w końcu ciotka Mirella, siostra Adama, dla której specjalnie poszerzono stół świąteczny...

Trudno sobie wyobrazić, że jeden dom mógł pomieścić trzydziestkę ludzi, nawet jeśli znajdowało się tam aż siedem sypialni. Czarodziejskie namioty rozłożone z tyłu podwórka jednak skutecznie rozwiązały ten problem (ciotka Mirella dostała jeden na wyłączność), a zaklęcie rzucone na salon spowodowało, iż wyglądał on bardziej jak sala balowa, aniżeli pokój codzienny. Ogromna choinka rozstawiona na środku pokoju była piękna niczym obrazek, a przynajmniej przedstawiała się tak poprzedniego dnia, zanim Raven, jeden z niemagicznych kuzynów Abi, postanowił zwrócić trzy czekolady wprost na drzewkowe ozdoby.

— Quentin, mówię poważnie! — Dziewczyna krzyknęła, po czym delikatnie pacnęła starszego brata w głowę. — Jaki ty jesteś głupi.

Cała rodzina siedziała przy długim stole, przystrojonym przez ciotkę Harriettę wątpliwej jakości dekoracjami świątecznymi, czekając z niecierpliwością, aż dzieci gospodarzy rozniosą paczki spod choinki. Tradycją w ich rodzinie było kupowanie sobie prezentów "na oślep", toteż po rozpakowaniu zazwyczaj zaczynała się wielka licytacja otrzymanych niespodzianek — jako że każdy musiał kupić przynajmniej dwa prezenty, a tyczyło się to również najmłodszych, było to dość osobliwe przedstawienie.

Licytację zawsze prowadził ojciec Abigail. Miał pocieszną, pucołowatą twarz i długą brodę, którą znaczyły już nieliczne siwe pasma, a biała koszula idealnie podkreślała jego krągłą sylwetkę. Dla Abi jednak został zapamiętany już na zawsze jako najcudowniejszy człowiek, jakiego poznała, mimo że nierzadko jego zachowanie wydawało się jej po prostu śmieszne. Leon Lawrence był bardzo pewny siebie, nigdy się nie poddawał, a co najważniejsze kochał ich najmocniej, jak tylko potrafił. Jego poczucie humoru pozostawiało za to wiele do życzenia.

— Dzień dobry, moi państwo! Zanim zaczniemy, muszę wam coś powiedzieć. Quentin, mój najstarszy syn, rocznik, no nie wiem... Dziewięćdziesiąty piąty? — przerwa na niezręczny śmiech osób, które miały jeszcze do żartów Leona siłę — Ten Quentin, który właśnie próbuje ukraść swojej siostrze prezent. Patrzę na ciebie, oj tak. W każdym razie podnieśmy kieliszki i wypijmy za tego małego łachudrę. Jeśli wszystko pójdzie tak, jak pójść powinno, w przyszłym roku rodzina niejakich Tylerów dołączy do naszego stołu. Razem z przeuroczą Jamie, którą kilka dni temu mój dorosły chłopak przedstawił mi jako swoją narzeczoną.

Bardzo dobrze się stało, że Abigail już siedziała przy stole, bo gdyby tego nie robiła, z pewnością padłaby na ziemię jak długa.

— Q, jak to? Kiedy to się...? Jak to wychodzisz za mąż?!

Krótka chwila ciszy po jej słowach została przerwana donośnym szczeknięciem jednej z paczek.

— Abi, żenię się. Ja się żenię, do cholery.

Autor: coup d'état - Abigail Lawrence - kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

Uśmiechnęła się delikatnie na widok pięknie przyozdobionej choinki. Wszystkie wiszące na niej bombki były koloru czerwonego, a światełka i mieniące się łańcuchy miały złotą barwę. Usiadła na drewnianej podłodze salonu i wciąż z uśmiechem na twarzy wpatrywała się w migoczące ozdoby. Avalon Moore uwielbiała święta, chociaż ich organizacja nie należała do najłatwiejszych. Nie w domu, w którym spotykały się różne tradycje, gdzie stykały się tak bardzo różniące się od siebie światy. Mimo wszystko, tego dnia Avalon postanowiła, że nic. Kompletnie nic nie będzie w stanie zepsuć jej humoru...

Żadna rozmowa, żaden drobiazg nie zniszczą jej tego pięknego dnia. Dnia, w którym na śniadanie zjada tonę tostów z foie gras, popijając je ciepłym kakao. I chociaż marzyła o tym, aby w Tym dniu nie pojawiły się żadne nieporozumienia doskonale zdawała sobie sprawę, że przecież to jest nierealne. Tak bardzo absurdalne w tym właśnie domu. W końcu z rodziną wychodzi się idealnie tylko na zdjęciach. Z wielką przykrością, zgadzała się z tym stwierdzeniem. Szczególnie, kiedy dotyczyło to jej własnej rodziny. Pomimo świadomości, że przecież te powiedzenie nie wzięło się z nikąd, Av zawsze żyła w przekonaniu, że w każdym innym domu jest inaczej, jest lepiej. Wierzyła, że inni ludzie są szczęśliwi. Patrząc na swoje własne życie, nie mogła znieść myśli, że pozostali mogą znajdować się w równie beznadziejnej sytuacji, jak ona sama.

– Avalon, chodź szybko do kuchni. Tosty są już gotowe – usłyszała ciepły głos Arizony, który momentami nadal był w stanie wzbudzić w niej szaleńcze zachowanie. Jednak starała się z całych sił, szczególnie w tak trudne dni jak dzisiejszy – Aaron, zaraz będą twoi rodzice – mruknęła lekko podenerwowana blondynka, karcąc ostrym spojrzeniem mężczyznę siedzącego z kubkiem kawy, kompletnie nieprzygotowanego na przyjęcie jakichkolwiek gości.

– Dziadkowie i tak nie docenią twoich starań – srebrnowłosa wzruszyła lekko ramionami. Była zdziwiona, że w ogóle przyjęli zaproszenie swojego syna. Z drugiej strony… Podał im jak na tacy wyśmienitą okazję do dręczenia swojej jedynej wnuczki, bo ich zachowania nie można było określić już żadnym innym słowem. Schemat rodzinnych spotkań każdy znał już na pamięć. Jednak dziś miało wyglądać zupełnie inaczej, dzisiaj panienka Moore miała zamiar cieszyć się wyjątkowym dniem. Kiedy po pomieszczeniu rozległ się dźwięk pukania do drzwi, wszyscy zamarli. A po kilku sekundach rozpoczął się szał, w końcu Aaron wciąż siedział w szlafroku. Tylko Avalon stała opanowana i z uśmiechem na twarzy ruszyła otworzyć drzwi.

– Hyorim, kochanie – słysząc te słowa, srebrnowłosa doskonale wiedziała co za chwilę będzie miało miejsce. Sprytnie uśmiechnęła się tylko i odsunęła powolnie krzesełko od stołu, uśmiechając się przy tym szeroko do ukochanej babci.

– Doniosę tylko tosty i już siadam – uśmiechnęła się, chwytając z talerza ostatnią część chleba i szybko zapychając sobie nią usta. Wiedziała jednak, że już po chwili wróci na miejsce i będzie musiała spojrzeć w oczy babki i wysłuchiwać kolejnych pytań, których tak bardzo teraz nie chciała słuchać.

— Jak tam w szkole?

– W porządku, odrabiam prace na czas, zdobywam punkty dla naszego domu – wzruszyła lekko ramionami. Doskonale wiedziała, że teraz babcia zapyta o smaczne jedzenie, następnie padnie pytanie dotyczące spędzania jej wolnego czasu, a później…

– A jak dogadujecie się z Jihoonem?

– Idealnie – uśmiechnęła się lekko, starając się zapanować nad swoim głosem.

– Możemy dziś nie rozmawiać na ten temat? – kiedy Avalon usłyszała dość ostry głos ojca i zrozumiała sens jego słów, na jej ustach pojawił się lekki uśmiech. Czyżby ta osoba, w końcu zaczynała rozumieć swój błąd?

– Przecież tylko rozmawiają, uspokój się synu – dziadek szesnastolatki odezwał się po raz pierwszy od dłuższego czasu, a Arizona niespodziewanie wstała od stołu i zniknęła z pola widzenia, chowając się za kuchenną ścianą. Nastolatka zacisnęła mocno powieki, słuchając padających z ust jej najbliższych słów. Zawsze kończyło się w ten sam sposób. Zawsze, wspólne jedzenie kończyło się kłótnią. Zawsze uciekała, chowając się w swoim pokoju. Odnajdywała spokój, zasłaniając głowę poduszką.

– To się znowu stało – powiedziała głośno, wciąż z zaciśniętymi powiekami. Dokładnie w tym samym momencie wszyscy zamilkli, a jedynym słyszalnym dźwiękiem było uderzanie odkładanych noży.

– Jak to znowu? Avalon miałaś nam od razu mówić o każdym takim incydencie.

– Arizona, to się znowu stało.

– Hyorim, skarbie…

– Kiedy dokładnie i w jakich okolicznościach. Nie możesz tego ignorować – Arizona pracowała jako uzdrowicielka w świętym Mungu. I właśnie w takich momentach, dziadkowie nastolatki byli w stanie zaakceptować nową kobietę swojego syna. W takich momentach, wszyscy nagle łapali spokoju oddech, zapominając poprzedzające konflikty. Skupiając całą swoją uwagę na srebrnowłosej.

– Och, ale przecież już jest wszystko w porządku. Zjedzmy do końca śniadanie, proszę – uśmiechnęła się pogodnie i powolnie przesuwała swoje spojrzenie po każdej twarzy znajdującej się przed nią. Wiedziała, że nie powinna tego robić, że nie powinna ich tak denerwować i stresować, ale to był jedyny sposób na wywołanie spokoju – kocham was wszystkich, chciałabym abyście o tym pamiętali – dodała i zachłannie wyciągnęła dłoń po swój ulubiony pasztet, a na jej twarzy pojawiła się lekka satysfakcja – Wesołych Świąt – dodała na koniec, wgryzając się w gotowy już tost.

Autor: czekoladowa masa - Avalon Moore - kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

Jemma naprawdę chciała jeszcze spać, ale kolejne szarpnięcia za ramię skutecznie jej to uniemożliwiały. Poza tym jej koleżanka z dormitorium ciągle krzyczała, żeby dziewczyna jak najszybciej wstała, bo inaczej zrobi jej jakąś krzywdę. Simmons opierała się jeszcze przez chwilę, ale w końcu musiała ulec i otworzyć oczy. Lizzie stała nad nią w piżamie z niezadowolonym wyrazem twarzy, który jasno mówił, że jeżeli Krukonka nie wstanie zaraz z łóżka, to czeka ją straszliwa kara.

— Jeju, Liz, o co chodzi? Chcę spaaać... — mruknęła, patrząc na koleżankę praktycznie nieprzytomnym wzrokiem.

— Nie ma mowy! Jesteś pilnie potrzebna!

— Jak to potrzebna? Przecież wczoraj pomagałam w ostatnich przygotowaniach i dzisiaj miałam mieć już wolne — westchnęła, przecierając oczy i przenosząc się do pozycji siedzącej. Tak czy siak musiała kiedyś wstać...

— Nie, to nie o to chodzi. Masz gościa — ta wiadomość sprawiła, że na twarzy Jemmy pojawiło się zaskoczenie. Ona? Gościa? — No nie patrz tak na mnie, tylko zejdź na dół!

— Ale może chociaż się...

— Nie, nie, nie! Już, teraz! Nie ma czasu, dziewczyno!

Lizzie pomogła Krukonce wstać, a potem popchnęła ją w stronę wyjścia z dormitorium, by następnie zamknąć za koleżanką drzwi. Simmons nie miała pojęcia, o co może chodzić. Nie wiedziała kto mógłby chcieć ją odwiedzić. W głowie wyobraziła sobie swoją listę znajomych, przyjaciół, a także członków rodziny, ale żadna z tych osób nie wydawała jej się potencjalnym kandydatem na człowieka, który według Lizzie czekał na nią na dole. Schody były niesamowicie chłodne, ale nie było co się dziwić, skoro Jemma szła na boso. Koleżanka nie dała jej nawet chwili na to, aby założyć chociaż buty, więc teraz musiała znosić tego skutki. Miała nadzieję, że na korytarzu nikogo nie spotka i jest dostatecznie wcześnie, aby większość osób, które pozostały w Hogwarcie na święta, jeszcze spała. Kiedy Simmons znalazła się na samym dole, prawie oniemiała z zachwytu oraz szczęścia. Swojego ojca poznałaby w każdej sytuacji, nawet jeśli stał do niej tyłem. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Podbiegła do niego i rzuciła mu się na szyję. Tak bardzo cieszyła się, że go widzi!

— Na Merlina, tato, co ty tutaj robisz?! — zapytała.

— Nie mógłbym cię nie odwiedzić w ten ważny dzień! Oczywiście mama nie mogła przyjść z wiadomych powodów, ale wspólnie napisaliśmy dla ciebie list, mamy też dla ciebie prezent. Dyrektor zgodził się na krótką wizytę.

— Twoja obecność tutaj jest dla mnie najlepszym prezentem — przytuliła się mocno do ojca, powstrzymując łzy. Kiedy w końcu odkleiła się od mężczyzny, wręczył jej pudełko oraz kopertę. – Jeju, dziękuję wam bardzo!

— Nie ma za co, skarbie. Czy wszystko w porządku? Co u ciebie?

— Jest dobrze, nawet bardzo dobrze. Nie musisz się o nic martwić — odpowiedziała, chociaż prawda była nieco inna. Avery pewnie o tym wiedział, ale żadne z nich nie chciało teraz rozmawiać o mniej przyjemnych sprawach. – Cieszę się, że cię widzę.

— Ja też, Jey, ale będę się już zbierał. Wszystko to, co chcieliśmy ci przekazać z mamą, jest zawarte w liście. Przeczytaj go uważnie, zrozumiano? — mężczyzna zaśmiał się, obejmując swoją ukochaną córkę, po czym pocałował ją w czoło. — Bo inaczej kolejny list dopiero pod koniec roku szkolnego!

— Zrozumiałam. Obiecuję, że przeczytam uważnie.

— Dobrze, a teraz zmykaj na górę, bo jeszcze się przeziębisz. Kocham cię, skarbie.

— Ja ciebie też kocham, tato. Pozdrów ode mnie mamę i powiedz, że jeśli w następnej części uśmierci Juriana, to będzie miała ze mną do pogadania!

— Oczywiście, powiem jej! Do zobaczenia!

— Pa, pa!

Ten dzień zaczął się naprawdę wspaniale.

Autor: agni kai - Jemma Simmons - kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

Czarodzieje, choć już za młodu kołysani przez magię, cierpią na podobną przypadłość, co mugolska społeczność.

Ta choroba jednak nie objawia się ani gorączką, ani katarem, mięśnie też nie rwą przy najmniejszym skinieniu głową, nie wypadają od niej włosy, skóra również nie traci kolorytu, acz jedynym objawem jest nijakość spowodowana faktem, iż z kolejnym rokiem magia świąt blednie niczym wspomnienie. Mimo przystrojonej choinki, niezależnie od girland, na przekór dzwoneczkom i kokardom - Elijah leżał w łóżku ze wzrokiem utkwionym w musztardowym baldachimie, przygnieciony bezbarwnością dzisiejszego dnia...

W dodatku kot współmieszkańca sypialni postanowił skoro świt zwrócić mniejszą wersję siebie. Dławił się i charczał jakoby zaraz miał kojfnąć i uczynić Puchonowi o jedną niespodziankę więcej w tym jakże specjalnym dniu. Murdock poddał sen, kiedy pierwsze promienie słońca przecięły granatowe niebo, bladym oranżem witając dzień Bożego Narodzenia. Choć wszystko wskazywało na to, iż chłopak zasiedli na święta mury zamku, kufer z najistotniejszymi pakunkami spoczywał tuż pod jego łóżkiem, zdradzając swą gotowość do drogi wyłącznie wystającą spod materaca połyskującą rączką. Jednak mimo iż dzisiejszy dzień był ostatnim dzwonkiem, aby móc Siecią Fiu udać się w rodzime strony, Elijah dokonał bardzo odważnego postanowienia, które cokolwiek wymagało czasu i odpowiedniej chwili do zrealizowania.

Chociaż mówi się, iż idealny moment nie istnieje, coś w duszy Puchona zdradzało, że dzisiejszy dzień, który zwieńczy mieniąca się srebrem pełnia, do tych właściwych otóż przynależy. Nie oszukujmy się - chociaż święta straciły urok, człowiek i tak będzie go poszukiwał, bo jakąż zbrodnią byłoby przeżycie tego dnia niczym byle poniedziałku z podwójnymi Eliksirami w planie! Poza tym, co nie jest, prędko stać się może, a wymaga to wyłącznie szczypty chęci w czerwonej czapce z pomponem oraz sporej dawki wiary. Dlatego Elijah, z piersią dudniącą od struchlałego serca, póki zamczysko wciąż pogrążone było w nocnym letargu, przeskakiwał co drugi schodek, aby jak najprędzej znaleźć się pod gabinetem, którego drewniane żłobienia nawiedzały w myślach odkąd na ową błyskotliwość wpadł.

Kiedy zdyszany dotarł na miejsce, a spocone dłonie niespokojnie wytarł o spodnie, gdy nerwy na moment przestały mu dzwonić, a wrząca krew czerwienić twarz, Elijah niepewnie zerknął na podarek złożony tuż przy framudze drzwi. Nie było to nic wielkiego, ot prosto wystrugana figurka w ogólnym założeniu mająca przypominać wilczura oraz laska cukrowa oparta o jego bok. I choć gdzieś tam wgryzało mu się w męskie ego zażenowanie na ten widok, ugiąć się pod własną dumą nie zamierzał. Chodziło o coś więcej niż względy. Teddy Lupin zainspirował go, kiedy Elijah zatracił się w szorstkości ze strony rodziny, i choć mężczyzna nieświadomie poruszył strunę siły w pozbawionym rodzicielskiego ciepła sercu Murdocka, Elijah nie zamierzał umniejszać faktu tego przed samym sobą.

Teddy Lupin był dobrą osobą.

A magia świąt dzieję się wtedy, kiedy ową dobroć dzielimy między sobą.

Autor: Elijah Murdock - Elijah Murdock - kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

Śnieg zaskrzypiał cicho pod jego stopami. Już siódmy raz okrążał tę cholerną ławkę. Pół godziny, siedem okrążeń i trzy wypalone papierosy. Chłód przenikał kolejne warstwy garderoby chłopaka. Wydawał się wręcz mrozić mu krew w żyłach. Jego dłonie, ukryte w wielkich kieszeniach burej kurtki z futrzastym kapturem, zaczynały już sztywnieć. Przystawił je do ust, przez chwilę usiłując ogrzać ciepłym oddechem. Nie miał rękawiczek. Przytupnął kilkakrotnie; mróz zaczynał atakować również palce u stóp. Na nogach miał stare tenisówki - na nic więcej nie było go stać. Westchnął cicho, butem zgarniając grubą warstwę śniegu z ławki. Niespokojnie wodził wzrokiem po zasłoniętych oknach domu nieopodal. Zza firanek co i rusz wyłaniały się jakieś cienie. Jego oczy czujnie rejestrowały dynamiczny ruch w środku budynku. Gwałtowny, niespokojny ruch...

Drzwi otworzyły się niespodziewanie przy wtórze wrzasków, z których wyłapał słowa "dziwka" i "wracaj tu natychmiast!". Tupot jej ciężkich butów rozniósł się echem po podwórku. Zbiegła ze schodów, niezdarnie łapiąc równowagę na śliskiej powierzchni. Całe jej ciało wyrażało furię; niemal dało się słyszeć wyładowania elektryczne, emitowane przez ośrodki nerwowe w mózgu dziewczyny. Niewątpliwie była wściekła.

— Cześć — powiedział zachrypniętym głosem, czując suchość w ustach. Z trudem przełknął ślinę.

— Cześć. Daj mi fajkę — zażądała, wyciągając przed siebie drobną dłoń.

— Co jest, mała? — Spytał, jedną ręką przyciągając ją do siebie, a drugą grzebiąc w kieszeni. - Cała się trzęsiesz.

Podał jej papierosa. Kiedy włożyła go do ust, odpalił zapalniczkę, pozwalając dziewczynie w ciszy zaciągać się trującym dymem. Obserwował ją uważnie, biorąc fajkę w zęby. Na policzku miała spory siniak. Palili chwilę w milczeniu.

— Co jest? — Powtórzył, zaglądając jej w oczy. Uciekała spojrzeniem w bok.

— Nic takiego.

— Mała... — Westchnął, z powrotem obejmując ją w talii i przyciągając w swoją stronę. Włosy dziewczyny pachniały dymem. Chuda ręka, wystająca z rękawa puchatego płaszcza owinęła się wokół niego. Wtuliła nos w materiał jego kurtki, skrywając twarz - jej drobne ramiona zatrzęsły się lekko. Niedopałek upadł na ziemię, ginąc w śniegu. Ręce dziewczyny nieco mocniej ścisnęły mu brzuch. Wsadził nos w jej włosy, wzdychając znowu.

— Twój brat nas nie zobaczy? — Mruknął, zamykając oczy. Ciepłe ciało przylgnęło do niego całą powierzchnią. Zaprzeczyła.

— Nie dbam o to.

— Możemy stąd iść - zaproponował. — Jeśli chcesz.

— Dokąd?

— Nie wiem i nie obchodzi mnie to. Przed siebie.

— Głupi jesteś.

— Ty też jesteś głupia, Merchant. Gdybyś była mądra, użyłabyś tego swojego magicznego patyka, żeby się bronić.

— Chyba, żeby wsadzić mu go w oko - prychnęła, spoglądając na niego w końcu. Pierwszy raz tego wieczora. — Nie wolno mi czarować poza szkołą, Micke.

- Kretyńskie przepisy. To na co ci ta cała magia, jak nie możesz jej używać? — Urwał na moment. — Tylko uciekasz ode mnie na tak długo.

— I tak cię nie lubię.

— Ja ciebie też nie lubię, Merchant — uśmiechnął się do niej zadziornie.

Pacnęła go w pierś.

— Idiota.

— Mała, głupiutka laleczka.

— Spadaj.

— Mam coś dla ciebie — spoważniał nagle.

— Co?

Niepewnie sięgnął ręką do kieszeni. Prawie nie czuł palców, ale nawet gdyby mieli mu je amputować, każda spędzona z nią chwila rekompensowała wszystkie niedogodności. Czuł jej ciepło, jej delikatny zapach, przemieszany z wonią dymu tytoniowego.

— Micke...

— Cicho bądź, Merchant.

Po chwili niezręcznego zawahania lekko odgarnął jej włosy, drugą dłonią wyciągając w końcu z kieszeni coś cienkiego, niczym pajęcza nić. Jednym szybkim ruchem zawiesił to coś na jej szyi i zapiął z tyłu.

— Wesołych świąt, Sura — powiedział cicho. Łańcuszek błysnął lekko w świetle latarni.

Autor: stay with me - Sura Merchant - kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

Wydawałoby się, że przyznanie się do własnych błędów jest czymś najtrudniejszym na świecie, a Ethel umieściła to zadanie jako pierwsze na swojej liście świątecznej. Gdy ruszyła przez błonia aby spotkać się z Vladimirem, ściskała małe pudełeczko z pierniczkami w dłoniach. Patrzyła na nie z pewną dozą niepewności. Nie wiedziała, czy dobrze robi, choć od ich ostatniej rozmowy założyła sobie, że właśnie tak zrobi pierwszy krok w stronę zburzenia muru, który wyrósł między nimi przez te lata. Stanąwszy za dawnym przyjacielem, chwyciła go delikatnie za ramię. Oczywiście, łatwo było obdarzyć go szczerym, ciepłym uśmiechem w ten mroźny, zimowy dzień. O wiele trudniejsze było wydobycie z siebie tego krótkiego zdania, na które nie odważyła się ani razu odkąd spotkali się ponownie w Hogwarcie...

— Ja… — zacięła się, tracąc całą odwagę, którą w sobie zebrała. Spojrzała na niego, a widząc wzrok pełen otuchy, dużo łatwiej zebrała się w sobie. — Też za tobą tęskniłam, Vlado. Wszystkiego najlepszego! —

Uśmiechnęła się szeroko, wyciągając w jego stronę paczuszkę. Ten mały krok zapewne ustanawiał początek jej drogi do odbudowania dawnej przyjaźni, którą zgubili gdzieś w dorosłym życiu, i którą Vladimir już rozpoczął. Jak powszechnie wiadomo, i wiele łatwiej jednak było odpowiedzieć ciepłem na ciepło, więc gdy tylko Ethel pomyślała co ją czeka jeszcze tego dnia, czuła nieprzyjemne dreszcze na plecach. Nie dała tego po sobie poznać i wracając do zamku, pomachała Vladimirowi, uśmiechając się szeroko. Jeszcze nie zdobyła się na odwagę, by powiedzieć mu wszystko.

Stojąc przed n i m, czuła potężną gulę w gardle. Nie mogła sobie jednak pozwolić na milczenie, było to jak kwestia honoru. Podniosła wzrok, a widząc podejrzliwe spojrzenie Lupina, jakby zapomniała języka w gębie. Uciekała wzrokiem wszędzie, byle nie musieć patrzeć na niego. W końcu zdecydowała się wyjąć paczuszkę z pierniczkami i wyciągnęła ją przed siebie bez słowa. Jej dłonie nadal nosiły znamiona ich ostatniej wyprawy do Zakazanego Lasu. A on… choć tak bardzo jej nie znosi - uratował ją.

— Dziękuję — wydukała, jakby zawstydzona przyznaniem się do błędu.

W Zakazanym Lesie obiecała sobie, że kiedyś zbierze się by powiedzieć słowo, które było dla niej niczym nadstawienie policzka. Niemalże wcisnęła mu w ręce niewielki prezent i odwróciła się niemal wyniośle, nie chcąc patrzeć na jego zaskoczony wzrok i uniesione brwi. Zrobiwszy dwa kroki, odwróciła się jednak, jakby coś ją tknęło. Zebrała całą odwagę jaką nosiła w sercu i uśmiechnęła się do niego ciepło po raz pierwszy od kilkunastu lat, ukazując maleńkie dołeczki w policzkach.

— Wszystkiego najlepszego… Teddy — rzekła cicho, najzupełniej szczerze.

I w tym momencie to już nawet nie był Lupin. Chciała by chociaż raz, w święta, było dobrze, było po ludzku. A jutro? Jutro i tak wszystko wróci na swoje dawne tory. Jutro znów staną naprzeciw siebie, siląc się na obojętność jedynie po to, by nie ciskać piorunami. Czując dziwne ciepło w okolicach serca, związane z poczuciem zrobienia czegoś dobrego, ruszyła w stronę powozów, które miały ją wywieźć na ten jeden dzień z Hogwartu.

Gdy tylko opuściła zamek pełen ciepła i wybrzmiewających kolęd, z jej serca zaczęło uchodzić początkowe zadowolenie. Zbliżając się do powozów przez błonia, robiła coraz mniejsze kroki, a mała walizeczka w jej dłoni straszliwie jej ciążyła. Stanęła w pewnej odległości od powozu, przyglądając się z daleka testralom zaprzęgniętym z przodu. Nie była przekonana, czy chce tam wsiąść. Z drugiej strony, podróż na stację wydawała się męką w taką pogodę. Serce waliło jej jak oszalałe, ale zrobiła kilka kroków w przód i otworzyła ostrożnie drzwiczki. W tym momencie jej wzrok spotkał się z mrocznym, śmiertelnie pustym spojrzeniem zwierzęcia. Spanikowana wskoczyła niemal do środka, siadając cała rozdygotana przodem do kierunku jazdy. Gdy powóz ruszył, jej serce zaczęło się powoli uspokajać. Zmarszczyła nieco brwi, słysząc z oddali swoje imię.

— Ethel! Ethel! — wystawiła głowę z powozu, czując na policzkach mroźny wiatr, który postanowił zabawić się jej warkoczem

Na błoniach ujrzała pędzącą w dół sylwetkę, która jeszcze przed chwilą stała w zamkowym korytarzu zupełnie oniemiała.

— Wszystkiego najlepszego! — to Teddy Lupin krzyczał do niej z całych sił, machając rękoma.

oczuła, że może jednak coś udało się jej zmienić. Jakąś drobną i ulotną rzecz, którą Teddy chciał podtrzymać. I choćby miałoby to trwać tylko jeden dzień, to było warto. Na jej usta wstąpił uśmiech, a odjeżdżając jeszcze zdążyła odmachać zziajanemu wrogowi (?).

Stanęła przed potężnym, pustym nieco domem i wcisnęła dzwonek. Uśmiechnęła się szeroko i przywitała, widząc starszego człowieka w drzwiach. Od kilku miesięcy zwracał się do niej „panienko”. Pewnie nawet nie pamiętał już jej imienia, co bolało tylko przez pierwsze tygodnie. Zaprosił ją do środka, spytał co u niej i, choć Ethel wydawało się, że i tak mężczyzna nie zapamięta jej odpowiedzi, to uśmiechnęła się, zamieniła kilka słów w korytarzu, a następnie usiedli przy herbacie. Po chwili zwykłej rozmowy mężczyzna zawiesił wzrok na kominku.

— Czy przyjdzie Andrea? — spytał nieco nieprzytomnie, słabym głosem, spoglądając na Ethel. Ta pokręciła przecząco głową.

— Niestety, Andrea spędza święta gdzie indziej — odparła, siląc się na zwyczajny ton.

Nie miała zamiaru po raz kolejny tłumaczyć mu, że Andrea nie żyje. Dla niego wciąż była, tylko jakby bardziej obca i oddalona o wiele mil. Mężczyzna pokiwał głową w zadumie. Nie mówił nic przez dłuższą chwilę i nagle uśmiechnął się nikle, nieco smutno.

— Matka byłaby z ciebie dumna, Ethel — mruknął cicho.

Przykuło to uwagę Ethel, której serce zabiło szybciej na dźwięk tych słów. Spojrzała na niego zdumiona. Wzrok ojca wydawał się być teraz mniej oderwany od rzeczywistości niż zwykle.

— Tak, tato, tak — odparła słysząc napięcie w swoim głosie, związane z szybszym biciem serca. Chciała podtrzymać ten przebłysk. – Dziękuję, tatusiu – dodała z uśmiechem, kładąc mu na dłoni swoją rękę. Mężczyzna jednak zmarszczył lekko brwi, najwyraźniej znów nie bardzo orientując się w otaczającej go rzeczywistości i cofnął dłoń, wyraźnie zmieszany.

— A panienka odwiedza swoją rodzinę? — zagadnął. Ethel uśmiechnęła się delikatnie, choć nie można było nie zauważyć, że przez jej twarz przemknął cień bólu.

— Tak, czasem odwiedzam ojca — odpowiedziała, wyraźnie siląc się na wesoły ton i pilnując by łzy nie napłynęły jej do oczu. To mógł być jego ostatni przebłysk pamięci. Mężczyzna uśmiechnął się lekko i zwiesił głowę, najwyraźniej przysypiając na chwilę.

Wychodząc przez bramę pomachała do niego z uśmiechem. Mężczyzna pożegnał ją ciepłym słowem, znów tytułując ją „panienką”. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Ethel przygryzła dolną wargę, chowając swój ból bardzo głęboko. Spojrzała na kartkę, którą przygotowała rano.

1. Tęskniłam, Vlado
2. Wszystkiego najlepszego, Teddy
3. Nie boję się ciebie, szkapo
4. Kocham cię, tato.

Pojedyncza łza skapnęła na świstek, który wylądował po chwili na ziemi. Ruszyła na Pokątną by tam spędzić świąteczny wieczór. I życzyła sobie tylko jednej zmiany: by za rok nie życzyła sobie samotności.

Autorzy: Mads&Teddy Lupin - Ethel Covel&Teddy Lupin - kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

Elody siedziała przy długim stole uginającym się od świątecznych potraw. W powietrzu unosił się jeszcze delikatny zapach spalonej z samego rana choinki, mieszający się z cudowną wonią czekoladowego puddingu. Najmłodsze dzieciaki biegały dookoła stołu lub rozrywały świąteczne krakersy zanosząc się śmiechem za każdym razem, gdy z cukierka wylatywał prezent. Mała Lenka ciągnęła Matta za sweter, prosząc o jakieś czary mary, na co on tylko wywracał oczami. W tym samym czasie babcia nakładała na talerz panny Harrison chyba już piątą porcję indyka nadziewanego warzywami, mamrocząc za każdym razem, że jej najstarsza wnusia jest za chuda i mizernie wygląda. Dziewczyna czuła już istne rewolucje żołądkowe, patrząc na swój talerz, a jej twarz prawdopodobnie przybrała barwę zieleni...

Zjadła naprawdę wiele, a zważając na fakt, że ich obiad trwał dopiero dobre półtorej godziny, miała wrażenie, że zaraz pęknie. Dlatego też z ulgą przyjęła fakt, iż ktoś zapukał do drzwi. Zerwała się na równe nogi z okrzykiem "otworzę" i zmierzyła w kierunku wyjścia, ciężko wzdychając, jakby miało to w jakikolwiek sposób pomóc w trawieniu.

Jakie było jej zdziwienie, gdy za drzwiami przybranymi w listki ostrokrzewu ujrzała przyprószone śniegiem czarne włosy, ciemne oczy i ten jakże dobrze znany jej powściągliwy uśmiech.

— Ahn — szepnęła, wychodząc przed dom i zamykając za sobą drzwi. Nie była przygotowana na jego wizytę, o czym chociażby świadczył powyciągany, czerwony sweter w renifery i bambosze w kształcie bałwanków. Odrobinę zmieszana, odgarnęła za ucho blond kosmyk włosów. — Wesołych świąt.

Jihoon uśmiechnął się do niej delikatnie, starając się schować drobny pakunek za plecami, by dziewczyna go nie zauważyła, po czym pokonał te kilka kroków, które go od niej dzieliły. Zamknął ją w niedźwiedzim uścisku, a uśmiech na jego twarzy rozszerzył się jeszcze bardziej, gdy tylko uszy pochwyciły harrisonowy chichot.

Zamiast dalej tłumaczyć, dlaczego zjawia się u niej zupełnie bez zapowiedzi, a do tego w trakcie świąt, odsunął się odrobinę, by potem wcisnąć jej w dłonie paczkę. Blondynka spojrzała na chłopaka z powątpiewaniem — nie lubiła prezentów, bynajmniej nie tych, które sprawiał jej Ahn. Zawsze były wyszukane, drogie, a u niej powodowały niepotrzebne onieśmielenie, gdy tylko starała się odmówić.

— Dziennik? — zapytała, gdy już rozwinęła paczkę, a jej oczom ukazał się oprawiony w skórę wolumin.

— Album na zdjęcia.

I rzeczywiście, gdy tylko Elody otworzyła książkę, jej oczom ukazał się zbiór wszystkich fotografii, które wykonała w ciągu tego roku szkolnego — były tam więc zdjęcia zamku, błoń, jak i te z przyjaciółkami, między innymi z Avalon, czy niektórymi nauczycielami (gajowemu została poświęcona cała strona). Na samym końcu znajdowało się ulubione zdjęcie Jihoona, to, od którego wszystko się zaczęło, gdy siedział pogrążony w lekturze pod rozłożystym dębem tuż przy bocznym wejściu do Hogwartu.

— On jest... Jest...

— On jest pewnie głodny! — Głos babci Harrison zagrzmiał od drzwi frontowych. — Może tak przestałabyś go tam męczyć na tym zimnie i zaprosiła do środka, co?!

Autorzy: Majowa konwalia&coup d'état - Elody Harrison&Ahn Jihoon -
kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

Zostaw te kartki już. Chodź, ubierzemy choinkę.
Mei spojrzała na ojca, a jej kąciki ust już delikatnie drgnęły w górę, gdy przechodziła do przedpokoju. Raz na jakiś czas Arden wpadał na pomysł, który przez każdego innego rodzica byłby postrzegany jak coś naturalnego, normalnego, zwykłą zabawę z dziećmi, na którą tak naprawdę nie mają najmniejszej ochoty. Dziewczyna uwielbiała te momenty. Wtedy lepili bałwana, piekli ciasteczka, przechodzili przez płot do sąsiadki, by poprzestawiać jej skrzaty ogrodowe — biedna staruszka do tej pory patrzyła na nie z małym podejrzeniem — albo robili kino domowe z mamą i kryli się w zamku z poduszek, oglądając "Iron Mana"...

Znoszenie bombek, łańcuchów i światełek ze strychu zabrało im sporo czasu, prawdopodobnie dlatego, że matka Mei postanowiła zrobić tej wiosny kompletny remont całego mieszkania, co wiązało się z przemieszczeniem wszystkich rzeczy na zupełnie inne miejsca. W gruncie rzeczy jedynym pokojem, który został oszczędzony, był gabinet jej ojca — inne pomieszczenia wręcz raziły czystością, bielą, ale były jednocześnie ciepłe, takie matczyne. Wang często zastanawiała się, jak to się stało, że jej rodzice się ze sobą związali, ale nawet nie zdawała sobie sprawy, iż znała odpowiedź. Byli zupełnie inni, jeśli chodziło o przyzwyczajenia i charakter, natomiast przedstawiali te same wartości. Tak jak kontrast tych pokoi; ciemne, jasne, czyste, nieuporządkowane, ale wszystkie identycznie przytulne.

— Jestem w domu! — usłyszeli z korytarza, gdy tylko Cho otworzyła drzwi frontowe. Zawiało, przez co drzewko niebezpiecznie zadygotało, ale na szczęście okazało się, iż to tylko fałszywy alarm, więc oboje z powrotem ruszyli do pudełek po kolejne bombki.

— My też! W salonie! — odkrzyknęła.

Choinka w domu Wangów nie wyglądała ładnie. Wsadzona do doniczki, bo wyrwana z korzeniami, sięgała Mei zaledwie do brody, a dziewczyna była i tak dość niska. Chwiała się na boki, jakby usilnie próbowała zatańczyć w rytm piosenki gwizdanej przez Ardena, wprawiając w ruch nieskończoną ilość bombek. Nosiła na sobie strój tak ciężki, że gdy stała w miejscu, zdawała się przechylać w przód pod naporem ozdób. Mei przypominała ona maiko z opowieści ojca, japońską gejszę tuż po debiucie, która mimo niewielkiej wagi, musiała mieć na sobie kimono ważące czasem nawet i dwadzieścia kilogramów. I tak jak kobieta sztuki przepasana kilkunastometrowym obi, tak ich mała choineczka obrzucona była mocą kolorowych łańcuchów.

Zamiast dalej tłumaczyć, dlaczego zjawia się u niej zupełnie bez zapowiedzi, a do tego w trakcie świąt, odsunął się odrobinę, by potem wcisnąć jej w dłonie paczkę. Blondynka spojrzała na chłopaka z powątpiewaniem — nie lubiła prezentów, bynajmniej nie tych, które sprawiał jej Ahn. Zawsze były wyszukane, drogie, a u niej powodowały niepotrzebne onieśmielenie, gdy tylko starała się odmówić.

— Przywiozłam nasze prezenty. Zabrałam je ze sobą do pracy — mama mamrotała, szamocząc się z płaszczem, jeszcze stojąc w przedpokoju — bo wiedziałam, że jeśli zostawię je w domu, znów będziecie podglądać.

Główną zaletą kupowania sobie prezentów kilka miesięcy wcześniej było to, iż szepnięcie na ucho o nietrafionej niespodziance nie uchodziło za nic złego.

Kiedy ostatnia ozdoba została umieszczona na drzewku, Cho właśnie wchodziła do salonu. Przystanęła w drzwiach, opierając się biodrem o ścianę i mierząc uważnym spojrzeniem czarnych oczu kolorową choinkę, a potem dopiero zwróciła uwagę na męża i córkę.

— Jest okropna — wymamrotała z szerokim uśmiechem. — Ale wy jesteście jeszcze bardziej okropni. Nie powinniście w ogóle dostawać prezentów na święta.

Mei roześmiała się głośno, po czym wyskoczyła z miejsca, by potem wtulić się w mamę i chłonąć zapach jej perfum, który tak bardzo kochała. Arden powoli wstał z kanapy i ruszył w kierunku kuchni, po drodze całując w czoło żonę, jak i córkę. Cho mamrotała dziewczynie do ucha, że chyba nigdy nie tęskniła za nią tak mocno, jak w ciągu ostatniego miesiąca.

Wang żyła w sferze marzeń, rzadko pozwalając sobie na trzeźwe spojrzenie na rzeczywistość. Do rodziny jednak nigdy nie podchodziła z przymrużeniem oka, bo choć kilkakrotnie próbowała wyobrazić sobie, że jest córką zupełnie innych ludzi — prezydenta, znanej aktorki, szalonego naukowca — nigdy jej się to nie udawało, doznawała blokady. Chyba po prostu tego nie chciała.

Autor: coup d'état - Mei Wang - kliknij na tekst, żeby przeczytać całość!

DYREKCJA ŻYCZY WSZYSTKIM AUTOROM WESOŁYCH ŚWIĄT! :)

Punkty za akcję świąteczną zostały wpisane.
Dziękujemy za wzięcie udziału i miejmy nadzieję, że po nowym roku w kolejnych tego typu akcjach frekwencja wzrośnie c: