Wakacje w Hogwarcie

#2 ZBIÓR OPOWIADAŃ

Posiadłość rodziny Yaxley widziała po raz pierwszy w życiu. Nigdy wcześniej nie miała przecież powodu, aby tu przyjeżdżać i nawet dziś nie miała pojęcia, czemu razem z Aberforthem i Tiberiusem się tu przetransportowali. Pytała ich o to wielokrotnie, ale za każdym razem otrzymywała tą samą odpowiedź, że dowie się wszystko, kiedy już znajdą się na miejscu. Dlatego teraz z ogromną niecierpliwością stawiała kroki w stronę drzwi frontowych, krocząc między mężczyznami, którzy nie patrzyli ani na nią, ani na siebie, a jedynie przed siebie. Maxine nie była głupia – wiedziała, że dzisiaj stanie się coś, co ani trochę się jej nie spodoba. Jeszcze nigdy wcześniej nie czuła takiej poważnej atmosfery, jak w tym momencie.

Pewnie właśnie dlatego ugryzła się w język i nie zadawała już większej ilości pytań, przypatrując się temu, co znajdowało się wokół niej. Nie sądziła, aby Yaxleyowie skrupulatnie ukrywali swoje niegdysiejsze powiązania ze Śmierciożercami, ponieważ dom był raczej ponury i nie sprawiał wrażenia miejsca, które można byłoby nazwać przyjaznym. Od razu przyszło jej na myśl, że nie chciałaby tutaj mieszkać. Nie czułaby się tutaj komfortowo...

Jej opiekunowie nie przejmowali się pukaniem. Tiberius nacisnął pewnie klamkę i otworzył przed nimi drzwi, by następnie gestem głowy zaprosić ich do środka. Zaskoczyło ją to trochę, ale wciąż nic nie mówiła, chociaż jej ciekawość rosła z każdą chwilą, Kiedy cała trójka znalazła się w środku, Maxine posłała niepewne spojrzenie swojemu przybranemu ojcu. On jednak nie spojrzał na nią pokrzepiająco, a jedynie uśmiechnął się smutno, co sprawiło, że Carter zaczęła się naprawdę martwić. Skoro Aberforth nie zamierzał rozwiewać jej wątpliwości, to oznaczało to, że powinna się przejmować, a więc tak właśnie zrobiła. Wzięła głęboki wdech i zacisnęła dłonie w pięści, czując, jak serce dudni jej w piersi. Czekali, chociaż nikt nie nadchodził. Stali, chociaż jedyną rzeczą, której Maxine teraz pragnęła, był powrót do Hogsmeade, gdzie czuła się bezpiecznie. Ciągle zastanawiała się, dlaczego tak właściwie się tutaj zjawili. Przecież nie spotkała nigdy żadnego Yaxley’a, więc nie była nic im winna. Jeżeli zaś Aberforth lub Tiberius prowadzili z nimi jakieś interesy, to nie mieli przecież powodu do tego, aby zabierać ją razem ze sobą. Nic nie miało dla niej sensu, a świadomość ta jedynie pogłębiała jej frustrację.

Cisza na korytarzu w końcu została przerwana przez dźwięk butów szurających o posadzkę. Maxine wyprostowała się, czekając, aż nadchodzące postacie staną w końcu w blasku światła dziennego, które wlewało się do pomieszczenia przez sporych rozmiarów okno. Kiedy w końcu odgłosy ustały, Carter zobaczyła trzy postacie: wysokiego mężczyznę w średnim wieku o ciemnych włosach, kobietę o surowych rysach twarzy i zdecydowanie zamkniętej na otoczenie postawie, a także jeszcze jedną kobietę, która drżała lekko, a jej wzrok od razu spoczął na Maxine. Gryfonka poczuła się bardzo dziwnie. Jeszcze nikt nigdy wcześniej tak na nią nie patrzył, nikt. Nie miała pojęcia, co mogłoby oznaczać to spojrzenie, ale nie cofnęła się przed nim, a jedynie zacisnęła dłonie jeszcze mocniej.

– Ojcze – po pomieszczeniu rozległ się niski głos Tiberiusa, który skinął delikatnie głową. Mężczyzna, do którego się zwracał, odwzajemnił ten gest. Wyglądało to bardzo sztywno, aż nieludzko, jakby to obcy ludzie ze sobą rozmawiali, a nie ojciec z synem. – Jesteśmy, tak jak obiecałem – oświadczył, a następnie wydał z siebie ciche westchnięcie, jakby chciał, aby część napięcia opuściła jego mięśnie.

– Dobrze, w takim razie już bez przedłużeń – oznajmił mężczyzna, po czym wskazał ruchem dłoni na drzwi, które znajdowały się po lewej stronie. Maxine nie zauważyła ich wcześniej. – Będziemy tam mogli w spokoju porozmawiać. – po tych słowach pan Yaxley – jak domyślała się Carter – ruszył w stronę wspomnianego pomieszczenia.

Szukająca nie ruszyła się od razu. Wciąż czuła na sobie przytłaczające spojrzenie tamtej nieznajomej kobiety. Teraz wydawało jej się, że być może patrzyła na nią z zachwytem i tęsknotą, ale nie miała pojęcia, dlaczego miałaby to robić. Widziały się przecież po raz pierwszy w życiu. Widząc jednak, że większość jest już w środku, wyminęła prędko kobietę. Nie chciała ściągać dla siebie irytacji któregokolwiek z domowników, bo nie wyglądali jej na zbyt przyjaznych ludzi. Pomieszczenie, w którym miała odbyć się rozmowa, było niezwykle bogato urządzone. Maxine jeszcze nigdy wcześniej nie widziała tylu waz i rzeźb, które wyglądały jej na niesamowicie drogie. Pośrodku znajdował się ogromny dywan, obok którego znajdowała się kanapa, kilka foteli i stolik do kawy. Kiedy ona znalazła się w środku, Aberfoth siedział już w jednym z foteli, tak samo jak Tiberius. Pani Yaxley zasiadła na kanapie, a pan Yaxley nalewał sobie alkoholu do szklanki. Maxine wzięła głęboki wdech i zajęła to samo miejsce, co nieznajoma jej kobieta, tylko że po drugiej stronie kanapy. Gryfonka ścisnęła mocno kolana i położyła dłonie na udach, nie za bardzo wiedząc, co powinna zrobić z rękoma. Po chwili dołączyła do nich ta sama kobieta, która w tak dziwny sposób się na nią patrzyła, zajmując miejsce niedaleko Carter.

– Nie będę owijać w bawełnę. – była zaskoczona tym, że pan Yaxley zwrócił się bezpośrednio do niej. Otworzyła szeroko oczy, głęboko zdziwiona. – To co ci powiem, nie spodoba ci się, młoda damo, ale zapewniam cię, że moje słowa są prawdziwe. W porządku? – mężczyzna musiał zauważyć jej niepewność, bo teraz patrzył na nią trochę bardziej łagodnie niż wcześniej. Maxine rzuciła kolejne spojrzenie swojemu przybranemu ojcu, a kiedy zobaczyła, jak ten kiwa głową, rozluźniła się trochę. Skoro Aberforth uważał, że powinna zaufać temu mężczyźnie, to tak zamierzała zrobić.

– Tak, proszę mówić – odpowiedziała, konfrontując swoje spojrzenie ze spojrzeniem pana Yaxleya, który wciąż trzymał szklankę ze swoim alkoholem w dłoni. Maxine nie wiedziała, co ją czeka. Nie miała pojęcia, czego powinna się spodziewać. Widziała tych ludzi pierwszy raz, więc dlaczego odnosiła wrażenie, że oni bardzo dobrze wiedzieli, kim ona była? Wciąż szukała odpowiedzi, chociaż mogła ją uzyskać tylko z ust tego mężczyzny i właśnie to za chwilę miało się stać. Pan Yaxley wstrzymywał się jeszcze przez krótką chwilę, aż w końcu otworzył usta:

– Jesteś moją córką.

Autor: Agni kai — Maxine Carter
Liczba słów: 956
Kliknij na tekst by przeczytać całość.

— Powiedz, zdarzyła ci się kiedyś jakaś szaleńcza przygoda? — zapytał mężczyzna, rozsiadając się wygodnie w miękkim fotelu.

— A jakiego rodzaju przygodę ma pan na myśli? Rozumie pan, mam nadzieję, że bibliotekarze na co dzień nie przeżywają, jak pan to określił, szaleńczych przygód — Chaerin nalała z czajnika herbaty do filiżanki niespodziewanego gościa, a następnie do swojej.

— Rozumiem, oczywiście — wziął naczynie do ręki i upił łyk aromatycznego napoju.

Nastała chwila niezręcznej ciszy, w czasie której, mierzyli się ciekawymi spojrzeniami. Mężczyzna próbował wszystkich sił, by stopić pierwsze lody, Chaerin jednak nie dawała się ubłagać. Oczywiście była uprzejma, jak przystało dobrze wychowanej pannie, gdy gość czeka na jej rodziców, ale nie pozwalała obcym wtrącać się w swoje życie. A już szczególnie obcym, którzy posiadali syna, kawalera, z którym koniecznie powinna się spotkać.
Westchnęła.

— Była kiedyś… — zaczęła powoli — taka jedna sytuacja. Mężczyzna milcząco dał jej znać, że słucha i chętnie dowie się, co zdarzy się dalej...

— Jako młodzież mieliśmy dość nudnych wakacji, przewidywalnego odpoczynku — nabrała nieco tchu i kontynuowała. — Postanowiliśmy więc zrobić coś niespodziewanego, coś nowego, co dałoby nam odczuć chociaż odrobinę adrenaliny. Skończyliśmy szkołę, byliśmy tuż po egzaminach, życie stało przed nami otworem, niedługo każdy z nas miał pójść w swoją własną stronę. Oczywiście nie przybyło nam od tego rozumu, ale brawury... owszem — upiła łyk ze swojej filiżanki, próbując nabrać odwagi z widoku zachodzącego słońca. — Zazwyczaj nie opowiadam pełnej wersji tej historii, ale oboje jesteśmy czarodziejami i mogę powiedzieć, że sprawa wiązała się z pewnym świstoklikiem, który znaleźliśmy kiedyś porzucony w krzakach. Jak mówiłam rozumu nam od nauki nie przybyło, postanowiliśmy więc sprawdzić dokąd ów przedmiot nas zaprowadzi. Zapewne domyśla się pan, co było dalej...

— Częściowo na pewno — przytaknął. — Pozwoliliście się przenieść temu tajemniczemu przedmiotowi w ustalone, przez kogoś innego, miejsce — mężczyzna się uśmiechnął.

— Rzeczywiście — przyznała mu Chaerin, a kiedy nie doczekała się dalszych wtrąceń, dodała: — Nie znaliśmy innego sposobu, żeby się dowiedzieć, więc spróbowaliśmy tego, co wydawało się najprostsze. Naturalnie mieliśmy nieco wygórowane pojęcie o swoich umiejętnościach magicznych. Byliśmy przekonani, że gdziekolwiek by nas ten świstoklik nie zabrał, z pewnością damy radę. Czwórka zdolnych czarodziejów, wszyscy zdaliśmy OWUTEMy z dobrymi ocenami, przeciw jakiejś drobnej niespodziance... Co to było dla nas.

Mężczyzna w milczeniu słuchał dalej, starając się nie przeszkadzać.

— Szarpnęło nieprzyjemnie i z hukiem wylądowaliśmy na jakiejś skarpie, w środku ulewy, lądując na końcu w jakimś bagnie, z którego na szczęście udało nam się uciec. Nie pamiętam już kto pomysłowo przywołał miotłę — zatrzymała się.

— Było gorzej? — zapytał mężczyzna.

— Oczywiście — odpowiedziała szybko Chaerin. — Niezrażeni początkowym, złym wrażeniem okolicy, udaliśmy się w bliżej nieokreślonym kierunku, szukając jakichś domostw, świadczących, że w pobliżu panuje jednak życie. Po co komuś świstoklik prowadzący w odludne miejsce. Gość wyglądał, jakby usiłował coś policzyć. W końcu dotarł do końca swoich przemyśleń, wyglądało jednak na to, że nie wyliczył niczego interesującego.

— Skończyliście szkołę w mniej więcej spokojnych czasach, wydarzyło się coś? Prychnęła, zapominając na chwilę, że ma do czynienia ze starszym od siebie człowiekiem.

— Wydarzyło — zreflektowała się. — Dotarliśmy w końcu do niewielkiej, opuszczonej chatki. Zapukaliśmy, ale nikt nie otwierał. Postanowiliśmy ruszyć dalej, jednak po ponad godzinnych poszukiwaniach nie znaleźliśmy innych śladów życia. Wróciliśmy więc do chatki. Po dłuższych oględzinach doszliśmy do wniosku, że jest opuszczona i że to usprawiedliwia otworzenie ich za pomocą magii — zatrzymała się na chwilę, jakby przypominając sobie te chwile. — Wyobraża pan sobie, że się nie udało. Czary w ogóle nie działały. Nic, skazani byliśmy na własne wysiłki. Co gorsza, padało coraz mocniej, a nikomu nie przyszło do głowy, żeby wziąć świstoklik ze sobą. W końcu udało nam się wyważyć drzwi chatki, kiedy jednak przyzwyczailiśmy oczy do ciemności i zobaczyliśmy, co znajduje się w środku, uciekliśmy tak szybko, jak się dało. Na szczęście bariera antymagiczna obejmowała tylko pobliże chatki. W popłochu, w zupełnych ciemnościach odnaleźliśmy przedmiot, który nas tam zabrał i wróciliśmy do cywilizacji — odetchnęła głęboko.

— Czy okażę dużą niedyskrecję jeżeli zapytam, co zobaczyliście?

— Och, cóż — przeczesała włosy palcami — nieboszczyk — wyrzuciła z siebie wreszcie. — Ale sprawiał upiorne wrażenie. W deszczu, przeczuwaliśmy też, że zbliża się burza. W dodatku teren był chroniony jakąś barierą antymagiczną. Powiadomiliśmy oczywiście odpowiednie władze, ale nie chcę już nigdy wrócić do tych godzin wyjaśniania, co, gdzie, jak. Naturalnie, jak zawsze w takich sytuacjach, nie byliśmy wolni od podejrzeń. W każdym razie. już nigdy nie narzekaliśmy na brak przygód i nudne popołudnia — mrugnęła.

— Rzeczywiście, to zrozumiałe — potaknął staruszek, jakby coś sobie mocno postanawiając.

— Ale — zauważyła Chaerin z uśmiechem — herbata nam się skończyła. — Zaparzyć panu jeszcze?

Autor: Sayuki — Park Chaerin
Liczba słów: 729
Kliknij na tekst by przeczytać całość.

Ale beka. Jestem jedną z "szczęśliwców" hogwarckich, których esej o letnim odpoczynku został nagrodzony przez Proroka Codziennego wycieczką do ośrodka wypoczynkowego w okolicach Reykjaviku. Cudzysłów to w tym przypadku nie jest przypadek, jak to powiedział kiedyś pewien bystry, acz niezbyt kulturalny człowiek.

Przyznaję, początkowo nie posiadałam się z dumy... dobra, bez przesady, po prostu ucieszyłam się na wieść, że przez krótkie dwa tygodnie będę mogła pożyć z dala od utyskujących staruszków, piszczącego brata, plotkar z siąsiedztwa, burzowych chmur i bezsensownych prac domowych, które w cywilizowanym, czarodziejskim świecie ogarnia się za pomocą machnięcia różdżki. Słowem: liczyłam na to, że będę miała chwilę wytchnienia od tych wszystkich koszmarnych niedogodności, które tak lubią mnie na co dzień ciemiężyć.

No i się przeliczyłam...

Mieszkamy kawałek od brzegu, w pensjonacie, w którym mieszkają także mugole. Nie możemy wyciągać różdżek. Żrą nas odporne na wszelką chemię komary. Dookoła ośrodka biegają rozwrzeszczane dzieciaki mugoli; Simona wystarczyło pogonić po schodach lub pogrozić, że się go zmieni w ośmiornicę. Tutaj... nic z tych rzeczy, moi państwo. Na domiar złego, wszystkich laureatów konkursu z Hogwartu ulokowano w pokojach obok siebie. Oczywiście, przydzielono mnie nie z kim innym, jak z samą Kristie Garland, której od samego początku turnusu unikam na wszelkie możliwe sposoby (a nie bardzo mam z czego wybierać). Na szczęście, zazwyczaj wystarczy zamknąć oczy i zatkać uszy, a Kristie w cudowny sposób znika z mojego pola obserwacji.

Trudne warunki mają swoje plusy: wczoraj wieczorem moja współlokatorka wkurzyła mnie tak bardzo, że dziś rano udało mi się wstać przed piątą i prawie zdążyłam na wschód słońca, który jest tu wyjątkowo urokliwy. Zjawisko zmyło się, zanim moja stopa stanęła na ścieżce ciągnącej się wzdłuż wybrzeża. Ale i tak było warto. W drodze powrotnej spotkałam kolegę, także Hogwartczyka, który łaskawie oznajmił mi, że wieczorem zostanie zorganizowany w ośrodku bal maskowy z zabawą w odgadywanie, kim jest wylosowany wcześniej partner. Podjarałam się jak Chata Gajowego, słowo daję. Przecież wystarczy rzut oka na tę mulicę Garland, żeby się domyślić, że bal maskowy to ostatnie miejsce, w którym zechce spędzić ostatni wieczór wyjazdu. Pomyślałam, że znacznie bardziej wolałaby chociażby recytować pół nocy wierszyki tym mugolskim berbeciom i uznałam, że czeka mnie dzisiaj wyśmienita zabawa. Podzieliłam się z Kristie wiadomością o balu, na co ona tylko zmarszczyła brwi.

Wybiegłam z pokoju jakąś godzinę przed rozpoczęciem imprezy, choć właściwie okazało się to zbędne: klucha Kristie zniknęła gdzieś w połowie dnia, co uradowało me serduszko tak bardzo, że gdybym się nie brzydziła, wycałowałabym dziewuchę od stóp do głów (ale czy ona się w ogóle myje? Wątpliwe).

Muzykę było słychać trzy piętra wyżej. Byłam naprawdę nieźle przebrana, jeśli wziąć pod uwagę materiały, których mogłam użyć przy tworzeniu kostiumu. Przy wejściu na salę wyjęłam z koszyka zwiniętą kartkę, na której znajdował się numer stolika i zasady gry: należało w krótkim, rymowanym wierszu opisać siebie. Wygrywał ten, kto pierwszy odgadł, z którym z kolegów ma do czynienia.

Na stoliku stała świeczka, przy nim siedziała przy nim zakapturzona postać w ciemnych okularach. Wokół panował półmrok. Przysiadłam się i poprosiłam towarzysza, aby rozpoczął. Po kilku chwilach otrzymałam świstek papieru, który nie pozostawił mi żadnych wątpliwości: moja tymczasowa współlokatorka musiała mnie naprawdę nienawidzić.

'Piórem świetnie umiem władać,

słowa pięknie umiem składać,

każdy słucha mego słowa,

bo ja mądra jestem głowa.

Umysł płodny,

wiedzy głodny.

Nie wiesz, kim jestem? To przecież ja!

Swojego boga każdy zna.'

Kristie, ty mały padalcu. Ja ci tego nie daruję.

Autor: Shallow — Sorcha Tobin
Liczba słów: 555
Kliknij na tekst by przeczytać całość.

#2 LOTERIA WAKACYJNA

#25 LISTA OBECNOŚCI

Powyżej prezentujemy wam nadesłane opowiadania, których jak widać nie ma dużo, jednak zaangażowanym autorom dziękujemy za wkład. Punkty oczywiście niebawem trafią na konto odpowiednich Domów. Tymczasem zapraszamy do brania udziału w loterii wakacyjnej oraz przypominamy o wpisywaniu się na listę obecności, a także o aktywnym udziale w życiu bloga, nieograniczającym się do comiesięcznych kontroli frekwencji.

Posta prosimy nie zakrywać do godziny 13:00, 22.08.2016.