Oh, wind, carry me, carry me, far away far away

© Lauren Withrow

JACCA RADLEY

16.03 – Truro, Kornwalia – VII rok – Ravenclaw

powiązania

Bywały dnie, w które nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Całymi popołudniami snuł się i kręcił bez celu, wpatrywał w niebo, tarzał w liściach, a przycupnąwszy w koronie drzewa, udawał orła. Swoje nic robił w sposób tak ostentacyjny i głośny, jakby robił coś. Wsłuchiwał się w melodie jeziora, leżąc na hogwarckich błoniach, a kątem oka obserwował biedronkę wspinającą się po źdźble trawy, i właśnie wtedy po raz pierwszy w pełni świadomie zaczerpnął powietrza. Oddychanie, mawiał później, oddychanie jest czymś pięknym, właśnie to będę robił całe życie. 

Miał ładne dłonie, ale zawsze brudne – ślady węgla i tuszu widoczne gołym okiem, opuszki palców wyglądające, jakby lubił maczać je w atramencie. Nad parszywym charakterem jego pisma nauczyciele załamywali ręce i płakali, gdy przychodziło im sprawdzać wypracowania przez niego napisane. W klasach lekcyjnych siadywał w ostatnich rzędach i robił minę, jakby miał coś w zanadrzu. Za pazuchą chował słoneczne zające, które czasem uwalniał i pozwalał oglądać współuczniom, jak skaczą po ścianach. Po ścianach pokoju w domu rodzinnym nie skakały zające, ale latały niegdyś wymalowane i uruchomione zaklęciami smoki. Udało mu się je stworzyć już za pierwszym podejściem, a chociaż kilkukrotnie próbował wyhodować słońca w doniczkach, nigdy nie podołał temu zadaniu. Tłumaczył, że to z winy chochlików kornwalijskich i przerzucił się na słoneczniki, których pestki, chociaż nie lubił, jadł garściami tylko po to, by móc pluć łuskami.

Pamiętał, że kiedy miał ze dwa lata, rozpoczął się remont domu, a schody były w tak nędznym stanie, że nigdy nie przeszedłby po nich samodzielnie, więc mama wnosiła go i znosiła, znosiła i wnosiła, a wtedy rękami i nogami zaplatał się wokół niej jak małe szympansiątko. Potem jak małpa skakał po drzewach i budynkach, a z dziecięcych przyzwyczajeń pozostało mu umiłowanie do wysokości. Książki najmilej czytało się co najmniej kilka stóp nad ziemią, a o co chodzi w lataniu, pojął szybko – to nauka spadania była dłuższa i boleśniejsza.

Zgubił się. Zignorował wskazówki mapy, pogniótł ją, podarł i wyrzucił, a potem szedł, potykając się i wymachując rękami w próbie złapania równowagi. Nie przeszedł przez kładkę, przez którą powinien, skręcił w nie tę ulicę, w którą należało. Zgubił się i wylądował w ślepym zaułku. Stał w rozkroku i rozdwoił się, gdzieś w głowie dziecko broniło się przed dorosłością. Przy kolegach był Jaccą, nastolatkiem, głośno opowiadał o Ognistej, szybkich miotłach i pięknych kobietach, po cichu pamiętał, jak mama zdrabniała jego imię, wolał bezalkoholowe Kremowe Piwo i sok pomarańczowy i chodził na skraj Zakazanego Lasu, by pogadać sam ze sobą.