Naprawdę zawsze starała się patrzeć w stronę światła. Ale im dłużej człowiek wpatruje się w jasność, tym mocniej go wypala, aż wreszcie nadchodzi pokusa, aby się odwrócić i zobaczyć, jak długi, gęsty, mocny i ciemny staje się ciągnący z tyłu cień.
NAM HYOJIN
VII rok, Ravenclaw | bogin — ogień | patronus — lis | różdżka — 9 cali, giętka, cedr, proszek z rogu buchorożca | wielokrotnie określona i nazwana, zdefiniowana i ułożona w odpowiednich szufladkach, zaprojektowana do wykonywania poleceń
Stój prosto i się nie garb, używaj właściwych sztućców, uważaj aby długość sukienki była odpowiednia, uśmiechaj się i nigdy się nie krzyw, nie grymaś, używaj zawsze zwrotów grzecznościowych i nie przeklinaj, przepuszczaj starszych w drzwiach, poprzestań na jednej lampce wina, nie bądź obsceniczna i wyzywająca, zawsze pamiętaj o skromności i pokorze, złośliwe komentarze kwituj jedynie delikatnym uśmiechem i nie pozwól się sprowokować, wykonuj powierzone obowiązki sumiennie i dokładnie, bądź wzorową uczennicą, kochaną córką, życzliwą koleżanką, nie myśl o używkach i chłopcach, na to przecież przyjdzie czas. Bądź bardziej papieska niż sam papież, bardziej święta niż święci, bardziej boska niż jakikolwiek istniejący bóg.
Żyj i oddychaj zgodnie z zasadami, a potem umrzyj. Ale wcześniej zwariuj i porzygaj się całą tą sztucznością. Bo przecież ile można.
[ Jako że jestem osobą szybko się przywiązującą (ok, wcale nie, to kłamstwo i figura retoryczna semantycznie pusta, ale na potrzeby tego komentarza poudaję, że jest zgoła inaczej), to w sumie czekałam na zakwitnięcie na głównej ostatniej z moich współwisielców w szkicach! Więc hejka, naszym postaciom najprawdopodobniej po raz siódmy przyjdzie dzielić dormitorium. A ostatnie zdanie karty tak cudownie pasuje do nastoletniego buntu. ;D ]
OdpowiedzUsuńSagit Wallach
[Właśnie miałam Ci odpisać pod opowiadaniem, żebyś się już publikowała, bo na widok Gain w roboczych aż mi się mordka sama rozszerzyła w uśmiechu i nie mogłam się jej tu doczekać :D Trzeba nam jakiś fajny wątek zmalować, to już postanowiłam, może z jakimś supi powiązaniem.]
OdpowiedzUsuń[Mogą znać się nawet wcześniej z widzenia — a przynajmniej kojarzyć, skoro od kilku lat czasami mają ze sobą zajęcia — ale faktycznie, poznać się rzeczywiście mogliby dopiero na jakim taki wystawnym, sztywnym bankieciku, na którym znaleźli się tylko i wyłącznie przez naciski rodziców. Jakiś jubileusz na przykład, świąteczna impreza charytatywna etc., etc.
OdpowiedzUsuńWolisz zacząć właśnie od tego momentu i budować im relację czy rzucić w przód, do wydarzeń z tego roku?
Od obojga bije chłód i swego rodzaju tajemniczość, a mi się to połączenie baaaardzo podoba.]
[Ok, zacznę nam :D]
OdpowiedzUsuń[ Kamień z serca? Wiesz, co ma wisieć, nie utonie, więc skoro już nie wisimy, możemy utonąć. :D
OdpowiedzUsuńWątek to konieczność! (Czy to tylko ja tak mam, że łatwiej mi skompletować wątki męsko-męskie niż damsko-damskie, czy to powszechny problem?) Lubią się, nie lubią, wakacje czy szkoła? ]
Sagit Wallach
Ostatnie tygodnie sierpnia w kalendarzu Yeonghwana pozajmowane zostały przez jego rodziców. Nie obyło się bez krzywych spojrzeń, zniechęconych westchnień, gniewu i skrytej wściekłości, ale nie można powiedzieć, by na państwie Seo robiło to jakiekolwiek wrażenie — odkąd chłopak tylko sięgał pamięcią, zawsze ciągali go na te wszystkie wystawne kolacyjki z Ministerstwa, by od małego dorastał w otoczeniu wysoko postawionych ludzi i z tymi właśnie ludźmi się zaznajamiał.
OdpowiedzUsuńZ jednej strony denerwowało go to niezmiernie, a z drugiej przyznawał poniekąd swoim rodzicom rację. Z rzadka zdarzało się, by zwykły piętnastolatek, uczeń, spędzał czas z Ministrem Magii albo innymi ważnymi dla ich światka urzędnikami. A w Yeonghwanie żyła przecież gorąca chęć do poznania tych ludzi, zaznajomienia się z ich metodami działania i choć widywał ich często, niekoniecznie personalnie, to widok na żywo mógł czasem zmienić jego nastawienie.
Tym razem teleportowali się z ojcem i matką do małego angielskiego miasteczka, tuż przed posiadłość Brentona Bode'a, jednego z Niewymownych, pracownika brytyjskiego Departamentu Tajemnic. Urządzał on przyjęcie z okazji pierwszego jubileuszu swojej pracy, a przy tym również pożegnania ze swoją kadrą, ponieważ zdecydował się na przeprowadzkę do Francji, rodzimego kraju swojej żony.
Impreza koktajlowa, jak to ironicznie odczytał Yeonghwan, gdy tylko w ręce wpadło mu zaproszenie, wydawała się być na pierwszy rzut oka raczej uroczystością weselną, aniżeli zwykłym, cichym bankietem. W ogrodzie pełnym magicznych roślin rozstawiono kilka kremowych, jedwabnych namiotów oraz niezliczoną ilość stołów, które aż uginały się pod ciężarem półmisków z jedzeniem. Grała nawet orkiestra, choć cicho, ledwo słyszalnie.
Po pierwszych pocałunkach na powitanie, drętwych gratulacjach i niezręcznych rozmowach o niczym, rodzice w końcu pozwolili Yeonghwanowi zająć własne miejsce wśród ludzi, których darzył choć niewielką sympatią. Chłopak chwilę rozglądał się wokół, a gdy dostrzegł Krunkonkę, kąciki jego ust uniosły się delikatnie ku górze. Zanim zrobił krok, ktoś wcisnął mu nawet kieliszek z szampanem.
Dziewczyna siedziała sama, zapewne znudzona, choć ani po mimice, ani po pozie nie dało się tego poznać. Raz po raz pociągała ze zdobionej piersiówki, a potem chowała ją pod stół, leniwie oglądając się, czy nikt przypadkiem tego nie zauważył, nie wzbudzając przy tym podejrzeń.* Seo ruszył w jej stronę, a potem bez zbędnych, nudnych, formalnych powitań się do niej przysiadł.
— Hyojin-a, jaki piękny mamy dziś dzień — powiedział sarkastycznie, unosząc kieliszek w celu wzniesienia toastu.
*Tu mnie troszkę fantazja poniosła, wybacz, jeśli nie pasuje :D
— Jeszcze to mi się nie zdarzyło, ale kto wie, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami gabinetów moich rodziców — rzucił, mrużąc oczy, po czym wychylił kieliszek szampana i upił potężny łyk. Nie minęła nawet godzina, odkąd tu przybył, a już miał ochotę zwinąć się ukradkiem do domu, wymigując po drodze jakimś banalnym pretekstem.
OdpowiedzUsuńSeo nie miał wątpliwości, że w pewnym momencie matka zajmie się jego ewentualnym ożenkiem, niemniej teraz, gdy nie skończył nawet siedemnastu lat, to wydawało się jakimś odległym, niejasnym planem. Zresztą wizja ślubu z kobietą, której nie kochał, a z którą związek mógł przynieść mu jakiekolwiek korzyści — czy to finansowe, czy wynikające z jej pozycji — była dla niego całkiem wygodna. Jeżeli tylko jego wybranka byłaby całkowicie uległa, nie sądził, by zagrażała jego planom.
— Znaleźli ci już jakiegoś przystojnego młodzieńca z dobrej rodziny? Czy może bardzo bogatego starca, dziedzica fortuny? — zapytał po chwili z rozbawieniem. W sumie nie powinien z tego żartować, choć z drugiej strony, co innego im zostało, gdy byli tylko pionkami w rodzinnej grze, zwykłymi obserwatorami. — Chodź, przejdziemy się. Zobaczymy, jak wygląda ten pałac Bode'a od środka.
[Skojarzył mi się ten wątek sprzedawania ludzi na prywatkach z Get Out.]
[Zapraszamy więc do tulenia!
OdpowiedzUsuńChoć Rufi szczęśliwy nie będzie. :D]
Rufus Riddell
Gdy tylko wstali, od razu skierował kroki na ścieżkę prowadzącą do tylnych drzwi apartamentu, by jak najszybciej uciec od gwaru rozmów, wesołych śmiechów i wszech ogarniającego hałasu. Jeżeli istniały jakiekolwiek plusy organizacji przyjęć w ogrodzie, najpewniej jednym z nich była możliwość schowania się w domu — w czyich gabinetach, sypialniach dla gości czy innych salach, z dala od niepożądanych gapiów.
OdpowiedzUsuńPokiwał głową, gdy dziewczyna zaczęła mówić. Posłusznie, choć dyskretnie, zerknął też w stronę jej domniemanego przyszłego partnera i uśmiechnął się nieznacznie. Odczucia Yeonghwana względem Soty niemal w stu procentach pokrywały się z jej opinią — nie był to lotny mężczyzna, z którym z przyjemnością chciałoby się spędzać każdy wieczór, ale nie był też zły. A to rzadkość.
Na ostatnie słowa Hyojin zareagował cichym wybuchem szczerego śmiechu.
— A dlaczegóż to? Prezentuję się nienagannie, jestem wykształcony, inteligentny, błyskotliwy, nie zapominając o tym, że niemal każda osoba z mojej rodziny utrzymuje prosty, prawie niezachwiany kij w tyłku. Włącznie ze mną.
Rozejrzał się w obie strony, zanim pociągnął za klamkę, a potem wpuścił dziewczynę do małego przedsionka. Patrząc od strony namiotu, wyglądali, jakby zwyczajnie wybrali się na spacer wzdłuż apartamentu, więc do środka musieli się dostać w kilka sekund, jak najszybciej. Zwiedzanie czyjegoś domu podczas bankietów było traktowane jako coś normalnego, ale wkradanie się przez służbówkę już niespecjalnie.
— Podobno biblioteka jest tu imponująca. I nie mówię o ilości książek, a o jej wystroju — szepnął, przemierzając korytarz. — Ale najpierw musimy znaleźć schody na pierwszym piętrze.
[ Czy zmiany, które tu zaszły, coś zmieniły w Twoim podejściu do bloga, czy jednak mogę zaczynać nasz wątek? ;D ]
OdpowiedzUsuń— Jest prawdziwe... ale za rzeczami, o których wspomniałem, kryje się o wiele dłuższy cień. I w rachunku zysków i strat podejrzewam, że mógłbym wyjść na minus — powiedział tym samym beztroskim tonem, choć w jego słowach można było doszukać się tej gorzkiej nuty prawdy, drugiego dna. Uśmiechnął się kolejny raz, choć już nie tak szczerze.
OdpowiedzUsuńProblem tkwił w tym, iż rodziny, wokół których przez całe życie się obracali, nie były wybitnie złe czy zepsute — ich negatywne cechy charakteru kształtowały się dokładnie tak samo jak zwykłych ludzi, z tą różnicą, że oni wiecznie udawali. Każde słowo czy gest układał się niczym element skomplikowanej gry w jedno, zwarte kłamstwo. W charakter człowieka, który tak naprawdę nie istniał.
— Z piwnicy na pewno nie przedostaniemy się do biblioteki, ale mamy jakiekolwiek wyjście?
Już miał ruszyć w kierunku schodów prowadzących na dół, gdy dosłyszał stamtąd głos, najpewniej należący do kobiety w średnim wieku. Rozmawiała z kimś żywo, w jej tonie przebijał gniew, ale mówiła szeptem, najprawdopodobniej w obawie, że ktoś mógłby ją usłyszeć. Yeonghwan momentalnie pociągnął Hyojin za rękę w stronę jednej ze ścian, bo głosy osób przebywających w piwnicy stawały się coraz głośniejsze, w miarę jak zbliżali się do schodów.
— Nie wiem, nie jestem jeszcze pewna. Sądzę, z całym szacunkiem, że pana propozycja trochę za bardzo wybiega na przód. To tylko dzieci, to nie powinno...
— Ależ rozumiem. — Drugi głos należał do mężczyzny. — W każdym razie proszę o tym pomyśleć. O tym i o problemach finansowych pani męża. O tym, że pani syn ubiega się o pracę w Ministerstwie też. A jak już będzie pani pewna...
— Kolejni na sprzedaż? — mruknął Seo, odskakując od drzwi do drzwi, by sprawdzić, czy którekolwiek z nich są otwarte. W końcu wskoczyli do jednego z pokoi, w ostatniej chwili, bo para, która przechadzała się po piwnicy, teraz przechodziła bocznym korytarzem do głównego hallu.
— Poznałaś głosy?