Raport specjalny

Pewnemu W.

muzyka

Krzysztof Kamil Baczyński

 Basi  

 Nie wiem nic. Jest wokoło ten rzeczy niepokój,
 który rzeki przesyca i morza obłoków,
 który jest sam przez siebie, a ja ponad którym
 jestem jak smutne dziecko przenoszące góry.
 I nie wiesz nic, i możesz ręce jeszcze
 zanurzyć w płynności rzeczy i rzeczy niepokój.
 Bo jest w tym jak w tworzeniu z marmuru drzew żywych
 (które się same ciosają pod ręką)
 coś jak nieuchwycenie w locie złotej grzywy,
 jak opadanie - smutne i jak ziemia - piękne.
 Jak ziemia, bo ta w trwodze najdalszej wywoła
 - i w grobach - jakąś smukłość anielską kościoła.
 Więc idź, chociażbyś wiedział, że zmierzasz do grobu,
 bo nie w tobie jest trwoga, ale ty przez trwogę.
 Bo to nie żądzą wzrasta, ale zapatrzeniem,
 jak wierzby, które rosnąc w wodzie, rosną - cieniem.
 Wtedy ziemia się skurczy, aż za wąska stopom
 będzie chmura - na przekór arkom i potopom.
 Tylko ludzie znad trawy - jak krowy - spojrzenie
 zwrócą w niepokój rzeczy, w to, co zapatrzenie,
 i przez swoją osobowość, w to, co gromem śniło,
 powiedzą nierozważnie i osobno: miłość.
12 XII 41 r.

– Jak to się stało, że dołączyłeś do kompanii kapitana Deana?

– Czysty przypadek.

Podziemie

     Jesienne zachody słońca na hogwarckich błoniach bywają niesamowite. Nie widać żywej duszy, gęsta mgła unosi się nad mokrą trawą, a las staje się szumiącą, czarną ścianą. Jezioro przypomina jeden z obrazów Moneta: czerwona kula schodzi z nieba do srebrzącej się wody, aby otulić się chłodną, szarą poświatą, gdzieniegdzie poprzetykaną różowymi błyskami; tak przystrojona, wyczekuje na odpowiedni moment, by zniknąć pod falami. Widać nie tylko uczniowie uwielbiają listopadowe bale!

Przypatrywałem się harcom słońca, głęboko zamyślony, jedną dłonią pocierając zaparowane szkło obiektywu. Musiałem stać tak dłuższą chwilę. Czułem się tak, jakby najmniejszy ruch mógł przestraszyć strojącą się gwiazdę wieczoru. Zapomniałem o odgłosach towarzyszących czarodziejskiej zabawie, o cichych i coraz głośniejszych nawoływaniach.

– Kolejny. Masz szczęście, że wyszedłem się odlać.

Stojący za moimi plecami postawny mężczyzna w granatowym prochowcu spoglądał spod gęstych brwi na kryjące się na naszych oczach cudo.

– Krąży pewna piękna opowieść o jeziorze. Niewielu dziś o tym pamięta... Lata temu żył w tych okolicach okrutny król o wielkich mocach. Miał córkę, która była bardzo nieposłuszna, tak jak on okrutna, i bardzo lubiła śpiewać. Pewnego dnia król wpadł w gniew i wrzucił ją do jeziora. Uratowały ją mieszkające w wodzie trytony, dając jej skrzela i odbierając jej ludzki głos. – Urwał na chwilę. – Podobno tylko wtedy, gdy ujrzy ona najpięknieszy widok, zaśpiewa swoją pieśń – najwspanialszą, najczystszą i najsmutniejszą pieśń, jakiej nie umie zaśpiewać żaden inny tryton. – Odkaszlnął. – Czy jakoś tak. Bajeczki dla dzieci.

Ruchem głowy wskazał ledwie widoczne z tej odległości zabudowania. – Chyba nie każesz nam na siebie czekać? Po tym wszystkim, co się tutaj będzie działo, raczej nikomu nie będzie się chciało szukać twojego trupa.

     Ruszyłem wraz z nim i grupką zebranych po drodze uczniów do twierdzy pod lasem. Był to niski, kamienny budynek bez okien, prawie całkiem zarośnięty krzewami i trawą. Nie zwalniając kroku, mężczyzna machnął różdżką przy drzwiach, które chwilę później rozsunęły się, wpuszczając nas do środka. Było tam zupełnie ciemno, a w powietrzu unosiła się woń stęchlizny i starego futra; tylko nikłe światło różdżki prowadzącego nas czarodzieja pozwalało nam przemierzać niekończące się korytarze bez potknięć i przydeptywania.

Szliśmy tak kilkanaście minut. Co chwilę ktoś odzywał się zbyt głośno, na co prowadzący unosił dłoń w geście uciszenia lub gromił go donośnym okrzykiem.

– Ale capi.

– Paskudnie.

– Jakby coś zdechło, albo nawet gorzej.

– Cicho!

– Ale strasznie w tym tunelu...

– Normalnie jak w tych mugolskich grach wojennych, nie? Panie kapitanie, będziemy się bić? Tak do krwi i w ogóle?

– Zamknij jadaczkę, z łaski swojej.

W końcu znaleźliśmy się przed wielkimi drewnianymi drzwami. Kapitan znów machnął różdżką, a drzwi otworzyły się na oścież.

W progu stała wysoka, szczupła dziewczyna, ubrana w gruby kożuch.

– W ostatnim momencie, Dean. Wszyscy już dawno się schronili. Nie zmarzłeś? Jest potwornie zimno. – Chwyciła mężczyznę za ramię, a on odsunął się o krok i omiótł wzrokiem gromadę. – Wchodźcie. Jeden za drugim.

Uczniowie wsypali się do przestronnej sali. Tutaj też widoczność była niewielka: u sufitu wisiała mała lampa naftowa, rzucająca na podłogę słabe, mętne światło. Kapitan uścisnął dłoń stojącym pod ścianą ludziom, po czym przyjrzał się uważnie każdemu z przemarzniętych towarzyszy.

– Dobra, to teraz najważniejsze pytanie: który z was wie cokolwiek o czarnej magii?

Uczniowie spojrzeli po sobie.

– Jestem pierwszy z ochrony przed czarną magią – odezwał się jeden z nich.

Kapitan zmarszczył brwi. – Doprawdy? – Wymruczał, po czym wycelował różdżkę między oczy chłopaka i wyszeptał jakieś zaklęcie, na co ten upadł na kolana. Kapitan wbił wzrok w jakiś punkt ponad ich głowami.

– Jakie znacie przeciwzaklęcia na zaklęcia niewybaczalne? Jak bronić się przed Cruciatusem?

– Udawać martwego – wyrwało mi się. Z zimna ledwie czułem własne stopy, a każdy mój oddech zamieniał się w mlecznobiałą chmurkę.

Kapitan stanął przede mną i wyciągnął dłonie z kieszeni prochowca. – Bawi cię to, młody? – zapytał, po czym machnął różdżką przed moim nosem. Odczekał chwilę, po czym schował ją i przeszedł między uczniami, zaglądając im w oczy.

– Wy... i ten klęczący – powiedział, zerkając na wciąż zamroczonego chłopaka – pójdziecie za Jacksonem. Przygotuj ich jakoś, bo zdechną po pięciu minutach. – Stanął obok mnie – Ty idziesz ze mną – rozkazał tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Ruchy.

    Znów szliśmy ciemnym korytarzem – ja, Kapitan i wysoka dziewczyna, oboje zupełnie ignorujący moją obecność.

– Dean, zabezpieczyliście tunel?

– Zleciłem to Aaronowi kilka godzin temu.

– Tak, wiem, poszedł zablokować wszystkie wyjścia... ale czy na pewno dobrze to zrobił?

– Liz, póki co, to ja jestem tu dowódcą. Zadbałem o to, skończmy temat.

– Powiedziałeś mu, żeby uważał?

– Sam się zgłosił. Zresztą, to zadanie nie jest szczególnie trudne, nawet jeśli jest się takim kretynem. Nie myśl o tym.

– Och, gdybyś wiedział... Ari bywa czasem tak nierozsądny...

– Jak go nazwałaś?

Stanęliśmy przy kolejnych drzwiach. Kapitan zastukał, drzwi otworzyły się i weszliśmy do środka.

Uderzyła mnie fala ciepłego powietrza i silny zapach alkoholu. Sala była dość dobrze oświetlona, ale wyraźnie zacząłem widzieć dopiero po jakimś czasie, kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do jasności. Była tu masa ludzi. Niektórzy stali przy palenisku i rozmawiali o czymś z zaaferowanymi minami, inni skrupulatnie czyścili różdżki, kilku pracowało nad jakimś wywarem; większość jednak siedziała przy długim, drewnianym stole i popijała z kamionkowych kufli, co chwila wybuchając donośnym śmiechem.

Na widok kapitana parę osób poderwało się lub z szacunkiem skinęło głową. Kapitan odpowiedział kiwnięciem, rozejrzał się i podszedł do zajmującego miejsce przy stole starszego mężczyzny. Powiedział mu coś szeptem, po czym obaj spojrzeli na mnie. Kiedy odszedł, starszy czarodziej gestem przywołał mnie do siebie.

– Jak tam, młody? – zapytał, wskazując mi miejsce naprzeciwko siebie.

– Tak wygląda trzecia wojna czarodziejów?

Mężczyzna wziął do ręki butlę z grzanym miodem i uśmiechnął się. – Nie ma się co denerwować... w gruncie rzeczy, Dean to porządny człowiek.

– Nie zauważyłem.

– Kazał ci tutaj przyjść, bo chciał mieć cię na oku. Nie zadziałał na ciebie Imperius. Ludzie oporni na to zaklęcie często okazują się zdrajcami. Z wojną trochę jak z medycyną... lepiej zapobiegać, niż leczyć. Miodu?

– Nie, dziękuję.

– Jak chcesz... – upił duży łyk. – Chyba jeszcze wszystkich nie poznałeś. Przyprowadził cię tu kapitan Erwin Dean. Ta młoda dama obok niego to Elizabeth, jego narzeczona. Świętujemy dzisiaj, bo spodziewają się dziecka. Ich zdrowie! – zawołał do siedzących obok niego ludzi, po czym znów pociągnął łyk miodu. – Ci przy kotle to Simon i Valdorf, po prawej masz Rosę i George'a, a tamci... a niech mnie, nie pamiętam. Mniejsza o to! – Machnął ręką i uśmiechnął się szeroko. – A mnie mów Bart. Weteran czarodziejskich wojen.

– Jestem Thomas.

– Miło mi.

– Mnie również.

Dowiedziałem się od Barta, że podziemie funkcjonowało już od paru tygodni. Nie wszyscy uczniowie zostali tutaj sprowadzeni. Część przyszła, znaleziono im jakieś zajęcia, reszta zaś została w Zamku. Nie było z nimi żadnego kontaktu, ale młody czarodziej imieniem Aaron zabezpieczył tajne przejście, którym miały przelatywać sowy z wiadomościami. Dziś raczej nic nie mogło się wydarzyć i jeśli nie chciałem ucztować, mogłem iść do przylegającej sali na spoczynek.

Pożegnałem się i poszedłem we wskazane miejsce. Było to małe, ciemne pomieszczenie; w ostatniej chwili zorientowałem się, że wszędzie na podłodze śpią pijani czarodzieje i cudem nie potknąłem się o żadnego z nich. Po omacku znalezłem wolny kąt, usiadłem na łaskoczącym futrze, zawinąłem się kawał drugiego i zrozumiałem, dlaczego wszędzie było czuć ten obezwładniający smród dzikiego zwierza.

Prawie zasypiałem, kiedy nagle usłyszałem jakieś szepty. W nikłych promieniach światła docierających z sali obok dostrzegłem przy ścianie dwoje przytulonych ludzi. Ich naga skóra niemal świeciła w ciemności. Ledwo rozróżniałem wypowiadane przez nich słowa. Mężczyzna próbował tłumić ciężki oddech, a kobieta szeptem wołała: Ari! Ari!

Chwilę później opadły mi powieki i pogrążyłem się we śnie.

Bart z Rochdale

     Obudzono nas kilka godzin później. Trzeba było szybko wstać, rozbudzić się i ruszać. Tym razem szliśmy znacznie szerszym tunelem, tak samo jednak ciemnym i mokrym, jak poprzednie. Kapitan Dean szedł pierwszy. W jednej dłoni trzymał różdzkę, w drugiej wielką pochodnię. Był zdenerwowany, choć starał się to przed wszystkimi ukryć.

– Dostaliśmy sowę. Zaatakowali od strony Wieży Astronomicznej. Mamy już spore straty. - Pędził jak szalony, wymachując na wszystkie strony pochodnią. - Ktoś z zamku idzie do nas tym tunelem, za jakiś czas powinniśmy go zobaczyć. Wiem, że większość z was sra w gacie ze strachu, ale tutaj jesteście bezpieczni...

– Kapitanie...

– Zamknij się. W razie gdyby coś było nie tak, nie rozpraszacie się. Stoicie w zwartej grupie...

– Kapitanie!...

– Mówiłem, żebyś był cicho. Reszta chyba jest jasna: Avada i...

– Kapitanie!!!

– Co jest, kurwa?!?

– Ktoś tutaj biegnie!

Kapitan stanął, a wraz z nim cała reszta. Naszych uszu dobiegło głośne dyszenie, jakby ktoś o resztkach sił próbował biec najszybciej, jak potrafił. Po chwili w świetle pochodni pojawił się młody czarodziej.

– Już jesteś! Świetnie. Teraz musimy tylko... Co się z tobą dzieje?

Nawet w nikłym świetle ognia widać było, że czarodziej jest potwornie blady. Z wytrzeszczonymi oczymi wpatrywał się w kapitana.

– Oni... oni... – upadł na ziemię i złapał się za pierś – ...są za mną... są osłabieni... a w zamku... uczniowie...

Kapitan zrobił kilka kroków i uniósł różdzkę. 

– Mroczni! Atakujcie! Ava...

Nagle rozbłysło oślepiające światło i w ułamku sekundy znaleźliśmy się gdzieś w środku lasu. Uderzyłem o ziemię i poczułem potworne pieczenie w łydce.

– Który to zrobił? – zapytał kapitan, kiedy po paru sekundach dotarło do niego, że wraz z kilkoma osobami został teleportowany. – Simon? – Podszedł do czarodzieja, który właśnie chował różdżkę. – Co ty do cholery wyprawiasz? Byli wyczerpani! Widziałem! Czy ty postradałeś zmysły? W tunelu zostali ludzie, popaprańcu jeden!

Simon cofnął się. 

– Wybacz, Dean – wycedził przez zęby, na powrót wyciągając różdżkę. Obok niego pojawiły się ciemne postacie, zupełnie jakby wyrosły spod ziemi. – To będzie bolało... Avada Kedavra!

Kapitan upadł na ziemię w tym samym momencie, w którym został padł Simon. Bart, Aaron i kilku innych czarodziejów po kolei unieszkodliwiało Mrocznych. Elizabeth podbiegła do leżącego na ziemi Kapitana. Zaklęcie trafiło go, ale wciąż oddychał.

– Dean! – krzyknęła, łapiąc go za dłoń. – Dean!

– Zdradził mnie... zdradził... – w jego oczach zalśniły łzy.

– Och, Dean!

– Nie odchodź...

– Nie odejdę!

– Nie odchodź, Susan...

– Susan...? Susan...!

– Kochanie...

Elizabeth pogłaskała go po twarzy, patrząc, jak z trudem łapie ostatni oddech.

– Nie damy z nimi rady! – zawołał Bart.

Nagle zrobiło się ciemno. Straciłem przytomność.

     Obudziłem się w kamiennej celi, przykuty łańcuchem do ściany. Obok mnie siedzieli Bart, Elizabeth, Aaron, George oraz parę innych osób, których imion nie znałem. Ból był obezwładniający, ale znacznie bardziej przerażała mnie myśl, że nie mam pojęcia, co się z nami stanie.

– Wszystko w porządku? – Aaron spojrzał na Elizabeth. Jedną dłonią trzymała się za brzuch, drugą masowała czoło.

– Co z nami zrobią?

– Raczej nie oddadzą pod sąd. Zatłuką i wrzucą do rzeki, albo coś w ten deseń. – Bart próbował zerwać z nogi łańcuch.

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu.

– Na pewno stąd wyjdziemy, Elizabeth...

– Ty już jej tak nie czaruj, artysto pieprzony – zaczął George. – To wszystko przez ciebie. Nie zabezpieczyłeś odpowiednio tunelu, sukinsynu, Mroczni wleźli i wytłukli pół szkoły. Masz szczęście, że jestem przywiązany, bo konałbyś właśnie jak pies! – warknął, szarpiąc łańcuchem.

– Nie dało się tego zrobić zwyczajnym zaklęciem... próbowałem coś wykombinować...

– Wykombinować!

– Chłopcy, spokój! – Bart odezwał się swoim donośnym głosem.

– Bo co, zlejesz mnie?

– Widzisz te blizny na mojej twarzy?

– Tatuś cię porysował?

– Sam je sobie zrobiłem, podczas ostatniej wyprawy do Afryki. Chcesz takie?!

Drzwi zaskrzypiały i do celi wszedł jakiś człowiek. Spojrzał na nas, po czym pokręcił głową z niedowierzaniem.

– Ale was urządzili... – Podszedł do Barta i uśmiechnął się. – Kogo my tu widzimy! Bart z Rochdale!

– Bart z Rochdale? – George jakby zbladł.

– Prawie mnie zabiłeś podczas drugiej wojny... Ach, te wspomnienia... – Mroczny zaśmiał się pod nosem.

– Spędziłem trzy tygodnie w podziemiach z najpodlejszą gnidą, jaka chodziła po tej ziemi! – George niemał dławił się z wściekłości.

– Tylko bez takich...

– Przekazałeś mugolskiemu wojsku wszystkie nasze plany! Wszystkie!

– Inaczej przegralibyśmy tę wojnę...

– Parszywa mendo!

– Działałem w naszej obronie, na Merlina!

– Powinni cię wrzucić do Azkabanu!

– Dobra, wychodzimy – zawołał Mroczny, po czym machnął różdżką. Łańcuchy wyskoczyły ze ścian, jednak nadal nie pozwalały nam uciec. Mężczyzna ruszył, a my poszliśmy za nim. Minęliśmy kilkanaście innych cel, przeszliśmy przez wąski korytarz, po czym wyszliśmy na zewnątrz.

– Wszystko się pali – mruknął George.

     Trudno stwierdzić, gdzie się znajdowaliśmy. Zabudowania - a raczej ich smętne resztki - nie wyglądały, jakby postawił je czarodziej, jednak zapalające się tu i ówdzie światła wskazywały na to, że gdzieś w okolicy toczy się walka na zaklęcia.

– Muszę coś załatwić – powiedział Mroczny i skierował się w stronę jednego z nielicznych budynków, które ocalały. Musiał to być tutejszy urząd; wewnątrz kręcili się Mroczni w długich szatach, a także jacyś mugole w eleganckich koszulach. Weszliśmy do gabinetu, w którym prowadzący nas mężczyzna uścisnął dłoń człowiekowi siedzącemu za biurkiem. Oprócz niego było tu kilku ludzi. Na nasz widok wymienili nerwowe spojrzenia.

– Już niedługo koniec – szepnął Mroczny do urzędnika. Ten ociągając się podał mu jakieś papiery, po czym wbił wzrok w drzwi obok biurka. Mroczny ruszył w stronę wyjścia. Nagle do pokoju wparował mały chłopiec.

– Proszę pana! Proszę pana!

Mroczny niechętnie przystanął. Dzieciak poczekał, aż ten utkwi w nim spojrzenie, po czym nie bez trudu wyciągnął spod kurtki o wiele za ciężką dla niego strzelbę i wycelował ją w głowę mężczyzny.

Broń wystrzeliła, uśmiercając go i wywołując spore zamieszanie. Urok rzucony za łańcuchy przestał działać i mogliśmy dołączyć do walki. Mroczni, którzy znajdowali się w budynku, przybyli do gabinetu i zaczęli obsypywać mugoli zaklęciami. Jeden z nich rzucił Kedavrę w stronę chłopca, w ostatniej chwili jednak przed dzieckiem stanął Aaron, absorbując niemal całą moc zaklęcia.

Czarodziej upadł na podłogę. Po chwili znalazła się przy nim Elizabeth. Ujęła w dłonie jego twarz i zakołysała się, mocząc jego włosy łzami.

– Nie... Nie!!!

Aaron próbował się uśmiechnąć. Widząc, że go traci, Elizabeth chwyciła jego dłoń i położyła ją swoim brzuchu. 

– Jest twoje... Ono jest twoje...

Aaron popatrzył na nią i zamknął oczy, wciąż lekko się uśmiechając. 

W tle nadal toczyła się walka. Nierówne starcie trwało jednak tylko chwilę: zaraz pojawili się czarodzieje, którzy rozgromili oddziały Mrocznych niedaleko stąd. Kątem oka dostrzegłem, że jakiś mugol podnosi małego bohatera z podłogi. Ktoś złapał mnie za ramię.

– Wracamy do Hogwartu, młody. Dadzą sobie radę.

Pieśń księżniczki

     Teleportowaliśmy się na błonia, spodziewając się, że potrzebna będzie pomoc. Okazało się jednak, że tutaj walka się już zakończyła. Niedobitki oddziałów Mrocznych próbowały zminimalizować straty, ale zwarta grupa hogwarckich czarodziejów skutecznie dziesiątkowała ich szeregi. Kilkaset metrów dalej zorganizowano coś na kształt szpitala. Pielęgniarki podchodziły do wszystkich rannych, którym dyrektor nakazał spokojnie siedzieć na terenie obok boiska do qudditcha.

Kilku znajomych znalazło mnie w tłumie i podeszło zamienić ze mną kilka słów, ale przez potworny ból łydki nie mogłem skupić się na rozmowie. Obok mnie leżał Bart. Kiedy uczniowie odeszli, spojrzałem na jego zmęczoną, pooraną twarz.

– Co to były za dokumenty? – zapytałem, zastanawiając się, czy mężczyzna ma choć tyle sił, by mi odpowiedzieć.

– Jakiś tajny pakt, plany oblężenia ministerstwa, informacje o miejscu pobytu Złotego Chłopca... Bóg jeden wie. – Bart westchnął ciężko. – Rozmawiałem z gościem od sów... Podobno dokumenty zniknęły z urzędu zaraz po naszym wyjściu. Wsiąkły. Przepadły.

Zapatrzyłem się w dal. Wschodziło słońce. Dopiero teraz zobaczyłem, jak ogromne były zniszczenia. Zamek wyglądał jak ruina, las płonął, a na trawie leżały setki ciał.

Nagle usłyszałem jakiś dziwny dźwięk.

– Bart – powiedziałem do towarzysza – muszę iść nad jezioro.

– Daj spokój, mały – odpowiedział bardzo cichym głosem - to niebezpieczne.

– Słyszysz to? – zapytałem. Nie otrzymałem odpowiedzi. Spojrzałem na mężczyznę. Leżał na plecach z dłońmi złożonymi na piersi i głową skierowaną w stronę zamku. Nie oddychał.

Przeżył trzy wojny i umarł we śnie na terenie Hogwartu. Niech spoczywa w spokoju!

Poszedłem nad jezioro. Słońce podnosiło się nad wodą, barwiąc niebo na czerwono. Ponad lśniącą taflą unosił się najpiękniejszy śpiew, jaki w życiu słyszałem - to uratowana przez trytony księżniczka śpiewała o wojnie...

– Jak oceniasz działania kompanii kapitana Deana?

– Ja?... Ja tylko wyszedłem robić zdjęcia.

________

konkurs: III Wojna Czarodziejów

liczba słów: 2559

Kilka zdań odautorskich:

Późno. Pierwszy raz udało mi się zawrzeć w opowiadaniu tyle akcji, jakaś taka przygodówka z tego wyszła, ale to dobrze. Nie krytykujcie zbyt ostro, lepiej wskażcie mi pozytywy (jeśli są), które pozwolą mi pisać lepiej. Tak, Thomas to mruk, który zazwyczaj niewiele ma do powiedzenia. Tak, jest tu postać inspirowana postacią historyczną. Tak, za dużo filmów o wojnach. Tak, Baczyński, bo lubię. Nie, nie było bety (ale i tak wielkie dzięki, Gregs!). Za wszelkie niedociągnięcia odpowiada jesień i moja nieleczona depresja. Powodzenia wszystkim i przepraszam za to coś powyżej :]