Fate is like a strange, unpopular restaurant filled with odd little waiters who bring you things you never asked for and don't always like

Caelan Abernathy

szkoCJA, 14 grudnia — RAVENCLAW, VII ROK, PÓŁKRWi; BOGIn nieznany, PATRONUsem ropucha — RÓŻDŻKa: 12cali, berberys, włókno ze smoczego serca — były ścigający — były prefekt — klub eliksirów — POWIĄZANIA

         Zawsze pociągały go rzeczy trudne do zdobycia, plany nazbyt skomplikowane do zrealizowania i wszechobecna iluzja, której tajemnice wciąż stara się rozwikłać. Lubił obserwować, nasłuchiwać, a potem odwzorowywać wszystko na papierze; wszystko, co widzialne i niewidzialne dla ludzkiego oka. Potrafił każdemu usłyszanemu dźwiękowi przyporządkować odpowiednią kreskę na swoim rysunku, czasem wystarczyła mu minuta, a innym razem pół dnia, by uzyskać właściwy kształt. Na jego twarzy przeważnie gościł wyraz konsternacji, jakby bał się przegapić coś ważnego. Wyłapywał największe szczegóły składające się na jakiś istotny moment. Nawykł do panującego w głowie chaosu, do szaleńczego biegu myśli, do niemocy poradzenia sobie z nieprzemijającymi pragnieniami. Bo kiedyś znajdzie sposób, żeby je zaspokoić.
      Gdy jako pięciolatek siedział nocą przy ognisku wraz z mamą i kilkoma przyjaciółmi z wędrownej trupy, po raz pierwszy poczuł czym jest czyste szczęście. Wtulony w mamine ramiona, wsłuchiwał się w jej łagodny głos. Opowiadała jedną z cygańskich legend, Caelan nie bardzo mógł zrozumieć sens, ale to było bez znaczenia. Próbował zapamiętać tę chwilę — ciepło bijące z pobliskiego ogniska, niesamowitą gamę kolorów, a przede wszystkim uśmiech, cichy śmiech i rytmiczne uderzenia serca jego matki. Było to jedno z ostatnich wspomnień związanych z nią, dlatego później wielokrotnie usiłował dosłownie odmalować tę scenkę, lecz z marnym skutkiem. Chwila pozostała idealna tylko we wspomnieniach.
          Zawsze utrzymywał, że ambicję posiada, ale nie taką, jaką większość osób chciałoby sobie wyobrazić. Na czwartym roku postanowił zostać prefektem i osiągnął ten cel rok później. Szybko jednak odkrył, iż niechęć do samoograniczania stoi na przeszkodzie w byciu dobrym prefektem. Jakże mógł wymierzać kary uczniom, skoro sam nade wszystko pragnął czuć się wolny? Na początku szóstej klasy pomyślnie przeszedł kwalifikacje do krukońskiej drużyny Quidditcha na pozycję ścigającego. Odnalazł niejaką radość w codziennym przebywaniu na miotle, ale po kilku miesiącach zaczął odczuwać monotonię wynikającą z powtarzającego się schematu gry. Urozmaicanie jej, poprzez różne kombinacje na miotle, często powodowały mniejsze i większe kontuzje. Przysparzał sporo wrażeń kolegom z drużyny oraz widowni, bo nigdy nie było wiadomo, czy zaraz go coś nie trafi albo nie poleci za wysoko, by potem opaść z dużą prędkością. Trzeba mu było przyznać — mimo licznych wybryków, najczęściej wczuwał się w grę aż za bardzo i należał do bardzo dobrych zawodników. Trudno powiedzieć, czy ścigał się z innymi graczami czy... sobą samym. W tamtym okresie, na szóstym roku, otrzymywał więcej wyjców od ojca niż ktokolwiek wcześniej.  W końcu któryś z nauczycieli musiał poprosić Ronana Abernathy'ego o zaprzestanie tejże czynności, gdyż krzykliwe wiadomości przestały nadlatywać.
          Nikt tak śmiesznie nie potrafił popadać w złość jak Caelan Abernathy. Frustracja pojawiała się w najmniej oczekiwanych momentach i trwała przez wiele dni albo znikała po kilku minutach. Jako dziecko słuchał się matki, ale gdy ta zniknęła z jego życia, zniknęła również obawa przed niezadowoleniem w spojrzeniu rodzica. Ojciec nigdy nie miał na syna dużego wpływu — odkąd poznał go na kilka dni przed szóstymi urodzinami, Caelan wiedział, że nie jest on mężczyzną, który dobrze znosi odmowy, więc łatwo było go zdenerwować. Pod pewnymi względami, chłopak odczuwał satysfakcję, gdy wzbudził w kimś jakiekolwiek pokłady emocji. Pozytywne czy negatywne, to nie miało większego znaczenia. Liczyło się zaangażowanie. Według Krukona, najlepszym sposobem, by przekonać się o charakterze jakiejś osoby, jest poznanie sposobu, w jaki popada w złość.
        Swój malarski talent zawdzięcza ojcu — malarzowi portretów czarodziejów i różnych wydarzeń historycznych. Jego rodzina od trzech pokoleń zajmowała się wykonywaniem obrazów na specjalne zamówienia; Ronan Abernathy niewątpliwie był jednym z najlepszych malarzy, jakich prace dane było Caelanowi oglądać. Podziwiał jego twórczość, niezależnie od tego, co sądził o nim, jako człowieku. Z dwójki przyrodniego rodzeństwa, tylko on posiadł tę umiejętność, ale z drugiej strony, poza podobną posturą i wzrostem, tylko on różnił się wyglądem i czystością krwi. Oczy, włosy, kilkanaście piegów na twarzy, odziedziczył po rodzicielce.
      Od trzech lat w każde wakacje wyrusza na wyprawę poszukiwawczą. Nie poszukuje tajemniczych gatunków zwierząt, roślin czy czegoś podobnego... jego celem jest coś, a raczej ktoś, bardziej nieuchwytny. Wykorzystał niemalże wszelkie znane mu magiczne sposoby, ale tak, jak niegdyś jego ojciec, poniósł porażkę. Któż by przypuszczał, że kobieta teoretycznie pozbawiona magicznych zdolności potrafi się tak dobrze ukryć przed światem. Ale Abernathy wciąż szuka, wciąż z dziecinną naiwnością podkrada się do każdej trupy, do każdego napotkanego cygańskiego obozowiska i wątpliwe, żeby kiedyś zarzucił ową nadzieję. Nawet nie chodzi o to, że niełatwo się poddaje... matka jest jedna i najlepsza macocha nie jest w stanie jej zastąpić. Poza tym tęsknota nie pozwoliłaby siedzieć bezczynnie. Pewnego dnia ją odnajdzie i spełni się jego sen o prostym życiu, bo znów poczuje się szczęśliwy, jak kiedyś przy ognisku w otoczeniu przyszywanych wujków.

DRUGA POSTAĆ: ENFYS