Głuchy krzyk

Pojawiła się znikąd. Z kapturem na głowie, niewinnym uśmiechem przyklejonym do twarzy, różdżką i nożem schowanym w kieszeni obszernego płaszcza. Nikt nie znał jej imienia, nikt nie wiedział, kim jest. Nikt nie zadawał pytań. Mówili tylko, że kiedy przybyła do wioski, z Wrzeszczącej Chaty ponownie zaczęły wydobywać się krzyki.

Szkarłatna ciecz pokrywała jej dłonie. Niewielkie krople spływały powoli w stronę nadgarstka i goniły się wzajemnie między jej drżącymi palcami. Głos uwiązł jej w gardle, przekleństwo nie chciało przejść przez zaciśnięte, spierzchnięte wargi. Jednym ruchem ręki założyła kosmyk ciemnych włosów za ucho, nieświadomie przesuwając opuszkami po swoim policzku i zostawiając na nim czerwony ślad. Oczy zaszły jej łzami. Obróciła mały nożyk w trzęsącej się dłoni, przyglądając się uważnie srebrnym zdobieniom wykonanym na niewielkiej rączce. Gdzie popełniła błąd? Schyliła się po przepołowiony, zdecydowanie zbyt soczysty owoc granatu leżący na podłodze i wyzywając w duchu swoją nieporadność, wróciła do krojenia składników na kolejną miksturę. Jak łatwo było uwierzyć w krew na jej rękach?

Ludzie lubią mówić, że zamordowała swojego chłopaka i uciekła z miejsca zbrodni, zabierając mu kota. Tworzą jej mroczny wizerunek z kolejnych pogłosek i plotek, obszywając go mgłą tajemniczości, doprawiając jej historię o kolejne słodkie i pikantne dramaty, większe i pomniejsze przestępstwa, co ona, gdy to słyszy, kwituje jedynie delikatnym uśmiechem znad kufla grzanego miodu z korzeniami. Już dawno nauczyła się, że nie należy wyprowadzać ludzi z błędu, zwłaszcza jeśli prawdziwa historia może okazać się odrobinę mniej ciekawa niż ich wyssane z palca opowiastki. Pasjonuje ją ludzka łatwowierność i mnogość sposobów, na które da się ich oszukać. Legendy głoszą, że jest wiedźmą, która zawarła pakt z diabłem.

Wieczory spędza najczęściej w Pubie Pod Świńskim Łbem, ogrywając podejrzanie wyglądających czarodziejów w karty i dobijając kolejnych targów z szemranym towarzystwem, z których póki co udaje jej się utrzymać. Sunie ulicami Hogsmeade niczym zjawa, kryjąc twarz w cieniu kaptura, a na dźwięk wystraszonych, dziecięcych okrzyków, uśmiecha się jedynie pod nosem. Wykonuje niewielkie zlecenia za dość sporą sumę pieniędzy, od czasu do czasu wcielając się chociażby w rolę szpiega. Handluje sekretami. I eliksirami, które tworzy w ciągu dnia, bo przyrządzanie ich to jedna z tajemnych sztuk, którą udało jej się opanować niemalże do perfekcji. Wie wszystko o wszystkich, zawsze jest krok przed pozostałymi, niezależnie od tego czy ściga się akurat z czarodziejem, czy z własną ambicją.

Możesz jej zaufać. Albo i nie. Wybór należy do Ciebie.

Rosalie Anne Bright

Hogsmeade | 19 lat | Wrzeszcząca Chata
boginem łucznik, patronusem wilk, towarzyszem Zorro
W każdej legendzie drzemie ziarnko prawdy.

Powiązania | Przyjmiemy do wątków | Dodatkowe

_____

Witam się z kolejną postacią, tym razem z panią, która (mam nadzieję) trochę pożyje, bo wszystkie mi z reguły umierają :( Nic się nie zmieniło, biorę każdą dramę, romans i najbardziej poplątane powiązania. Kochamy wszystko, co zawiłe. GG: 46650538 

Nałożę sobie pewnie jakiś limit, bo nie wyrobię z trzema postaciami. Ale na razie - bawmy się!

Buźka pani z deviantart.
Wątki: Jim, ? / 3*
*limity są po to, żeby je przesuwać