Take me home where I belong

#muzyka

– Albus! Al, wstawaj! – Ktoś potrząsał nim jak lalką, wybudzając z dziwnego stanu odrętwienia.

Znajomy głos dochodził jakby zza ściany, jednak raz za razem wzmagał się, sprawiając, że chłopak w końcu otworzył zielone oczy. Zamrugał parę razy, po czym ujrzał przed sobą dobrze znaną sobie twarz. Dziewczyna była pokryta pyłem, z jej pękniętej wargi spływała cieniutka strużka krwi. Jedynie na jej policzkach widniały prześwity jasnej skóry – łzy zmyły brud przylepiony do bladej cery. W miarę jak obraz zyskiwał na ostrości, Albus dostrzegał coraz więcej szczegółów. Sukienka Martine była podarta, odsłoniła pokaleczone ramiona, a wcześniej ładnie ułożone włosy obecnie znajdowały się w nieładzie.

– Myślałam, że… – urwała, najwyraźniej nie będąc w stanie wydobyć z siebie reszty zdania, i wytarła łzy wierzchem dłoni, tym samym rozmazując sobie szary pył pod oczami.

– Wyglądasz okropnie – wycharczał, jakby nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co się wokół niego dzieje.

Zorientował się dopiero w chwili, kiedy gdzieś z oddali dotarły do niego czyjeś krzyki i formuły rzucanych zaklęć. Rozejrzał się pospiesznie, jednak przestał, bo ból przeszył jego czaszkę. Odkaszlnął, zdając sobie sprawę z tego, że w jego gardle i płucach znajduje się mnóstwo kurzu utrudniającego mu oddychanie. Widocznie potrzebował dłuższej chwili, aby w pełni odzyskać świadomość, bo jeszcze przed chwilą czuł się całkowicie normalnie. Podniósł się do pozycji siedzącej, przyciskając dłonią miejsce z tyłu głowy, gdzie znajdowało się ognisko bólu. Z zaskoczeniem odkrył, że jego włosy są mokre od krwi.

– Co się stało? – spytał.

Przestraszone oczy Martine patrzyły na niego z góry. Wokół nich na ziemi leżało mnóstwo nieprzytomnych osób przysypanych gruzem i wszechobecnym pyłem unoszącym się również w powietrzu. Teraz sobie przypomniał. Przypomniał sobie bal, tańczące, wesołe postacie, uśmiechnięte twarze. I huk oraz światło, które odrzuciły go do tyłu, by następnie uderzyć nim o przeciwległą ścianę.

– Wybuch – powiedzieli jednocześnie, a Martine odchrząknęła.

– Wszyscy… – Rozejrzała się wokół, milknąc na moment. – Wszyscy przytomni wybiegli, Mroczni za nimi. Zostałam, żeby cię znaleźć, nie widziałam cię wśród tłumu. – Warga jej lekko zadrżała. – I leżałeś tutaj…

A więc pogłoski o Mrocznych jednak były prawdą. Liczne zamieszki, ataki na mugoli i czarodziejów, niepokojące wiadomości… Wszystko to okazało się jak najbardziej realne, chociaż do tej pory wydawało mu się inaczej. Na co dzień był otoczony grubymi murami Hogwartu dodatkowo strzeżonymi przez wykwalifikowanych nauczycieli. Sowy przylatujące z listami od rodziców dwa razy liczniej niż zazwyczaj oraz uczniowie zabierani do domów z dnia na dzień wydawali się tacy odlegli, nierealni. Jakby sytuacja nie dotyczyła Albusa Pottera, który nie zwracał zbyt dużej uwagi na to, że i jego rodzice słali mu liczne ostrzeżenia i przypomnienia, aby uważał na siebie i na rodzeństwo.

Nagle na jego głowę spadł kubeł zimnej wody. Otworzył szeroko oczy i zerwał się z zakurzonej ziemi.

– Martine, gdzie są moi rodzice?! Gdzie jest Lily i James?

Dziewczyna zacisnęła usta w wąską linię i pokręciła głową, wzruszając lekko ramionami, jakby bała się powiedzieć, że nie wie.

Albus przełknął ślinę, by następnie odnaleźć w swojej poszarpanej i dziurawej szacie wyjściowej swoją ponadprzeciętnie długą różdżkę. Wyjął ją z kieszeni, zastanawiając się, jakim cudem się nie złamała. A jednak była cała, wyróżniała się swoją barwą na tle szarego od kurzu, gruzu i pyłu pomieszczenia, w którym znajdował się z Martine i, jak teraz zauważył, kilkoma innymi osobami wstającymi spomiędzy fragmentów zamku i próbujących odnaleźć się w sytuacji. Paru uczniów oraz nauczycielka wróżbiarstwa chodzili między leżącymi, próbując ich obudzić.

– Pani profesor! Pani… pani p-profesor! – drżący głos jakiejś dziewczyny potoczył się po Wielkiej Sali.

Kobieta, utykając na jedną nogę, podeszła na tyle szybkim krokiem, na jaki mogła sobie pozwolić, do chlipiącej Puchonki stojącej w kącie i pokazującej na coś palcem. Albus zerknął w tamtą stronę, przestając nagle zwracać uwagę na Martine. Ciężko było coś dojrzeć wśród takiej ilości kurzu, jednak kiedy zrobił kilka kroków ku dziewczynie, przekonał się, czemu płakała.

– O Merlinie – szepnęła starsza kobieta, zasłaniając sobie usta dłonią.

Na podłodze leżał znany mu z korytarzy blondyn. Niesłyszący Krukon, który kiedyś zdobył się na odwagę i porwał się na romans z Lysse Rookwood, przez co zrobiło się o nim głośno. Jego szyja była zgnieciona przez kawał gruzu wyrwany ze ściany, a niewidzące oczy Nathana pozostały szeroko otwarte, w bezruchu wpatrując się w sufit. Krew była wszędzie.

Albus poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła. Odwrócił się, ponownie patrząc na Martine, która nawet w porwanej sukience i oblepiona szarym pyłem wyglądała przepięknie, jak na pół-wilę przystało. Już nie płakała. Widocznie w ciągu tych kilku minut udało się jej z powrotem wybudować skorupę, przez którą nikt nie widział jej braku zapanowania nad sobą. Wyobraził sobie ją martwą, zabitą jak Nathan Calnin przez niewinnie wyglądającą starą cegłę, którą przecież z taką łatwością mógłby unieść z pomocą różdżki. Przeszły go zimne dreszcze.

– M-Ma… Martine. Schowaj się. Błagam, schowaj się. – Złapał ją mocno za obie ręce i spojrzał jej prosto w oczy. – Obiecaj mi, że stąd uciekniesz. Znajdę rodzinę i zrobię to samo. Proszę…

Pokiwała bez słowa głową, widząc, że nawet nie ma co go przekonywać, aby z nim poszła, po czym przyciągnęła go do siebie i zamknęła w mocnym uścisku. Zacisnął na chwilę powieki, próbując wyciszyć wrzaski dobiegające zza drzwi do Wielkiej Sali. Zdawał sobie sprawę z tego, że Martine prawdopodobnie kłamie i że być może zostanie, by walczyć lub pomagać rannym. Nie mógł jednak być tu ani chwili dłużej. Stracił już zbyt wiele czasu, zbyt wiele cennych sekund. Musiał odnaleźć rodzeństwo. Najpierw Lily, potem Jamesa, na końcu rodziców. Wiedział, że polują na jego ojca, jednak wiedział również, że on sobie jakoś poradzi. Cała niechęć, którą żywił do Harry’ego Pottera nagle z niego uleciała. Pragnął znaleźć ich wszystkich, upewnić się, że są bezpieczni. Widok Nathana uświadomił mu, że to nie sen. Była prawdziwa wojna, która z pewnością zbierze krwawe żniwo. Już zebrała. Mroczni nie byli tu dla żartów. Byli tu dla zemsty.

Dlaczego zostawili go tutaj, skoro mogli wykorzystać bezbronnego Albusa Pottera do schwytania jego ojca? Nie wiedział. Być może po wybuchu nastąpił tak wielki chaos, że nie zdążyli nawet sprawdzić, czy któryś z ich cennych kąsków nie został w Wielkiej Sali.

Wyrwał się z uścisku Martine, wdychając głęboko zanieczyszczone powietrze. Tępy ból wciąż przeszywał jego głowę na wskroś, jednak nie było to teraz ważne. Bał się. Jego serce waliło jak oszalałe, dłonie lekko mu drżały. Był jeszcze bledszy niż zwykle, a na jego czole wystąpiło kilka kropelek potu.

Nie zastanawiał się dłużej. Ruszył przed siebie ku wyjściu, obok którego znajdowała się spora wyrwa w ścianie – kolejny efekt eksplozji. Potknął się w drodze o czyjąś nogę wystającą spod przewróconego stołu, jednak nie zatrzymał się, aby pomóc. Nie poczuł nawet cienia współczucia, jedynie strach i zaniepokojenie, które przesłaniały inne zmysły. I wściekłość. Narastająca w nim wściekłość na wszystkich, którzy tylko tkną jego bliskich.

Nie był odważny. Nie miał szlachetnego serca, nie chciał walczyć z tymi ludźmi, aby uratować kogoś, bo tak trzeba. Obudziła się w nim jego prawdziwa natura, przez którą zapewne trafił do Slytherinu. Zrobić swoje i nie zawracać sobie głowy niczym więcej, po prostu zająć się rzeczami, na których mu zależy. A zależało mu na tym, aby z głowy jego siostry nie spadł ani jeden rudy włos. Aby James był żywy. Aby jego rodzice byli wciąż tak denerwujący, jak do tej pory…

Wypadł z Wielkiej Sali, i schylił się szybko, bo grot czerwonego światła świsnął mu nad głową. Postać w ciemnej pelerynie biegła ku niemu, mijając walczącego z innym Mrocznym chłopaka z Gryffindoru. Mężczyzna w biegu wyciągnął przed siebie różdżkę, celując nią w Albusa.

– Drętwota! – krzyknął, jednak chybił, trącony przez odepchniętego tym samym zaklęciem Gryfona, którego walka była już skończona.

– Expelliarmus – wydusił z siebie Albus, starając się brzmieć pewnie mimo guli, która utkwiła mu w gardle. Był przerażony.

Różdżka Mrocznego wyleciała mu z ręki, lądując w leżącym na podłodze gruzowisku.

– Łap go, Howard, nie widzisz, że to Potter?! – wrzasnął do drugiego mężczyzny, który teraz zaczął miotać w Ślizgona zaklęciami niewerbalnymi.

Albus nie zastanawiał się długo. Właściwie w ogóle się nie zastanawiał. Popędził w stronę schodów, starając się uniknąć zaklęć. Rzucił się do ucieczki na górę, kiedy tylko dopadł barierki. Przeskakując po trzy schodki na raz, usłyszał za sobą głuche uderzenie i głośne przekleństwa. Odważył się odwrócić i zorientował się, że niższy Mroczny, jeszcze przed chwilą próbujący ogłuszyć chłopaka, trzymał w ręku złamaną różdżkę. Irytek zawisł nad sufitem, rzucając kolejnym kamieniem, który teraz trafił ciemnowłosego mężczyznę między oczy.

– Żryj to, śmieciojadzie! – wrzasnął i uciekł, chichocząc donośnie i rzucając wszystkim w napotkane przez siebie czarne postacie.

Albus nie wiedział, gdzie ma się podziać. Dobiegł na pierwsze piętro, gdzie sytuacja wyglądała bardzo podobnie. Żałował, że nie miał ze sobą peleryny-niewidki, która bardzo by mu się teraz przydała, a która została mu odebrana po tym, jak ukradł ją ojcu przed sierpniową ucieczką do Indii. Przed oczami znowu pojawiła mu się twarz Martine. W Indiach była szczęśliwa, a teraz… Teraz mogła umrzeć. Przełknął ślinę, odpychając te myśli. Nie miał czasu. Mroczni ścigali Potterów, o czym sam zdążył przekonać się na własnej skórze zaledwie chwilę temu. Przebiegł przez korytarz najszybciej jak mógł, aby nie dostać jakimś zaklęciem, a następnie schował się za jednym z kamiennych posągów, niezauważony przez walczących czarodziejów.

– Cholerny wybraniec – mruknął pod nosem, rozglądając się wokół. – Same problemy…

Lily… Gdzie mogła być Lily? Gdzie było dla niej najbezpieczniejsze miejsce? Gdyby była z rodzicami, zapewne już dawno dostałby od któregoś z nich wiadomość. Jego ojciec lub matka mogli użyć Patronusa, aby się z nim jakoś skontaktować. A jednak do tej pory nic nie wiedział. Chyba że jego siostra została schwytana razem z rodzicami… Nie, wtedy już wszyscy by o tym wiedzieli.

Przełknął ślinę i wybiegł zza rzeźby, po czym pomknął z powrotem na schody, a potem na górę. Musiał dostać się do wieży Gryffindoru. Jeśli Lily próbowała się schować, to na pewno w swoim dormitorium. A przynajmniej taką miał nadzieję, starał się wierzyć we własne przekonania.

Sytuacja w zamku była straszna. Mroczni zdążyli już wedrzeć się na piąte piętro, choć nauczyciele i uczniowie próbowali ich powstrzymać przed dalszą infiltracją Hogwartu. Biegnąc na samą górę, w ferworze zaklęć i licznych krzyków, słyszał też płacz. Płaczące dzieci, próbujące się gdzieś schować, dziewczyny, które w panice po prostu stały w kącie i wyły, kuląc się ze strachu. Gdzieś w pół drogi rzuciła mu się w oczy dorosła kobieta pochylająca się nad bezwładnym blond chłopcem leżącym na podłodze. Krzyczała, tuląc do siebie jego martwe ciało, a Albus domyślił się, że była to matka tego dziecka, najwidoczniej również zaproszona na bal. Podarte sukienki i wyjściowe szaty utrudniały walkę. Jedna Gryfonka zdjęła buty na wysokim obcasie i biegła boso przez zamek, jednak, mijając Albusa, pisnęła głośno i zatrzymała się gwałtownie. Chłopak zobaczył, że rozsypane po podłodze szkło z wybitego okna powbijało jej się w stopy. Popatrzył się na to z odrazą, by zaraz ruszyć dalej, ignorując jej nawoływania o pomoc.

– Drętwota! – krzyknął, widząc Mrocznego, który właśnie pastwił się nad jakimś pokonanym przez siebie uczniem.

Mężczyzna w pelerynie padł jak długi, jednak Albus już na to nie patrzył. Przedarł się przez obronę stworzoną przez nauczycieli i rodziców wychowanków Hogwartu, nawet nie tłumacząc im, gdzie idzie. Szóste piętro okazało się być spokojniejsze. Najmłodsi uczniowie chowali się tutaj, siedząc w kątach i doglądając swoich oraz cudzych ran, raz po raz patrząc z przerażeniem na kolejny rozbłysk światła pochodzącego z dołu, gdzie ludzie wciąż walczyli.

Jak długo musiał być nieprzytomny?

Ledwo dyszał. Zwolnił kroku, próbując nie upaść. Niemalże nie czuł nóg, a jego głowa pulsowała okropnie bólem. Jeszcze paręnaście minut temu tego nie czuł, był w takim stresie i miał we krwi tak dużą ilość adrenaliny, że nie zdawał sobie sprawy z tego, że cokolwiek jest z nim nie tak. Teraz, gdy wokół niego zapanował względny spokój, na nowo poczuł każdą bolącą komórkę swojego ciała. Wymacał ręką ranę z tyłu czaszki. Krew zdążyła zaschnąć, przynajmniej częściowo, bo sączyło się jej dużo mniej niż wcześniej. Odkaszlnął, by następnie wziąć głęboki wdech. Jego klatka piersiowa poruszała się szybko, łapiąc w płuca powietrze.

Wspiął się na siódme piętro i ruszył ku Wieży Gryffindoru. Stanął przed portretem Grubej Damy.

– Hasło?

– Szukam siostry. – Popatrzył na portret błagalnie.

Nie miał siły kłócić się ze strażniczką pokoju wspólnego Gryfonów. Nie było na to czasu. Kobieta spojrzała na niego z obrazu i westchnęła. Bez słowa otworzyła drzwi, ku zaskoczeniu Albusa. Nie czekając jednak, aż ta zmieni zdanie, przeszedł przez dziurę pod portretem.

W pokoju wspólnym siedzieli Gryfoni z młodszych klas, ale nie tylko. Na samym środku pomieszczenia stał dobrze znany Albusowi Ślizgon.

– James?

Popatrzył na brata zdziwiony, to samo zrobił ten drugi. Wyglądał podobnie jak wszyscy w zamku – jego szata wyjściowa była brudna i postrzępiona. Ciemne włosy starszego Pottera pokryte były warstwą pyłu, a pod jego policzkiem widniał spory siniak i dość głębokie zadrapanie otoczone zaschniętą krwią. Po chwili Albus zorientował się, dlaczego chłopak tu był. W tym samym celu, co on sam.

– Jest tutaj? – spytał zaniepokojony.

– Jakaś dziewczyna pobiegła sprawdzić.

Serce zabiło mu szybciej. Zwykle pałał do Jamesa niesamowitą niechęcią, jednak teraz był tak szczęśliwy, że go widzi, jak nigdy. Powstrzymał jednak chęć przylgnięcia do brata i zwyczajnego przytulenia go, poklepania po plecach. Nie wiadomo było, co z Lily i resztą rodziny.

Umorusana, ale niepokaleczona dziewczynka zbiegła ze schodów. Jej niedbale zaplecione warkocze podskakiwały przy tym wesoło, jak gdyby nic złego wokół się nie działo. Dziecko pokręciło przecząco głową.

– Lily nie ma w żadnym pokoju, sprawdzałam wszędzie – powiedziała wysokim głosikiem.

Wszelka nadzieja, jaką Albus żywił do tego miejsca, wyparowała z niego w ułamku sekundy. Jakby ktoś wymierzył mu kolejny policzek, przywracając chłopaka do realnego świata. Okrutnego i niesprawiedliwego świata. Nie musieli z Jamesem ustalać, co robić. Oboje odwrócili się na pięcie bez słowa i ruszyli ku wyjściu z pokoju wspólnego.

– James… Widziałeś kogokolwiek? – spytał cicho, przechodząc z powrotem przez otwór pod portretem Grubej Damy i spoglądając na brata z zaniepokojeniem.

Pokręcił głową, potwierdzając obawy Albusa. Nie wiedzieli, gdzie podziewają się ich rodzice. Al nie miał pojęcia, czy w tym momencie ktoś nie wykańcza jego młodszej siostry lub jednego z jego przyjaciół. Uformował usta w wąską linię, zaciskając palce mocniej na różdżce. Drżał lekko, nie wiedział czy ze strachu, czy może z nadmiaru wrażeń, które atakowały go z każdej strony, odkąd tylko ocknął się na podłodze w Wielkiej Sali. Czy Martine ukryła się tak, jak ją prosił? A może nie udało się jej wydostać z zamku? Być może Fred Weasley leżał gdzieś tam na dole bez życia, porażony śmiertelnym zaklęciem.

– Al? – Głos jego brata wyrwał go z zamyślenia. Spojrzał na niego. – Dobrze, że jesteś – wydukał James, po czym zaczął się kierować z powrotem na niższe piętro.

Chłopak podążył za nim, niemalże słysząc walenie swojego serca obijającego się o płuca. Odkąd tylko i on, młodszy brat, trafił do Slytherinu, odwrócił się nawet od Jamesa, który wcześniej był typowym przykładem starszego, denerwującego braciszka – kopał go po piszczelach bez przyczyny, przezywał i zrzucał z drzew bez żadnego konkretnego powodu. A mimo to Albus wspominał czasy dzieciństwa bardzo dobrze. Chciał do nich czasem wrócić, nie zastanawiać się nad wszystkimi problemami, nie mieć kłótni z rodziną, o którą teraz tak bardzo się martwił. Gdzie mogli być?

Już mieli schodzić z powrotem na szóste piętro, a następnie ponownie rzucić się w samo centrum gorzejącej na dole walki, gdy uszu Albusa dobiegł wyraźny, przeszywający go na wskroś wrzask. Wrzask Lily. Nie zwracając uwagi na Jamesa, odwrócił się na pięcie niczym w transie, by ile sił w nogach pobiec w stronę Wieży Astronomicznej, skąd dochodził głos. Wbiegał po krętych schodach, wstrzymując w płucach powietrze. James wyprzedził go w połowie drogi, wychylając się na przód. Zaraz jednak zwalił się na podłogę i sturlał się w dół, zatrzymując się przed Albusem, który złapał go, powstrzymując od dalszego upadku.

– James?!

Nie miał jednak czasu na pomoc oszołomionemu bratu, który teraz zaczął jęczeć coś niezrozumiale pod nosem. Uchylił się przed grotem czerwonego światła, który świsnął mu nad głową. A chwilę później spojrzał w górę i zobaczył nauczyciela numerologii, profesora Septimusa, ubranego w czarną charakterystyczną szatę, taką samą jak wszyscy Mroczni. Trzymał za włosy Lily klęczącą na podłodze i łkającą bezgłośnie. Jej ręce były poranione, cała się trzęsła.

– Albus… – wyszeptała cichutko, patrząc na niego ze strachem wypisanym na drobnej twarzy.

Mężczyzna bez słowa odrzucił ją na bok, po czym związał magicznymi linami, by następnie unieść z łatwością za pomocą różdżki i posadzić pod ścianą. Z jakiegoś powodu nie atakował młodszego Pottera, pozwalając mu na każdy kolejny krok w górę drewnianych stopni. Wszedł na szczyt wieży, patrząc na związaną Lily siedzącą teraz tuż obok jego unieruchomionego ojca oraz matki, wpatrujących na niego ni to z ulgą, że Al żyje, ni z lękiem, że coś mu się może stać. Harry łypał na Hectora z wściekłością, zapewne próbując znaleźć sposób, aby się uwolnić.

Serce załomotało mu mocniej. Chciał coś powiedzieć, uwolnić ich i uciec jak najdalej stąd. Przełknął ślinę, powoli kierując wzrok ku mężczyźnie w ciemnej szacie. Bał się cokolwiek powiedzieć. Był takim tchórzem…

– Albusie. – Uśmiechnął się do niego Hector Septimus, trzymający w jednej dłoni swoją różdżkę, a w drugiej trzy należące do znajdujących się pod ścianą Potterów. – Jesteś dumny z bycia członkiem tej – wskazał dłonią na twarz Harry’ego – rodziny?

Chłopak myślał, że się przesłyszał. Zamarł, wpatrując się w mężczyznę i otwierając buzię, by za chwilę ją zamknąć. Wyglądał przy tym jak ryba pozbawiona wody. Septimus uniósł kąciki ust jeszcze wyżej, uśmiechając się chytrze, by następnie w przeciągu ułamka sekundy wycelować w Ślizgona różdżkę.

– Crucio – syknął.

Świat zamarł. Każda komórka w ciele Albusa nagle zaczęła wołać o ratunek, kurcząc się w cierpieniu. Chłopak skulił się, sparaliżowany bólem, by następnie osunąć się na podłogę. Klęczał przed Hectorem, wrzeszcząc głośniej niż kiedykolwiek. Zaczęło mu piszczeć w uszach, głowę rozsadzało od środka, wykręcało mu wszystkie trzewia, rwało mięśnie. Gdzieś w tle usłyszał przekleństwa swojego ojca i wrzask Lily oraz błagania matki.

Zaklęcie puściło go ze swych zwodniczych objęć, pozostawiając na podłodze drżącego i wystawionego na widok swojej rodziny nastolatka. Był jeszcze dzieckiem, które nie wiedziało, co ma zrobić. Kątem oka obserwował, jak Hector wciąga jego brata po schodach i kładzie tuż obok Lily.

– Rodzinka w komplecie, co? – Zaśmiał się jak szaleniec, odwracając się do Albusa plecami.

Na jego szacie było wyszyte wielkie „M”. Nagły przypływ wściekłości przepełnił serce Pottera. Wpatrywał się w tę cholerną literę, nienawidząc jej z całego serca. Widział swoją bezbronną rodzinę. Ludzi, którzy go wychowali, ludzi, którzy ukształtowali jego. Ludzi, którzy mieli mnóstwo wad i z którymi nie potrafił się z nimi utożsamić, a jednak byli dla niego ważni. Uniósł różdżkę.

– Cruc…

Wrzasnął ponownie, czując ten sam ból, co kilka minut temu. Hector był szybszy, bardziej doświadczony… Używał magii niewerbalnej. Albus nie miał z nim żadnych szans.

– Myślisz, że cię nie obserwowałem, Albusie? – spytał, marszcząc brwi. – Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, kim jesteś… Co robisz. Czarna magia jest ci znana, prawda? – Jego ton zmienił się z prześmiewczego w śmiertelnie poważny. – Możesz do nas dołączyć, możesz to zrobić, Albusie. Gdy tylko dowiesz się, kim jesteś, do czego jesteś zdolny…

– Zostaw mojego syna, ty…

– Milcz! – Hector uciszył Ginny machnięciem różdżki. – Wy idioci, nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, kogo wychowujecie pod swoim dachem! Milczcie, jeśli jeszcze chcecie żyć… Jeśli chcecie zobaczyć…

Zwrócił się z powrotem do młodszego syna Harry’ego i Ginny. Posłał mu pełne satysfakcji spojrzenie. Z końca jego różdżki wystrzelił niczym serpentyna gruby, ogromny wąż, a potem następny i następny. Trzy monstra otoczyły go z każdej strony, sycząc groźnie i wytykając cienkie języki. Łomotanie serca w jego piersi stało się jeszcze cięższe, jak gdyby wołało pytony, aby podeszły i skonsumowały swój posiłek. Chłopak podniósł się na drżących nogach, starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów. Popatrzył w oczy Septimusowi, jakby to miał być ostatni widok w jego życiu.

Pierwszy wąż zaatakował od lewej. Otoczył Albusa, zaciskając się ciasno na jego ciele, dusząc go i niemalże miażdżąc klatkę piersiową. Dwa pozostałe czekały, aż ich posiłek wyzionie ducha. Ginny krzyknęła głośno, łykając łzy, Lily chlipała, nie wiedząc, co ma zrobić, a Harry wrzeszczał w niebogłosy, błagał, aby Hector zostawił jego syna.

– Zostaw mnie… Zostaw mnie, proszę, zostaw mnie – charknął półgłosem.

– Czemu miałbym? – spytał go wąż.

Zamrugał parę razy, zakręciło mu się w głowie. Czy wąż naprawdę mu odpowiedział? Czy tylko mu się zdawało?

– On was wykorzystuje… – jęknął. – Jesteście jego zabawkami.

Pyton zasyczał cicho, po czym skierował łeb w stronę Hectora. Albusowi gwiazdy świeciły przed oczami, czuł, że każda jego kończyna wiotczeje. Nie był w stanie zaczerpnąć powietrza.

Czas umierać.

Zwierzę nagle zwolniło uścisk. Odsunęło się od chłopaka, skierowawszy się prosto na Septimusa, który najwyraźniej się tego spodziewał, bo tylko uniósł kąciki ust ku górze. Albus kaszlnął kilka razy, łapiąc chciwie cenne powietrze, delektując się tlenem wlatującym do jego płuc. Trzy zielone groty rozbłysły obok niego, zabijając każdego węża z osobna.

Jeszcze raz ogarnął wzrokiem sytuację. Każdy z członków jego rodziny milczał, wpatrując się w niego. James, który najwidoczniej odzyskał przytomność, przełknął ślinę. Zadrżała mu warga, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie był w stanie wydobyć z siebie słowa.

– Przez cały ten czas – szepnął Hector, podniecony do granic możliwości. – Przez cały ten czas miałem pod nosem następcę Slytherina…

– CRUCIO! – wrzasnął Albus, nie zastanawiając się nad niczym, co się wokół niego działo.

Mężczyzna upadł na podłogę, a jego twarz wykrzywiła się w grymasie bólu. Ciało Septimusa wygięło się w łuk. Ten jednak uparcie walczył z krzykiem, który cisnął mu się do gardła. Czarne oczy wypełniły mu się łzami.

– Crucio – chłopak syknął jeszcze raz, przedłużając każdą głoskę i napawając się nią niczym muzyką. Wstał i popatrzył z góry na swoją bezbronną ofiarę.

Był wściekły. Czysta wściekłość znajdowała ujście w końcu jego różdżki, która drżała razem z jego bladą dłonią. Drżały z podniecenia, z uciechy dominacji… Z tej cudownej świadomości swojej siły, o której dopiero teraz zaczął mieć pojęcie. Mężczyzna wił się pod jego nogami niczym jeden z tych węży, które przed chwilą napuścił na niego, niedoświadczonego czarodzieja, który umiłował sobie czarną magię.

Był wężoustym…

Wszystkie formułki przeczytane w zakazanych księgach, wszystkie informacje, zabronione zaklęcia, wszystko to zgromadziło się teraz w jego umyśle, który dokonywał selekcji. Których czarów użyć, aby sprawić Hectorowi najwięcej bólu? Których użyć, aby go wykończyć?

Nagle ktoś złapał go od tyłu. Ciepłe ręce otoczyły go z matczyną miłością, o której dawno zdążył zapomnieć. Opuścił różdżkę, dając Septimusowi chwilę wytchnienia.

Nawet nie zauważył, że zaklęcia rzucone przez Hectora osłabły w chwili, kiedy Albus zaczął go torturować. Nie zobaczył, w którym momencie jego rodzice wywiązali się z lin oraz uwolnili Lily i Jamesa.

– Już dobrze, Albus… Już jest dobrze – usłyszał głos swojej matki, która odwróciła go do siebie i przytuliła.

Nie mówił nic przez dłuższą chwilę, sztywno przylegając do jej piersi. Pachniała tak znajomo, a jednak na początku to wszystko to wydawało mu się ułudą. Jakby Ginny Potter również miała zamienić się w ogromnego pytona. Dopiero po kilkunastu długich sekundach dopuścił emocje do głosu. Cały strach, całe to przerażenie, wszystko wypłynęło z niego pod postacią łez. Łez, których tak się wstydził, a jednak nie mógł ich powstrzymać.

– Gadam z wężami… Z wężami… – zaczął powtarzać, drżąc delikatnie w jej ramionach.

Spojrzał kątem oka na ojca, Jamesa i Lily. Jego rodzeństwo patrzyło na niego bez jakiegokolwiek wyrazu. Jakby widok ich brata torturującego człowieka była zbyt wielkim ciężarem. Harry Potter, Wybraniec, jego ojciec, miał surowy wzrok. Wzrok, w którym kryła się nuta żalu. Rzucił na Hectora Septimusa zaklęcie paraliżujące.

– Chodźmy – powiedział krótko.

Po raz pierwszy w życiu Harry Potter zapomniał o ratowaniu wszystkich dookoła. Zapomniał o byciu aurorem. Wyszli z Wieży Astronomicznej, kierując się ku wyjściu z zamku. Kierując się w wir walki, który musieli pokonać, aby uciec.

Albus poczuł, że nogi się pod nim załamują już przy zejściu ze schodów. Zaniepokojona Martine przybiegła na siódme piętro i popędziła w jego stronę. A więc jednak nie uciekła…

Nawet nie zauważył, kiedy świat ponownie ogarnęła ciemność.

Konkurs: III wojna / ilość słów: 3891