To w tamtej chwili Fred poczuł, że umiera

Nie wiem czy powinnam dodać, że są brutalne sceny, ale tak mi pusto przed tekstem xD 

Więc w sumie to 16+, ale ogólnie, to nie jest źle. Chyba.

Enjoy!

Roześmiał się perliście, ostrożnie opierając o balustradę. Dźwięczny głos poniósł się echem po okolicy, odbijając radośnie od kamiennej konstrukcji i pieszcząc ich różowe od mrozu uszy, by ostatecznie zakończyć swoją wędrówkę na dnie rozciągającej się pod nimi przepaści. Było zimno. Wiatr chłostał jego policzki i wprawiał zmarznięte ciało w drżenie. Fred nie miał pojęcia, ile czasu minęło, odkąd wyszli z Wielkiej Sali na wiadukt, ale na otwartej przestrzeni zdecydowanie dotkliwiej dało się odczuć nagły spadek temperatury.

Jego śmiech ponownie rozluźnił atmosferę. Zabini stał obok, zginając się w pół i niemalże tuląc do siebie Samotnego Gargulca. Radosny nastrój nie opuszczał ich od momentu, kiedy się tego wieczoru spotkali. Weasleyowi aż ciężko było uwierzyć, że zaledwie w ciągu tych ostatnich kilku miesięcy zdołała wytworzyć się między nimi tak gruba nić porozumienia. Tyle lat mijał go na korytarzu, naśmiewał z jego celności po wygranych meczach Quidditcha i olewał na wspólnych zajęciach, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, jak wiele rzeczy ich łączy. Lubił go. Tak po prostu. Jego obecność dodawała mu jakiejś dziwnej otuchy, sprawiała, że potrafił się rozluźnić i spojrzeć na wszystko od trochę jaśniejszej strony. W tamtej chwili była mu bardziej niż potrzebna.

Odchylił głowę do tyłu i wziął głęboki wdech, próbując okiełznać kolejną nadchodzącą salwę śmiechu. Powietrze wypuszczone z płuc zamieniło się w kłębek pary, po czym ulotniło, rozpływając w gęstniejącym mroku nocy. Chris roześmiał się po raz ostatni i przeczesał włosy palcami, odwracając się powoli w jego stronę. Na jego twarzy gościł promienny uśmiech.

— Jestem Ci potwornie wdzięczny, że mnie stamtąd wyciągnąłeś.

Fred zerknął na niego kątem oka, mimowolnie unosząc kąciki ust w górę. Szata wyjściowa plątała się między nogami Zabiniego szarpana niespokojnymi porywami wiatru. Jego włosy były rozczochrane, ale reszta prezentowała się nienagannie. Zupełnie jak na arystokratę przystało.

— Przyjemność po mojej stronie — odparł cicho, wzdychając i ponownie zwracając twarz w stronę otchłani. — Twoi rodzice nie będą źli, że wyszedłeś?

— Nie sądzę... chyba, że dowiedzą się, że wyszedłem z Tobą — mruknął, szczelniej opatulając się zielono-srebrnym szalikiem z godłem Slytherinu. — Nie wiem, jak zareagowałaby moja mama. Jest dość drażliwa na punkcie Gryfonów.

Weasley pokiwał ze zrozumieniem głową, wbijając wzrok w bliżej nieokreślony punkt gdzieś przed sobą. Głęboki wąwóz ciągnął się przez prawie całą długość wiaduktu. Mrok pochłaniał wystające ze szczeliny ostre wierzchołki skał, nadając temu miejscu jeszcze groźniejszego wyglądu. Z oddali dochodziły stłumione krzyki imprezowiczów, śmiechy, nawoływania i piski. Odgłos dudniącej muzyki niknął w ciężkim powietrzu i rozpadał się do postaci mgły. Gdzieś tam, na dole, w zamku trwało najhuczniejsze przyjęcie, o jakim czarodziejski świat kiedykolwiek słyszał. A oni siedzieli na starym moście, wsłuchując się w nocną ciszę, jakby nie mieli nic ciekawszego do roboty.

Z zamyślenia wyrwał go cichutki brzęk szkła. Zauważył, że Chris nieznacznie przysunął się do niego, machając na boki niewielkich rozmiarów buteleczką wypełnioną po brzegi brązowo-czerwonym płynem. Sherry. Weasley uniósł brwi, niedowierzając i z trudem maskując wkradający mu się na twarz wyraz zadowolenia.

— Jesteś głupi. Nie powinieneś mnie tak rozpieszczać.

— Przyjemność po mojej stronie — odparł ten żartobliwie, jednym ruchem nadgarstka otwierając trunek i delikatnie zaciągając się ulatniającym z butelki aromatem. — Chcesz troszkę?

Chciał. Przyjemne ciepło rozeszło się po jego ciele, sprawiając, że rumieńce na policzkach nabrały głębszych odcieni czerwieni. Uśmiechnął się radośnie, czując spływający po gardle płyn. Rozkoszne dreszcze przeszyły go na wskroś, stopniowo zalewając jego twarz, barki, plecy, nogi. Nawet pomost zdawał się drżeć razem z nim. Kilka malutkich kamyczków poturlało się po murze, stukając wesoło o popękaną posadzkę.

— Twoja kolej, mistrzu!

Ale mistrz się nie odezwał. Stał nieruchomo. Wpatrywał się z podejrzliwością w przepaść, jakby zauważył coś niepokojącego. Ściągnął brwi, bezskutecznie próbując dostrzec cokolwiek w nieprzeniknionej ciemności.

— Słyszysz?

Cisza. Małe, skaliste odłamki nadal toczyły się po balustradzie, by zaraz, jakby w odruchu samobójczym, rzucić się w głąb otchłani. I nadal cisza. Tylko nienaturalne pulsowanie ziemi przemieszane z niespokojnymi oddechami. I wrzask. Taki przerażony, bezbronny. Rozdzierający serce.

— UCIEKAJCIE! ONI NADCHODZĄ!

I nagle wszystko eksplodowało.

* * *

Ucho Samotnego Gargulca przeleciało nad głową Weasleya, muskając ostrą krawędzią końcówki jego włosów. Zaklęcia latały na wszystkie strony, uderzając w balustrady i naruszając niestabilną konstrukcję wiaduktu. Oddech rzęził mu w płucach, pot moczył czoło, kurz i pył oblepiały szatę. Zabini biegł do środka.

Wszystko gwałtownie ożyło, wybuchając kaskadą dźwięków, barw i rozbłysków. Odłamki kamieni raniły tłum ludzi, który nagle znalazł się na pomoście. Fred pędził w kierunku zamku, odpychając od siebie spanikowanych uczniów i gości, którzy chcieli tą drogą wydostać się z Hogwartu. Czyjeś zaklęcie śmignęło nad jego uchem, zmuszając do szybszego maratonu. Wpadł do szkoły, ślizgając się na mokrej posadzce i w ostatniej chwili unikając zderzenia z przedpotopową zbroją. Cała podłoga zalana była wodą. Drzwi pobliskiej toalety były otwarte, a delikatnie różowa ciecz płynęła po kafelkach, torując sobie drogę do komnaty obok. Weasley pognał przed siebie, bojąc się myśleć, co mógłby zastać w zniszczonej łazience. Dopadł schodów i skrył się za filarem, próbując złapać oddech.

Na dole rozpętało się piekło.

Huk następnych eksplozji rozchodził się echem po zamku. Ziemia się trzęsła, wszędzie słychać było płacz i krzyk. Rozpaczliwe nawoływania niknęły w bezliku wrzasków, postacie w czarnych szatach atakowały bezbronnych ludzi, przyciskały ich do murów, chwytały, krzywdziły, zabijały. Podłoga zasiana była ciałami poległych. Nieliczni stali pośród tego chaosu, próbując się wybronić, pokonać własnych oprawców. Nigdzie nie było widać żadnej znajomej osoby. Zabini zniknął z pola widzenia. Fredowi zaczynało kręcić się w głowie.

Osunął się na podłogę, próbując się uspokoić. Z miejsca, w którym się znajdował, doskonale widział toczące się dookoła pojedynki. Filar chronił go przed wzrokiem niepożądanych osób, ale nie odgradzał od tragicznych wizji i dźwięków. Ból uciskał mu czaszkę. Serce waliło jak opętane. Jego umysł plątał fakty, mieszał zdarzenia, sprawiał, że myśli pędziły w nieodpowiednim kierunku. Zderzył się z falą wspomnień i lęków. Zacisnął pięści, przygryzając jednocześnie kostki swoich palców. Tak umarł Fred Weasley. Tak umrze Fred Weasley. Jego powieki zaczęły drżeć, płuca ścisnęły się jakby związane łańcuchem. Zapomniał, jak się oddycha. Przeraźliwy strach kompletnie związał mu ręce i z pewnością zabiłby go na miejscu, gdyby nie jedna myśl, której się w tamtej chwili uczepił i która cudem wyciągnęła go na powierzchnię świadomości. Roxanne. Gdzie jest Roxanne?

Jak oparzony w jednej sekundzie poderwał się z podłogi i nerwowo zaczął rozglądać się na boki. Jego kłykcie pobielały. Szalone spojrzenie śmigało od jednej ściany do drugiej, od komnaty po zalaną łazienkę. Z trudem mógł poskładać myśli. Wyciągnął różdżkę z kieszeni szaty i  naładowany  nieznaną dotąd energią wypadł zza kolumny, szybkim tempem zbiegając po schodach w dół, w stronę Wielkiej Sali. Nie miał pojęcia, gdzie znajdowali się jego rodzice. Musiał ich znaleźć. Chciał im pomóc. Chciał ich chronić. Jego własne zdrowie i życie nie miało już w tamtej chwili żadnego znaczenia.

Wyminął gromadkę walczących i wpadł do Sali Wejściowej, skupionym spojrzeniem przeczesując okolicę. Coraz więcej ludzi brało udział w bitwie. Czarodzieje łączyli się w grupki i osaczali Mrocznych. Fred ruszył przed siebie energicznym krokiem. Biegł, właściwie nie wiedząc dokąd zmierza. Unikał klątw, wspomagał niedobitków. Dopiero mocne szarpnięcie za łokieć wyrwało go z tego transu. Instynktownie wyciągnął różdżkę, celując jej koniuszkiem w szyję napastnika.

— Skończysz się w końcu bawić w Supermana i ruszysz tyłek, żeby naprawdę nam pomóc?!

Weasley nigdy nie sądził, że kiedykolwiek tak bardzo ucieszy się na widok swojego „wroga”.

— Jesteś pełnoletni czy nie?! — warknął Cavendish, odtrącając wymierzoną w jego stronę dłoń i posyłając Gryfonowi zirytowane spojrzenie.

Fred pokiwał energicznie głową, wciąż nie wierząc w swoją radość z powodu spotkania prefekta naczelnego.

— Granica Zakazanego Lasu. Potrzebują wsparcia. Tylko spinaj to porcelanowe dupsko, laleczko. W przeciwnym wypadku osobiście dopilnuję, żeby nie wyszło z tej bitwy w jednym kawałku. Rozumiemy się?

— Tak jest!

— Do roboty.

* * *

Moment lotu był o wiele gorszy od samego uderzenia w lodowatą taflę wody. Gryfon nie miał możliwości rzucenia zaklęcia. Ułamki sekund dzieliły go od śmierci z rąk Mrocznego i stratowania przez wrogo nastawionego centaura. Oczyma wyobraźni widział swój koniec. Nie potrafił powstrzymać nowo powracających wizji. A potem wszystko się rozprysło.

Woda wtargnęła do jego nozdrzy i ust, blokując mu każdy możliwy sposób na zaczerpnięcie tchu. Otchłań jeziora pochłaniała go. Głębiny były niczym czarna dziura. Fred czuł na sobie spojrzenia istot skrytych w nieprzeniknionych odmętach. Coś ciągnęło go w dół, krępowało jego ruchy, ale nie był pewien czy to tylko jego wyobraźnia, czy potężne macki obejmują go naprawdę. Nie miał różdżki. Brakowało mu tlenu. Powieki niebezpiecznie zaczynały mu ciążyć, a on pomału gubił orientację, nie mogąc rozróżnić dna od powierzchni. Musiał wziąć się w garść. Resztkami sił wypuścił odrobinę powietrza z płuc, obserwując kierunek oddalania się bąbelków. Poruszył nogami, sprawdzając, czy w rzeczywistości nie są niczym spętane. Odgonił ponure wizje i zaczął płynąć za oddalającymi się, okrągłymi bańkami.

Na granicy wody z powietrzem, po raz ostatni machnął rękoma i wynurzył się, kaszląc głośno, krztusząc się i parskając. Gwiazdy lśniły wyraziście. Niebo było jasne - co jakiś czas rozbłyskało nierównomiernie wszelkimi kolorami świateł. Przez moment Fred tak zafascynował się tym widokiem, iż kompletnie zapomniał, gdzie się znajduje. Przypomniały mu się Mistrzostwa Świata w Quidditchu. Przypomniała mu się jego mama. Gdzie ona teraz była?

Nad jego twarzą niemalże znikąd pojawiła się dłoń. Sine palce zacisnęły się na jego włosach i szarpnęły go z całej siły, utrzymując jego głowę nad powierzchnią. Weasley wrzasnął, rękoma próbując odepchnąć napastnika. Zbyt osłabiony organizm niestety nie miał siły walczyć z oprawcą. Zanim Gryfon stracił przytomność, ujrzał jeszcze nad sobą twarz Mrocznego. Jego śmiech przeciął powietrze, elektryzując dzielącą ich przestrzeń. Napawając siedemnastolatka ponownym przerażeniem.

— Zgubiłeś coś, misiaczku? — mruknął napastnik, machając różdżką Freda tuż nad jego nosem.

Zaśmiał się raz jeszcze. Uniósł dłoń i uderzył go w twarz, w taki sposób, że jego głowa znów znalazła się pod powierzchnią wody. Chłopak zaczął tonąć.

— Hallaway! Przestań się bawić, zgarniaj dzieciaka i idziemy!

Przez twarz mężczyzny przebiegł cień gniewu. Westchnął. Schylił się, mamrocząc coś pod nosem, chwycił Freda za ramiona i jednym szybkim szarpnięciem wyciągnął go na brzeg jeziora. Spętał jego nadgarstki i zaczął ciągnąć go po ziemi w stronę Zakazanego Lasu. Kamyki wbijały się w plecy Weasleya, raniąc jego łopatki. Odgłosy walki stopniowo cichły. Powietrze stawało się chłodne, orzeźwiające. Niebo rozbłysło na zielono, a z chmur zaczął padać deszcz. Jego krople spływały po fredowej twarzy, zmywając z niej resztki brudu, których nie zdołało się pozbyć jezioro. I łzy. Zmywały również łzy.

* * *

— Dlaczego nie możemy się z nim po prostu rozprawić? Szczeniak za dużo widział.

— Jest nieprzytomny. Nie widział praktycznie nic, idioto. Poza tym doskonale znasz regułę. Musimy utrzymać go przy życiu, dopóki jego rodzice nie postanowią się tu po niego zjawić.

— Wtedy go zabijemy?

Drugi rozmówca uśmiechnął się.

— Wtedy będziesz mógł nawet zrobić sobie z niego kolację.

— … pysznie.

Chłód wżerał się w jego ciało, wprawiając je w niekontrolowane, spazmatyczne drżenie. Fred nie miał pojęcia, gdzie się znajdował, ani ile czasu spędził, leżąc bez przytomności twarzą w brudnej ziemi. Rany na plecach paliły go żywym ogniem. Ręce i nogi miał skrępowane, na głowę luźno zarzucono mu worek. Albo oprawcy nie mieli wprawy w trzymaniu jeńców, albo wcale nie zależało im na tym, by Weasley nie dojrzał ich twarzy czy miejsca pobytu. Z pewnością zakładali, że jest niegroźny, nieszkodliwy, na tyle rozsądny, że nie postanowi nagle rzucić się w pojedynkę na grupę uzbrojonych czarodziei z nadzieją, że uda mu się wyswobodzić. I mieli rację. Nie zrobiłby tego ot tak. Takie działanie potrzebowało czasu i dokładnego planu.

Co chwila ktoś przychodził go doglądać. Barbarzyńcy szturchali go butem jak brudnego śmiecia, czasami kopali, by sprawdzić czy wywoła to u niego jakąkolwiek reakcję. Nic. Gryfon kulił się w sobie, zaciskał zęby lub przygryzał wargi aż do krwi, byle tylko nie wydać z siebie żadnego dźwięku. Nie był gotowy na rozmowę. Nie był gotowy, by stawić czoła temu, co miało nadejść. A Mroczni zaczynali się niecierpliwić.

Po dłuższym czasie spędzonym na leżeniu bez ruchu, zaczął drętwieć. Ból stał się dokuczliwy. Chłopak czuł każdy patyk i każdą pojedynczą szyszkę wbijającą się w jego ciało. Wziął głęboki oddech, próbując się opanować, ale cichy jęk niekontrolowanie wydobył się z jego ust, na chwilę mrożąc krew w żyłach.

— Patrzcie, nasza Królewna się budzi.

Szelest liści i trzask gałązek uświadomił go, że czas jego odpoczynku dobiegł końca. Nim zdążył przygotować się na najgorsze, poczuł, jak potężne dłonie zaciskają się wokół jego ramion i mocno podrywają go do góry tak, by znalazł się w pozycji siedzącej. Nie musiał już udawać. Krzyknął, jak głośno tylko potrafił i wygiął całe ciało w tył w odruchu obronnym. Worek spadł na ziemię. Okolica spowita była prawie całkowitym mrokiem - nieopodal na niewielkiej polanie paliło się ognisko. Byli w lesie. W Zakazanym Lesie. W miejscu, do którego nie docierały odgłosy bitwy. A może już było po wszystkim?

Ktoś szarpnął go za włosy, odciągając głowę tak, by spojrzał w górę. Jego oprawca był o wiele wyższy i znacznie bardziej umięśniony od Mrocznego, który przedtem wyławiał go z jeziora. Bezceremonialnie splunął mu w twarz i roześmiał się, przecinając powietrze ostrym, szyderczym, nieco świńskim rechotem. Odchrząknął po chwili, kopiąc Freda w plecy i tym samym popychając go na drzewo. Weasley osunął się na ziemię.

— Czego się obijasz?! Wstawaj, powiedziałem!

Kolejne szarpnięcie poderwało go na nogi. Kolana miał jak z waty. Skrępowane ręce zwisały bezwładnie za jego plecami, niezdolne do podjęcia jakiejkolwiek aktywności obronnej. Włosy posklejane od brudu i potu opadły mu na twarz, przesłaniając pole widzenia. Nagle ponownie zobaczył gwiazdy przed oczami i chwiejnie zatoczył się w tył. Jego nos pulsował niebezpiecznie, jakby miał za chwilę eksplodować. Krew ściekła po jego wargach i skapnęła na upapraną, podartą szatę wyjściową. Weasley uniósł wzrok i rzucił Mrocznemu nienawistne spojrzenie.

— Księżniczka płacze? Złamała sobie paznokieć? — mężczyzna oblizał górną wargę, patrząc na Freda z dziwną, zwierzęcą rządzą w oku. — Ciesz się, że on kazał Cię oszczędzać. Inaczej już zwijałbyś się z bólu na ziemi, płacząc o litość. Cruciatus tak ładnie podziałałby na Twoje kruchutkie ciałko… mmm. Nie mogę się doczekać, kiedy w końcu to zobaczę.

Uśmiechnął się, odsłaniając rząd równych zębów. Jego twarz z jakiegoś powodu wydała się Fredowi znajoma. Otarł nos o ramię i przyjrzał się uważniej napastnikowi. Głębokie, wyraziste bruzdy znaczyły jego lewy policzek. Dzikie spojrzenie błądziło niespokojnie od jednego z drzew do Weasleya i z powrotem, jakby spodziewał się, że cały czas ktoś go obserwuje. No tak. Więźniowie z Azkabanu musieli przywyknąć do takiego trybu życia. Wiecznie pod kontrolą. Wiecznie pod czyjąś władzą. Wiecznie osaczeni.

Zza pobliskich drzew dotarł do nich szept czyjejś rozmowy. Strzępki słów dolatywały do ich uszu, stopniowo formując się w zdania. Mroczny skrzywił się i przewrócił oczami, jakby rozpoznawał głosy nadchodzących osób. Po raz ostatni zerknął łakomie na Weasleya, po czym westchnął, popychając go z powrotem na ziemię. Gryfon jęknął.

— O wilku mowa.

W kręgu światła na polanie pojawiły się dwie postaci. Jedna dość wysoka, dobrze zbudowana, z kapturem osuwającym się na czoło, widocznie górowała nad drugą - mniejszą, drobniejszą. Niższy osobnik trząsł się, stojąc obok zakapturzonej postaci i szeptał coś cicho, niepewnie wyciągając dłoń w kierunku, z którego przyszli.

— Nie interesuje mnie, ilu poległo — warknął w odpowiedzi mężczyzna, nerwowo zaciskając pięści. — Masz jakoś przekonać centaury do powrotu na pole bitwy. Nie bez powodu zgodziły się nas wesprzeć, a jeśli chcą odzyskać to, co im się rzekomo należy, muszą najpierw spełnić swoją powinność wobec Hectora. Dokładnie to masz im przekazać… ach i jeszcze jedno. Powiedz mojej siostrze, by stawiła się tu jak najszybciej.

Westchnął zirytowany i kopnął kawałek drewna, który wysunął się ze stosu czekającego na dołożenie do ognia.

— Damien! Rusz się! Zanim tu dotrzesz, Twoja Rybka zdąży już wyschnąć do reszty.

Mężczyzna odwrócił się w ich stronę. Serce Weasleya stanęło. Świat zawirował. Wiadomości uderzyły w niego ze zdwojoną siłą. Wszystko straciło sens.

Przed nim stał Damien. Damien Hallaway. Brat jego najlepszej przyjaciółki. Mężczyzna, o którym nasłuchał się tylu wspaniałych rzeczy. Człowiek, z którym zdarzało mu się jadać w dzieciństwie obiady przy jednym stole. Którego lubił. Którego podziwiał. Stał tam. Patrzył w jego stronę. I uśmiechał się. Uśmiechał się z zadowoleniem.

Powiedz mojej siostrze, by stawiła się tu jak najszybciej.

To zdecydowanie musiał być jakiś żart. Ktoś go wrabiał. Nie było innej możliwości - przecież cała ta sytuacja była kompletnie absurdalna. Addie… Jego Addie. Jej brat. Nic nie trzymało się kupy.

— Witaj, Freddie.

Gryfon poczuł jak balowe jedzenie powoli podchodzi mu do gardła. Damien ściągnął kaptur i zaczął kierować się w jego stronę. Szedł powoli, zupełnie jakby napawał się jego strachem i przerażeniem, jakby cieszył go widok Weasleya czołgającego się w przerażeniu po ziemi.

— Tak dawno się nie widzieliśmy, a Ty nawet nie raczysz się przywitać. No popatrz. Gdzie się podziały Twoje maniery, co? Gdzie Twój uśmiech? Z nim zawsze było Ci tak bardzo do twarzy… oj, jaka szkoda. Tak bardzo szkoda widzieć Cię w takim stanie. Zrobiłeś sobie kuku w nosek? Nieładnie to wygląda…

Chwycił go za poły podartej szaty i końcówką różdżki przesunął po jego policzku.

— Powiedz „dzień dobry”. Bądź grzecznym chłopcem — szepnął.

— Damien!

Z cienia nieopodal wyłoniła się drobna postać. Biegła szybko, jej włosy podskakiwały niespokojnie w rytm energicznie stawianych kroków. Oczy Freda niekontrolowanie zaszły łzami.

— Addie.

Do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, że nie wypowiedział ani jednego słowa, od kiedy się przebudził. Jej imię zabrzmiało w jego ustach boleśnie, niczym prośba, ciche błaganie umierającego. Starszy Hallaway widząc to, zaśmiał się serdecznie i wyprostował, puszczając go. Bez namysłu odwrócił się w stronę siostry, rozkładając ręce, by pochwycić dziewczynę i zamknąć ją w szczelnym, braterskim uścisku.

— Powiedzieli mi, że Cię tu znajdę… Powiedzieli, tak się bałam, nawet sobie nie wyobrażasz! — zwolniła kroku, omiatając niespokojnym spojrzeniem okolicę, zatrzymując się dosłownie kilka stóp przed zakapturzonym chłopakiem i trafiając wzrokiem na spętanego Gryfona. Nie wpadła bratu w ramiona. Zamarła. —Damien, co się dzieje…? Dlaczego on jest związany?

Mroczny skrzywił się, poprawiając czarną szatę i patrząc na siostrę wymownie. Oprawca, który wcześniej pilnował Freda ulotnił się, a Weasley nawet nie zauważył kiedy. Wpatrywał się w tę niepokojącą scenę z zapartym tchem, wędrując wzrokiem od siostry do brata, od blondyna do blondynki i drżąc, trzęsąc się z każdym wypowiadanym słowem. Szarpnął rękoma, próbując poluźnić choć odrobinę więzy. Na próżno.

— Czekamy na przybycie jego rodziców.

— Ale po co?

— Po to, żeby ich zabić — parsknął śmiechem Fred, mierząc Damiena rozbawionym spojrzeniem. — Tchórze już tak mają. Nie działają bezpośrednio. Robią zasadzki. Wyręczają się innymi. Nic więcej.

Addie zerknęła na Gryfona z przerażeniem, jakby dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, co się faktycznie działo.

Jednak zanim zdążyła zareagować w jakikolwiek sposób, Fred poczuł zaciskające się na jego szyi palce i został powalony na ziemię. Jego własne nadgarstki wbijały mu się w plecy, dłonie napastnika miażdżyły jego gardło, uniemożliwiając nabranie powietrza. Chłopak przyparł do niego całym ciężarem ciała, wysysając z niego życie, zupełnie jak dementor wysysa szczęście z niewinnych ofiar. Weasley odpływał. Oddalał się, odfruwał. Gwiazdy na niebie wydały mu się bliższe, coś ciągnęło go w górę, nie widział już niczego i nagle… nabrał powietrza.

Zaczął kaszleć, próbując nałykać się tlenu na zapas. Ktoś przeciął sznur krępujący ruchy jego rąk i nóg, i przewrócił go na plecy, dłońmi muskając posklejane włosy, poranioną twarz. Gorące łzy skapnęły na jego buzię. Kompletnie oszołomiona Addie klęczała nad nim, obok jej nóg leżała potężna gałąź, a kawałek dalej tymczasowo nieruchome ciało jej brata.

— Zawsze wiedziałem, że masz charakterek — mruknął ochryple, powoli podnosząc się z ziemi.

Nie mieli czasu. Chwycił dłoń Puchonki i próbując pobudzić do życia odrętwiałe kończyny, zaczął maszerować przed siebie. Po krótkim czasie oboje przeszli do biegu. Hallaway prowadziła go między drzewami. Z daleka zaczęły docierać do nich odgłosy bitwy. Gałęzie raniły ich ręce, biły po nogach, blokowały przejście. Gdzieniegdzie dało się słyszeć nawoływania Mrocznych skrytych w gęstwinach. Fred nigdy nie czuł się bardziej wolny.

Wypadli na błonia, pakując się w sam środek walki. Nigdzie w zasięgu wzroku nie było widać centaurów. Gryfon nadal nie posiadał różdżki. Addie popchnęła go przed siebie i trafiła zaklęciem jednego z oprawców. Pędzili dalej, nie mając pojęcia, gdzie powinni się udać. Walczyć czy się chronić? Pomagać czy uciekać?

— FRED!

Chłopak zatrzymał się gwałtownie, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu źródła nawoływania. Ktoś złapał go za ramię. Odwrócił się. Zabini.

— Widziałem Roxanne na stadionie.

 Bez większego namysłu ruszyli w stronę boiska do Quidditcha. Pędzili, ile sił w nogach. Weasley czuł na karku oddech upływającego czasu. Minęli kolejną grupę walczących i Freddie dostrzegł w tłumie czuprynę któregoś z Potterów. Serce zabiło mu mocniej. Oby żyli. Oby wszyscy żyli.

Skręcili za murami zamku i pognali przed siebie. Droga na stadion była już prosta. Od wystających ponad tłumy ludzi quidditchowych bramek dzieliły ich już tylko minuty biegu. I nagle niebo rozbłysło czerwienią.

Boisko stanęło w ogniu. Fred stracił grunt pod nogami.  Przejechał twarzą po ziemi. Nałykał się brudnego piasku.

Krzyk wydobył się z jego gardła, tłumiąc wszystkie odgłosy walki. Jego Roxanne. Jego mała siostrzyczka. Dwie pary rąk chwyciły go za ramiona i podniosły do góry. Szarpał się. Wyrywał. Chciał pędzić w tamtą stronę. Chciał ją znaleźć, upewnić się, że nic jej nie jest.

Trzymali go zbyt mocno. Zbyt mocno, by mógł biec. Zbyt mocno, by mógł ją uratować. Ale jego matki nie trzymał nikt. Angelina pędziła przed siebie, sprawnie wymijając tłumy walczących. Zwinnie przeskakując nad ciałami poległych, z gracją manewrując między ofiarami i oprawcami. Nie krzycząc w momencie upadku. Nie płacząc w chwili przegranej. Nie poruszając się w sekundzie potknięcia.

Nie zauważając lecącego w jej stronę zaklęcia.

Przewracając się. Zasypiając. Tracąc przytomność.

To w tamtej chwili Fred poczuł, że umiera. 


Konkurs: III wojna
Ilość słów: Word mi pokazuje 3 499, ale on liczy też "gwiazdki". Więc w sumie to 3 490.
Dziękuję Cup za bycie super betą oraz Gregowi, Roxanne, Addie i ponownie Cup za użyczenie mi ich postaci <3

Kochajmy się wszyscy, hej!