Any kind of heaven without you is hell. God, don’t forgive my guilty pleasure.

Konkurs: III wojna 

Ilość słów: 2131

podkład muzyczny: numer jeden, numer dwa, numer trzy

---

SEUNGHYUN

  Funkcjonowanie systemu mugolskiej policji, jak i Ministerstwa Magii, było Seunghyunowi zwyczajnie na rękę, jeśli można tak powiedzieć. Wykorzystywał w swojej pracy magiczne sztuczki, nie wzbudzające najmniejszych podejrzeń, dzięki którymi cieszył się w swoim fachu opinią człowieka bez wad, idealnego w każdym calu, a po którym nie zostawał żaden ślad.

— Dziękuję za zaproszenie — powiedział uprzejmie po koreańsku, uśmiechając się delikatnie, jednocześnie zniżając głowę w geście szacunku do starszego człowieka, aktualnie nalewającemu mu herbaty. Lubił przedłużać te chwile, napawając się przez moment drobnymi zastrzykami adrenaliny, przez które czuł coś na pograniczu rozluźnienia i niesamowitej energii.

— To nic wielkiego, były uczeń Seo Minjung będzie zawsze u mnie mile widziany.

Jeszcze przez moment rozmawiali o sztuce, jako że starzec był właścicielem galerii mieszczącej się niemal w samym centrum Icheon, do której Lee przed laty zaglądał, w swoich czasach studenckich. Potem zapytał, czy może przejść się po domu i przyjrzeć się z bliska dziełom sztuki, na co mężczyzna zareagował machnięciem ręki i delikatnym uśmiechem.

Trwało to zaledwie krótką chwilę. Jeden sus do kanapy wystarczył, by Seunghyun wyciągnął mały sztylet umieszczony na skórzanym mocowaniu przy przegubie ręki i sprawnym ruchem poderżnął gardło starszego człowieka. Ten nawet nie wydusił z siebie żadnego słowa, opadł na zamszowe poduszki, barwiąc ich biel szkarłatną krwią. Po kilku minutach było po wszystkim. Lee zdążył jeszcze dopić herbatę, gdy rozłożony na fotelu, zwyczajnie wpatrywał się w zwłoki mężczyzny. To zlecenie dostał miesiąc temu i tyle też czasu poświęcił na badanie przeszłości starego człowieka. Ze wszystkich zabójstw wybierał bowiem tylko te, których motywy poniekąd zgadzały się z jego własnymi poglądami.

Już od kilku lat wciąż na nowo zabijał tego samego człowieka.

---

ABIGAIL

— Abigail, nie, idź sama — mruknął brunet, posyłając dziewczynie mordercze spojrzenie, jednocześnie grzebiąc widelcem w swojej jajecznicy, jakby nie potrafił trafić nim do ust. 

Daniel, przyjaciel Lawrence od brudnej roboty, jak też nazywała wszystkie swoje (i nie swoje) kłopoty, akurat tego dnia nie miał ochoty na żadną zabawę. Jak w sumie każdy w zamku, żył ze świadomością, że na dniach do Hogwartu mogli zawitać Mroczni, a ponaglające listy od matki z prośbą powrotu do domu całkowicie psuły mu już i tak marny nastrój. W dodatku ta furiatka chciała by w takim dniu lazł z nią do Zakazanego Lasu, narażając się na kolejny szlaban.

— Dobrze, pójdę tam sama i będziesz żałował, Danny, na pewno, będzie super zabawa.

Wygięła usta w podkówkę, na co chłopak zareagował prychnięciem. Nie potrafiła sobie pozwolić na zatracenie w smutku, na zamartwianie się, poza tym było to do niej tak niepodobnie, iż nawet nie dało się tego wyobrazić. Według niej Mroczni mogli wparować do zamku nawet i teraz, gdy była zajęta wsuwaniem drugiej porcji owsianki, już ona im pokaże, kto tu rządzi. Była trochę naiwna, trochę głupia, a do tego zbyt odważnie pakowała się tam, gdzie nie powinna. 

Już zmierzchało, gdy kończyła kolacje, toteż szybko poleciała do dormitorium, by zrzucić z siebie mundurek i założyć stare dżinsowe spodnie True Religion, które przywierały do jej ciała jak druga skóra. Biały top zostawiła, natomiast narzuciła jeszcze na siebie ogromną, ciepłą bluzę brata, którą wysłał jej z Oxfordu, gdzie też studiował. Był prymusem i oczkiem w głowie niemal całej rodziny, a Abigial nienawidziła go równie mocno, jak kochała. Ci starsi bracia.

— Będę jutro, kotku — mruknęła, głaszcząc Vernona za uchem, na co ten zareagował pełnym zadowolenia mruczeniem i wyciągnięciem okrągłego brzuszka w górę, gotowego do smyrania. Lawrence jednak już znajdowała się w drzwiach, bo musiała się naprawdę pospieszyć. Czmychnęła tajemnym przejściem, zresztą jedynym działającym na terenie zamku, po czym rzuciła się do biegu wprost do Zakazanego Lasu, którego już przemierzała pod postacią pantery, jak za każdym razem po prostu czekając aż wpadnie w tarapaty. 

Nie sądziła tylko, że stanie się to aż tak szybko.

---

JIHOON

Uczenie się sprawiało Jihoonowi niebywałą przyjemność, ale też zabierało mu mnóstwo wolnego czasu. Jako że jednak postanowił zdać owutemy najlepiej, jak tylko mógł, ślęczał nad książkami przynajmniej dwie godziny dziennie, przypominając sobie materiał z zeszłych lat. Zajęcia praktyczne z zaklęć wciąż prowadził razem z Gryfonami na hogwarckich korytarzach, toteż przynajmniej ten jeden przedmiot miał z głowy. Z resztą musiał uporać się sam.

— Wychodzę na małą przerwę, nie przeszkadza ci to? — Słowa bibliotekarki zupełnie do chłopaka nie dotarły, zajęty był on właśnie lekturą księgi o magicznych stworzeniach, znajdując się zupełnie w swoim świecie. Kobieta pokręciła głową z lekkim uśmiechem, po czym wychodząc, postawiła na stoliku małą filiżankę z gorącą herbatą. Poczciwa z niej była staruszka, choć momentami potrafiła człowieka wyprowadzić z równowagi swoimi humorkami.    
    Nagle poczuł, jak cały drży. To odwróciło skutecznie jego uwagę od czytanej książki, którą powoli zamknął, rozglądając się wokół, odrobinę zdezorientowany. Dopiero po kilku sekundach zorientował się, że to nie on, a zamek niemal trzęsie się w posadach, wprowadzając i jego ciało w mimowolne wibracje. Coś tu nie grało, coś było nie tak.

  — Cholera — mruknął pod nosem. Gdy usłyszał krzyki z korytarza, był już zupełnie pewny, co się właśnie działo. Sięgnął prawą ręką do różdżki umieszczonej w wąskiej kieszeni jego szaty, by potem szybko pozbyć się z siebie tej niepraktycznej części garderoby. 

Panie i Panowie, toż to kolejna bitwa o Hogwart. 

---

SEUNGHYUN

Kwestia tego, czy zabranie wolnego akurat dnia drugiego listopada było błędem, zawitało do głowy Seunghyuna, gdy tylko przekroczył próg własnego domu rodzinnego. Ostatnim razem był w Korei równe cztery lata temu, a ogień w jego sercu, czego się kompletnie nie spodziewał, jednak zupełnie nie przygasł. Przechodząc przez salon, zastanawiał się, dlaczego wcześniej nie kazał zburzyć tej budowli, w której już chyba nigdy nie będzie w stanie zamieszkać, a której widok też nigdy jego serca na dobre nie opuści. 

Przez chwilę stał w korytarzu, po prostu patrząc na pomieszczenie. Choćby i cały dzień wpatrywał się w nie tak intensywnie, nie mógłby wyrzucić z pamięci starych obrazów. W jego głowie dalej widział matkę, leżącą bez życia na obryzganej krwią podłodze, przytulającą do piersi zimnymi dłońmi swojego martwego, siedmioletniego synka, a jego młodszego brata.

— Wróciłeś.

Seunghyun drgnął delikatnie, choć nie dał po sobie poznać strachu. Odwrócił się powoli, doskonale jednak zdając sobie sprawę z tego, czyją twarz ujrzy przed sobą. Minęło osiemnaście lat odkąd ostatni raz widział swojego ojca i niespełna dziesięć, odkąd grał z nim w kotka i myszkę, szukając się wzajemnie, wymijając i gubiąc z premedytacją. 

— Mija kolejna rocznica — stwierdził, wzruszając ramionami. 

---

ABIGAIL

Abigail stała pomiędzy obrzydliwym facetem, wyszczerzającym się do niej okropnie, ukazując tym samym braki w uzębieniu, a ogromnym potworem, przypominającym wilkołaka nawet w swojej ludzkiej postaci, który raz po raz trącał ją ogromną łapą w ramię. Z ich wcześniejszej rozmowy wywnioskowała, że Mroczni zaatakowali zamek, jednak zwyczajnie dała się złapać, gdy próbowała wycofać się z powrotem w głąb lasu. Teraz bawili się nią, umilając sobie czas przed walką i dając popis swojemu okrucieństwu, raz po raz się nad nią znęcając. 

Bała się, oczywiście. Bardziej jednak niż o swoje życie, martwiła się ludźmi uwięzionymi w Hogwarcie, bo nie miała pojęcia, jak potoczy się walka w środku zamku. Nie chciała ginąć tutaj, zapomniana i zupełnie bezradna, bo szczątki jej połamanej różdżki znajdowały się właśnie gdzieś w trawie za nią.

— Crucio — wyszeptał pierwszy mężczyzna, a jej ciało mimowolnie wygięło się wpół pod silnym naporem bólu. Pierwszy raz w życiu doświadczała czegoś takiego, a tego uczucia nie dało się z niczym porównać. Każda komórka w jej ciele paliła, niemal czuła, jak krew w żyłach wrze z gorąca, na jej plecy wstąpiły strużki potu, a kończyny poruszały się wbrew woli. Wbiła palce w ziemię i zawyła głośno, bo nie mogła zmusić się do płaczu, a jej krzyk poniósł się echem wśród ciszy nocnej, po czym ucichł kompletnie niezauważony. 

Poczuła, jak ktoś łapie ją za szyje do góry, ale była na tyle otumaniona, iż nie zdawała sobie sprawy czy był to ten sam facet, czy też ten olbrzym. Po lekkości, z jakąś uniósł ją w górę, a potem cisnął z powrotem na ziemię, można było stwierdzić, iż to jednak ten drugi, drapieżnik. Doznała kolejnej fali bólu w okolicach brzucha, gdy oberwała solidnego kopniaka, natomiast tuż po kolejnej doszedł do jej uszu charakterystyczny dźwięk łamanych kości. Nie była w stanie krzyczeć, ani nawet powiedzieć czegokolwiek; z jej ust wydobywał się jedynie cichy syk, na który mogła sobie pozwolić jedynie przez wściekłość, jaka nią zawładnęła. Gdyby była w stanie, bez wahania zabiłaby tych mężczyzn.

Dosłyszała jakiś męski krzyk i krótką wymianę uprzejmości. Zaraz potem ktoś uniósł ją delikatnie, jednak nie miała najmniejszej siły nawet się obronić, po prostu oddała się w czyjeś ramiona, godząc się ze swoim losem. Nie mogła walczyć, nie mogła nikogo zaalarmować, ani być potrzebną w tej walce, choć tak bardzo tego pragnęła.

— Trzymam cię, Abi — usłyszała nad swoją głową.

  Poczucie humoru jest jedną z rzeczy, które bez wątpienia potrafią utrzymać człowieka przy życiu.

— Danny, jednak przyszedłeś — wychrypiała. — Mówiłam ci, że będzie super zabawa.

---

JIHOON

— Gdzie ty jesteś, gdzie ty jesteś — mamrotał pod nosem, przemierzając kolejne korytarze, raz po raz rzucają drętwotami w kierunku Mrocznych albo uchylając się od zaklęć innych czarodziejów.

Czasami zatrzymywał się na moment, by przenieś kogoś rannego czy pomóc w walce, natomiast i tak ruszał do przodu, torując sobie drogę na siódme piętro, do Pokoju Życzeń. Tam też umówił się  z Harrison, miał się z nią tam spotkać kilkanaście minut wcześniej i modlił się, by też dziewczyna i tym razem przyszła punktualnie. Z tego, co wiedział, mroczni czarodzieje nie dotarli jeszcze na wyższe piętra, o czym się przekonał, gdy tylko dostał się na schody, jednak miał poczucie, iż Elody nie była osobą, która biernie czekałaby, aż ktoś po nią przyjdzie. 

Sam Pokój Życzeń odkrył miesiąc wcześniej i jeszcze nie bardzo wiedział, do czego tak naprawdę służy, ani jak dokładnie się z niego korzysta, natomiast nie przeszkadzało mu to w organizowaniu tam spotkań z dziewczyną. Jakby nie było, przynajmniej uzyskiwali tam prywatność, której tak brakowało w hogwarckich murach.

Rozglądał się wokół, szukając blondynki, gdy już znalazł się na siódmym piętrze, w odpowiednim miejscu, niemniej jednak tłum uczniów mu tego zadania nie ułatwiał. Nie widział burzy jasnych loków, ale też nie mógł w zasadzie skupić się na niczym, taki go zewsząd ogarniał chaos. Wszyscy krzyczeli, w panice albo cofając się na schody, albo wbiegając się w przeciwną stronę, w głąb korytarza, za nic sobie mając ludzi wokół. Kiedy jednak posypały się pierwsze zaklęcia, Ahn znikał ją za rogiem, bezpieczny, przynajmniej na tę chwilę. 

— Jihoon!

Rozpoznał ten głos nawet w takim hałasie. Gdy jednak już miał zrobić krok w stronę dziewczyny, na jej twarzy wymalowało się kompletne przerażenie, które automatycznie zmusiło go do obejrzenia się za siebie. Siła uderzenia zaklęcia wypchnęła go zza rogu, wyrzucając zarazem z impetem w powietrze. Zatrzymał się dopiero na przeciwległej ścianie, z której to zsunął się powoli, pozostawiając za sobą smugę jeszcze ciepłej, ciemnej krwi.

— Ahn Jihoon!

Krzyk Elody potem przez długie lata żył w jego głowie, wracał do jego pamięci raz po raz, jakby dopiero co go usłyszał.

---

SEUNGHYUN

— Dlaczego? 

— Doskonale wiesz dlaczego.

Przeważnie każdy seryjny morderca zabija według ustalonego schematu, niezależnie czy chodzi tu o osoby, które pozbawia życia, czy sposoby, jakimi to czyni. Przez lata Seunghyun ścigał własnego ojca, wysyłającego mu wskazówki, zagadki dotyczące jego zabójstw, gdzie zawsze motywem przewodnim okazywała się zdrada. Starszy pan Lee z zawodu był prawnikiem, wybierał pośród swoich klientek te, które dopuściły się w jego mniemaniu karygodnego czynu, po czym po prostu je wykańczał. Według własnego uznania, był Bogiem, Sprawiedliwością, kolejny raz zabijając swoją własną żonę, bo ten jeden raz mu zwyczajnie nie wystarczył.

— Dlaczego Seungyouna? — zapytał, wpatrując się w zimne oczy własnego ojca. Jednocześnie schował prawą dłoń za siebie, by wydobyć nóż, bo sięgnięcie po różdżkę potraktowałby jako coś niegodnego, chciał walczyć jak równy z równym. 

Straszy człowiek uśmiechnął się delikatnie, by potem rozłożyć obie ręce powoli i wzruszyć ramionami. Przez lata obserwował Seunghyuna, znał jego metody, poza tym nie był na tyle głupi, by nie wiedzieć, że ten będzie chciał go zabić, pomścić matkę i brata we właściwy sobie sposób. W końcu od lat profesor Lee zabijał zwyrodniałych ojców, znęcających się dla sportu nad swoją rodziną.

— Nie był moim synem.

Seunghyun spóźnił się odrobinę, bo gdy dosięgał noża, jego ojciec stał już przy nim. Poszarpali się przez moment, po czym starszy Lee rzucił swego syna na bok, na przeciwległą ścianę. Walczyli zażarcie jeszcze przez krótką chwilę, niemniej jednak lata praktyki górowały nad dzikim gniewem, którego Seunghyun, choć starał się okropnie, nie mógł ujarzmić. Mężczyzna zadał mu kolejny cios, czym powalił go na ziemię. Powoli zanurzył rękę w jego ciemnym włosach i pociągnął go za głowę, by móc popatrzeć w oczy, których już od tylu lat nie miał szansy ujrzeć z tak bliska. A potem szybkim ruchem, by nie przedłużać, zadał mocny cios srebrnym sztyletem. 

Seunghyun wytrzeszczył oczy, wolną rękę przysuwając do pulsującego miejsca gdzieś w prawej części brzucha, z którego teraz wydobywał się prawdziwy potok krwi. Łapał zachłannie powietrze, przyciskając dłoń do rany, jednocześnie nie spuszczając z wzroku ze swojego ojca. 

Znów miał dziewięć lat, znów patrzył się na niego, gdy stał nad ciałem swojej matki i młodszego brata, pytając starszego człowieka dlaczego.

---

Wszystkie postacie żyją, mają się mniej lub bardziej dobrze. Ahn brał jeszcze udział w bitwie, bo jego obrażenia nie były poważne, Abigail wylądowała w Mungu, razem z profesorem Lee, który to nalegał, by go odesłać z powrotem do Wielkiej Brytanii.

Mam nadzieję, że Wam się podobało. Muszę przyznać, że napisałam to pod wpływem chwilowej weny, coś dziwnego mnie naszło, ot co. Mnóstwo błędów może się tam znajdować, ale siły na sprawdzanie tego kolejny raz po prostu uciekły. 

Buziaki, o!