Były sobie świnki trzy.

Od autora: Poniższy fragment jest formą dziecięcej wyliczanki.

Podziękowania dla Addie za użyczenie bohaterów i Żani, która jest super kochaną betą i jej nie oddam *tup!* <3
trochę +16 ?

Jessie cztery lalki miała,

Szczotką twardą je czesała.

Tak czesała, tak szarpała,

Jednej głowę aż urwała.

I zostały tylko trzy.

Tamtą lalką jesteś Ty.

* * *

Strach dopadł go, zanim usłyszał pierwszy, przecinający nocną ciszę krzyk. Wilgotne powietrze łaskotało go w płuca, kiedy leżąc na mokrej ziemi, z trudem walczył o kolejny oddech, wbijając wzrok w rozciągającą się przed nim plamę czerni. W panującej dookoła ciemności niełatwo było cokolwiek dostrzec. Cienie były tej nocy zdradliwe. Evan dyszał ciężko, stopniowo posuwając się naprzód po grząskim, błotnistym gruncie. Każdy gwałtowniejszy ruch mógł zdradzić jego położenie. Szelest liści poruszanych przez północny wiatr przyprawiał go o gęsią skórkę, a nawet najcichszy trzask gałązki sprawiał, że zamierał w miejscu, uważnie nasłuchując.

Było ich czterech. Masywne postacie czające się w mroku. Podstępne bestie czyhające tylko na odpowiedni moment, by zaatakować. Bezduszne. Podchodzące do przeznaczonego zadania jak do nużącej codzienności. Rachu, ciachu i po strachu. Mordujące z zimną krwią. Załatwiające swoje porachunki pod osłoną nocy. Działające cicho. Szybko. Niepostrzeżenie.

Było ich czterech. Tyle samo, ile blizn na jego duszy. Cztery. Dokładnie cztery blizny. Cztery lata bezpodstawnego, szkolnego terroru. Cztery miesiące tułaczki i ulicznego życia w nędzy. Cztery próby założenia zespołu. Cztery płyty. Cztery małe trasy koncertowe. Cztery tysiące zarobionych galeonów. Cztery listy przysłane przez dyrektora szkoły do domu. Cztery rozczarowane spojrzenia ojca. Cztery kontrakty. Cztery dni do wyjazdu. Cztery tygodnie do spełnienia najskrytszych marzeń. Przyjaciele z wielkimi planami. Cztery lalki.

Głośny śmiech przedarł się przez głuszę, rozrywając pozorną aurę spokoju, którą Evan od dłuższego czasu usilnie próbował się otoczyć. Dźwięk mroził krew w żyłach. Zdawał się wysysać życie z Bogu ducha winnych istot. Sprawiał, że czas zatrzymywał się, cofał, a następnie gnał z powrotem do przodu z zawrotną prędkością, kradnąc człowiekowi zdolność logicznego myślenia. Przerażał. Odbierał wolę walki. Zmieniał ludzi w małe insekty, które następnie tłamsił, wpajając inny system wartości, mówiąc jak mało są ważne. Jak nieistotne w porządku funkcjonowania wszechświata. Jeden dźwięk. Krótki, urywany. Zostawiający postrzępione ślady na ludzkiej psychice. Rozbrzmiał w okolicy, sprawiając, że kilka ptaków skrytych na pobliskim drzewie gwałtownie poderwało się do lotu, zrzucając na głowę Northuga parę pojedynczych szyszek. Chłopak prędko uniósł się na łokciach, wyciągając szyję i mrużąc oczy. Spojrzeniem zaczął przeczesywać rozpościerającą się przed nim przestrzeń, starając się zlokalizować źródło upiornego dźwięku. Mrok był jednak nieprzenikniony. Słaba księżycowa poświata w żadnym stopniu nie pomagała Evanowi w rozróżnieniu czających się tu i ówdzie, podejrzanie wyglądających kształtów. Wyciągnął przed siebie dłoń, próbując wymacać, co znajduje się z przodu. Jego palce wydawały się jednak niknąć w ciemności pochłaniane przez noc. Gałęzie wznoszących się ponad nim drzew przywodziły na myśl gigantyczne szpony wyśnionych potworów. Tupot czyichś kroków rozległ się w promieniu kilkunastu metrów od jego kryjówki i sprawił, że całe powietrze uleciało z niego nagle jak z przebitego igłą balonika. W odstępie czasu nie potrafił przypomnieć sobie, czy w ogóle wtedy oddychał. Potężne cienie wyłoniły się zza krzaków, tańcząc po leśnej ściółce, płosząc kryjące się w podszycie zające. Pojawiający się znienacka błysk pochodni oślepił go tak, że przed oczami zatańczyły mu ciemne plamy. W miarę jak stopniowo przyzwyczajał się do nowego oświetlenia, w okolicy rozległ się pierwszy znajomy wrzask.

Odgłos pełen bólu i cierpienia wypełnił przestrzeń, burząc mur odwagi, którym wcześniej Evan próbował odgrodzić się od wydarzeń nocy. Na pewno już go miał. Na pewno już go dopadł. Niestety rechot, który napłynął chwilę po tym krzyku wraz ze słowem kończącym zaklęcie torturujące, sprawił, że wszystkie jego argumenty rozsądnie tłumaczące niecodzienne zdarzenia zostały obalone. No, bo poszli razem z Philem do tego pubu na tej ulicy. Wracali lasem do przyczepy, gdzie zostawili sprzęt. Zaczął gonić ich wilkołak. I to był przypadek, że pojawił się właśnie tam, właśnie wtedy. Rozdzielili się i dopadł go, musiał go dopaść. Ale… Ale ten śmiech nie należał do wilkołaka. Ten śmiech nie mógł należeć do zwierzęcia. I tym bardziej nie powinien należeć do człowieka. Ale należał.

Ignorując palący ból w kościach, podniósł się powoli do góry, zmuszając mięśnie do ciężkiej pracy. Kiedy tylko stanął na nogach, zachwiał się i mocno uderzył w stojące obok drzewo, chwytając się resztkami sił jego kory, wbijając opuszki palców w chropowatą powierzchnię i walcząc o utrzymanie równowagi. Ucisk w jego głowie narastał. Pulsujące odczucie nie pozwalało mu na pozbieranie myśli. Strach obezwładniał go, zmęczenie ucieczką dawało w kość. Przełączył się na tryb automatyczny.

Ukucnął i jak najciszej tylko potrafił, przesunął się w stronę, z której dochodziły niepokojące odgłosy. Cały czas próbował pozostać w ukryciu. Cokolwiek działo się w tamtym miejscu, mogło mieć dla niego bardzo nieprzyjemne skutki. Uważnie przeszedł nad wystającym z ziemi, grubym korzeniem i prędko schował się w pobliskich zaroślach, oddychając nerwowo, licząc w myślach do dziesięciu i nasłuchując. Nic się nie zmieniło. Poza tym, że znalazł sobie lepsze miejsce do obserwacji, wszystko pozostało tak jak wcześniej. Żadna z gromadzących się w dziwnie ciasnym kręgu postaci nie zauważyła jego małej eskapady. Miał zamiar przyjrzeć się bliżej temu zbiegowisku, ale następny potworny krzyk sprawił, że zamarł w miejscu, ponownie wstrzymując oddech i wpatrując się z przerażeniem w scenę rozgrywającą się kilka metrów od niego.

- Cruciatus.

Słowo, choć wypowiedziane cichym szeptem, zabrzmiało dobitnie jak wyrok śmierci. Śmiech niesiony razem z wiatrem wprawił organizm Evana w drżenie. Na brudnej, wilgotnej ziemi w podartych na strzępy ubraniach, drąc się w niebogłosy i płacząc, leżał Phil. Jego ciało trzęsło się, wijąc w spazmatycznych odruchach, pozbywając się zawartości żołądka na brudny, pokryty krwią piach. Chłopak wyglądał jeszcze bardziej mizernie i krucho niż prezentował to zwykle w noszonych przez siebie, o rozmiar za dużych ciuchach. Widoczne na jego ciele obrażenia po ucieczce przed dzikim zwierzęciem sięgały kości. Jego gałki oczne przewróciły się do tyłu, ukazując same białka. Dusił się. Prawa noga podrygiwała w nienaturalnym odruchu, który jednak wyglądał tak dziwnie znajomo… Tak normalnie – normalnie jak wtedy, kiedy grał na perkusji. W ich zespole.

Za cztery dni mieli ruszać w trasę koncertową, która miała wynieść ich na szczyt. Za cztery dni mieli skończyć z życiem tułaczy, które ciągnęli aż od pamiętnych czasów zakończenia szkoły. Za cztery dni ich wolność miała zmienić się w coś pięknego. Ich wolność. Wolność całej ich czwórki. Cztery lalki.

- Dość, musi być przytomny, jeśli ma nam cokolwiek powiedzieć.

Evan dopiero w momencie, w którym jeden z odzianych w peleryny ludzi przemówił, zdał sobie sprawę z tego, co się działo. Rzucane zaklęcie zostało przerwane. W miejsce dreszczy przyszedł nagły, duszący kaszel. Wyrwał się on z gardła Phila wraz z niewielką stróżką krwi, która sięgnęła trawy i kilku kolorowych płatków kwiatów. Dwóch mężczyzn rozstąpiło się, pozwalając na to, by trzeci, najwidoczniej mający nad nimi znaczącą władzę, podszedł i szarpnął perkusistę za wystrzępioną koszulkę, podrywając go do pozycji siedzącej. Cichy jęk wydobył się z gardła jego najlepszego przyjaciela, kiedy siłą został oparty o pień rosnącego za jego plecami drzewa. Postać w długim, czarnym płaszczu z kapturem cofnęła się niemalże natychmiast, jakby z odrazą, z pogardą trącając jego nogi czubkiem buta. Zmęczone spojrzenie Phila spoczęło na owym osobniku, a kąciki jego warg uniosły się w dziwnie kpiącym uśmieszku. Mimo siniaków na twarzy, kilku wyraźnie złamanych żeber i tych przeklętych śladów pazurów pokrywających całe ciało, uśmiechał się. On się naprawdę uśmiechał. Stojący naprzeciw niego mężczyzna uniósł dłoń i jednym ruchem ręki ściągnął śliski materiał ze swojej głowy, ukazując światu czuprynę jasnych włosów. Westchnął i rozłożył ręce, oczekując tego, co miał zamiar przekazać mu Phil.

- Kto by pomyślał... Damien Hallaway wreszcie zaszczycił nas swoją obecnością. Szkoda tylko, że nie przyszedłeś wcześniej. Wczorajszy koncert powaliłby Cię na kolana. Wiesz… Do mikrofonu krzyczę trochę lepiej niż do liści.

Cień gniewu przemknął przez twarz chłopaka, kiedy wypowiadał te słowa, nadając jej jeszcze bardziej mrocznego wyrazu. Ochrypły od nieludzkiego krzyku głos zabrzmiał groźnie i głucho. Siedział tam z tym dziwnym uśmieszkiem, otoczony przez trójkę pozornie nieznanych ludzi, paznokciami nerwowo skubiąc źdźbła trawy. Jego klatka piersiowa poruszała się nieco szybciej niż powinna, jakby próbowała nacieszyć się tlenem na zapas, a pozycja, w której się znajdował wskazywała na zmęczenie, rezygnację. Człowiek nazwany Damienem tylko roześmiał się krótko w odpowiedzi, obracając długą różdżkę w smukłych, odzianych w czarne rękawiczki palcach. Evan nie potrafił ruszyć się z miejsca. Nie potrafił w żaden sposób zareagować. Czuł się jak spętany. Nie umiał wstać i pomóc. Nie wiedział nawet jak powinien to zrobić. Tylko siedział. Siedział bez ruchu i patrzył, jakby oglądał film w jakimś dziwnym kinie. Jakby to wcale nie był jego przyjaciel, a osobnik stojący przed nim nie był Hallawayem. Hallawayem. Tym Hallawayem z wilkołakiem za plecami.

Uśmiech Phila przygasł, ale poza tym nic w jego postawie nie uległo zmianie. A więc wilkołak był z nimi. A więc było ich czterech. Czterech. Było ich czterech. Rachu, ciachu i po strachu. Cztery lalki. Masywne postacie czające się w mroku.

- Przed śmiercią powinno się myśleć o miłych rzeczach, żeby były pierwszymi, które zobaczysz jak już przejdziesz na drugą stronę. Tak więc… Gdzie je zakopałeś?

Śmiech.

- Mowa jest srebrem, milczenie złotem.

- Bogactwo nic ci tam nie da. Nie przekupisz Boga, żeby wpuścił cię do raju.

Prychnięcie.

- Jak już to zrobię, to pomodlę się za Ciebie z Aniołkami.

- Za dużo marzeń, za mało faktów.

Cisza.

- Za dużo gróźb za mało zaklęć.

Przenikliwa, długa i martwa. Elektryzująca. Przeciągła wymiana spojrzeń między tą dwójką. Między zabójcą a ofiarą. Między stojącym a leżącym. Między wrogiem a przyjacielem. Między obcym a bliskim. Między złym a dobrym. Albo dobrym a złym. Między Damienem a Philem. Philem, który go znał. Philem, który wiedział o nim wszystko. Philem, który słyszał całą jego rodzinną historię. Philem, którego sam on nie znał tak, jak mu się wydawało, że zna. Philem. Jego najlepszym przyjacielem Philem. Przyjacielem od początku do końca.

- Pozdrów swojego brata w piekle.

NIE!

Nie był pewien czy krzyk rozbrzmiał jedynie w jego głowie, czy padł z jego ust na głos, niknąc w mroku, mieszając się z przedśmiertnym jękiem perkusisty. Nie był pewien czy wypowiedziane zaklęcie i zieloną smugę światła jedynie sobie wyobraził, czy naprawdę ugodziła ona w pierś jego przyjaciela, wysysając z niego życie. Wtedy nie był tego pewien. Nie był pewien czy naprawdę wstał, wrzeszcząc, że jest Northug i że na mocy nazwiska jego ojca mają to wszystko cofnąć. Nie był pewien czy naprawdę chwilę przed atakiem wilkołaka mierzył się z Hallawayem nienawistnymi spojrzeniami, wydając na siebie wyrok śmierci. Nie był. Wtedy nie był tego pewien.

Wszystko potoczyło się w zawrotnym tempie. Jego ucieczka była sprawą nieuniknioną. Stracone siły pojawiły się znikąd, kiedy pędząc przez las, łamał gałęzie, przeskakiwał krzaki i płoszył nocne zwierzęta. Kiedy obmacywał kieszenie w poszukiwaniu różdżki. I kiedy biegł dalej, ciskając za siebie zaklęcia ochronne. Modlił się o szczęście. Modlił się o wsparcie. Modlił się o przeżycie. Był dowodem. Był żywym dowodem ich działalności, a każdego dowodu trzeba się pozbyć. Uciekał. Byle dalej, byle szybciej, byle zyskać czas. Zyskać czas na teleportację. Zebrać siły i lecieć. Gdziekolwiek. Byle dalej. Byle bezpieczniej. Byle zniknąć. Rozpłynąć się we mgle, pozostawić po sobie jedynie pustkę. Przenieść się gdzieś, gdzie go nie znają. Wyparować, unikając śmierci o włos. Unikając zaklęcia o włos. Unikając pazurów o włos. Zniknąć, rozpłynąć się, wyparować. Żyć.

I zostały lalki trzy.

* * *

Cisza, panująca w kantorku podczas trwania lekcji między godziną dziesiątą a jedenastą, była przez Evana zjawiskiem wyczekiwanym. Czas, który spędzał na piciu kawy, przerzucając zakurzone strony ogromnej, starej, uczniowskiej kartoteki był jego ulubioną częścią dnia. Kto by pomyślał, że siedzenie na starym fotelu z wyłażącymi zeń sprężynami, może być tak przyjemnym doznaniem. A jednak, jeśli drugą opcją jest sprzątanie szkolnych toalet, uzupełnianie zapisków w starożytnych pergaminach okazuje się być świetną zabawą. Odkąd Evan zdołał się ukryć w Hogwarcie, cały jego strach związany z przeszłością zniknął. Zapomniał o tym dręczącym go fragmencie życia. Zapomniał o karierze muzycznej, pogrzebanej pod stertą zabranych uczniakom rzeczy wraz z futerałem od gitary i jego zawartością. Zapomniał o tym, kim był. A do tego wszystkiego kupił sobie sowę, co znaczyło o całkowitej zmianie jego nastawienia do świata.

Był  nowym Evanem, nowym Northugiem, ba nawet myślał o zmianie nazwiska, ale po dłuższym czasie zmienił zdanie. Nie był kryminalistą. Nie zrobił nic złego. I przeszłość przez kolejne cztery lata nie ośmieliła się temu zaprzeczyć.

Jak zwykle przeglądał zapiski Filcha, starając się rozpracować kaligraficzne pismo starego woźnego, kiedy jego uwagę przykuła pokaźna kolumna występków, ciągnąca się aż przez cztery strony księgi. Co ciekawe, wszystkie należały do jednej osoby, której urocze zdjęcie widniało w prawym górnym roku kartki, przypięte z pewnością na szybko jakąś starą agrafką. Jasne włosy podejrzanie śmiejącej się na zdjęciu dziewczyny zajmowały prawie cały kadr, co świadczyło jedynie o tym jak nieumiejętnym fotografem był Argus. Evan sięgnął po kubek kawy, szukając na stronie nazwiska przestępczyni, nie mając bladego pojęcia, że w momencie, w którym je ujrzy, całe jego dotychczasowe życie straci najmniejszy sens. Nie mając pojęcia, że nagle powrócą do niego wszystkie koszmary przeszłości. Że nie dość, że zacznie obawiać się własnej pracy, to jeszcze rozbije ukochany kubek o podłogę kantorka. A ponadto będzie musiał to sprzątać.

Gdyż w momencie, w którym w końcu przeczytał to nazwisko i zniszczył ulubione naczynie, zrozumiał, że nie można uciec od własnej przeszłości. Że takie jest prawo wszechświata. Prędzej czy później ona i tak nas dopadnie. Zmaterializuje się w absurdalny i niemożliwy sposób. Powróci niczym koszmar z dzieciństwa. I to właśnie skrywało w sobie te piętnaście liter. Piętnaście liter, które miało na zawsze odmienić jego życie.

ADDISON HALLAWAY

konkurs wielkanocny, słów: 2194

kochajmy wszyscy się. hej.