No rest for the wicked

Ad.1. Jest krócej, żeby nikt mi tu pod postem już nie marudził, że za długie. Poza tym zapraszam do poprzedniego opka. O, tu.

Ad.2. Powiedziano mi, że końcówka mdła, be. fuj, więc dodałam trochę ekspresji.

Ad.3. Chciałam coś jeszcze dodać, ale wypiłam butelkę wina i już nie pamiętam.
Enjoy!

Ad.4. Przypomniało mi się. Opko sponsoruje Lykke Li. i Tommy. Małe piwko dla tego drugiego za zbetowanie.

+16

Autorka ze spokojem i pozytywnym nastawieniem usiadła na łóżku otwierając zdezelowanego już laptopa, następnie kliknęła na ikonkę OpenOffice'a. Na stoliku obok stał kubek z herbatą i paczka papierosów.

– No to dajesz, Pyza.

***

Ściany celi były uformowane z szarej cegły i zabetonowane, miały ponad cztery metry wysokości i zwężały się ku górze. Wysoko, ponad zasięgiem ramion wmurowane było niewielkie okienko, którego szyby zostały wybite i zastąpiono je dwiema rurami wbitymi pionowo, aby na wszelki wypadek wyeliminować możliwość ucieczki chudszemu więźniowi. To przez nie do celi wpadał zimny wiatr, który hulał po pomieszczeniu świszcząc i wyjąc.

Ciężkie, drewniane drzwi nigdy się nie otworzyły odkąd się tu znalazła, czasem tylko, raz na kilka dni otwierała się pokrywa w drzwiach, przez którą podawali jedzenie. Po ścianach spływała woda, w celi było wilgotno i mokro, jej siennik przemókł i zaczął pleśnieć, wydzielając okropny zapach, który wpierw drażnił nozdrza, a do którego już się przyzwyczaiła. Nie robiły też już na niej wrażenia dziury w ubraniach, czerstwy chleb i przebiegające po celi szczury. Jej skóra poszarzała i zaczęła zwisać, gdy schudła prawie dwadzieścia kilogramów. Oczy miała podkrążone, paznokcie nieobcinane przez kilka miesięcy zarosły i połamały się w wielu miejscach. Włosy, niemyte i nieczesane przez tak długi czas były splątane i tłuste. Siedziała w kącie z brudnymi kolanami podkulonymi pod brodę, ramionami otuliła nogi. Oczy miała zamknięte, włosy opadały jej na twarz zasłaniając ją całkowicie.

Ni stąd ni zowąd rygiel w drzwiach został odsunięty wydając przy tym głośny odgłos uderzających o siebie kawałków metalu. Nie minęła chwila, a do środka weszła schludnie ubrana kobieta w eleganckiej spódnicy i żakiecie szarego koloru. Louise nie podniosła głowy, więc widziała tylko czubki cielistych czółenek i to jej wystarczyło, by wiedzieć kogo ma przed sobą. Gabrielle Foucault. Kobieta kucnęła przy niej, odgarniając dziewczynie włosy z czoła.

– Louise, co oni z tobą zrobili... – westchnęła ciężko, lecz w jej głosie nie było czuć współczucia. Chwyciła ją za ramiona i podniosła, przenosząc na suchą posadzkę. – Chcesz coś do picia, jedzenia? – spytała, ale dziewczyna pokręciła głową, już dawno straciła apetyt. Uniosła wzrok na kobietę, a Gabrielle Foucault wzdrygnęła się, pierwszy raz widząc w spojrzeniu Louise coś takiego. Było puste, pozbawione uczuć, emocji, wyprane z czegokolwiek. Marzące już tylko o śmierci. Matka Blanche nie wiedziała jak przeprowadzić tę rozmowę, nie tego się spodziewała.

– Posłuchaj, Louise – zaczęła, ale głos ugrzązł jej w gardle. Chrząknęła, aby doprowadzić się do porządku i stanęła wyprostowana, górując znacząco nad skuloną dziewczyną. – Cokolwiek się wtedy wydarzyło, nie może to zniszczyć Blanche. Co zrobiłaś, to twoje i musisz ponieść konsekwencje, ale Blanche ma czystą kartę i wspaniałą przyszłość przed sobą, rozumiesz, prawda? – Kobieta kucnęła przy niej. – Obie ją kochamy i obie zrobimy dla niej to co należy – zakończyła ostrym tonem nieznoszącym sprzeciwu. Minęła długa pełna napięcia chwila nim Louise przytaknęła głową, dobrze zrozumiała przekaz. Dla pani Foucault to był znak, przygładziła wierzch spódnicy, na którym zaczepiło się kilka pasków słomy z siennika.

– Znakomicie – odparła. Odwróciła się i wyszła, a stukot jej obcasów Louise słyszała jeszcze długo po trzaśnięciu rygla.

* * *

Wskoczyła na pralkę rozsiadając się na niej wygodnie i odpaliła papierosa. Objęła dłonią kubek z herbatą i zaciągnęła się papierosem. Od kilku godzin próbowała napisać choć jedno zdanie do opowiadania, ale nijak jej to nie wychodziło. Wyjrzała przez okno obserwując samochody przejeżdżające autostradą. Dopaliła papierosa, wypiła herbatę i położyła się spać. Dziś nic już nie napisze.

* * *

Ferie wiosenne zbliżały się wielkimi krokami i lada chwila Blanche miała wsiąść do Expressu Hogwart-Londyn. Spakowane walizki stały obok jej łóżka, czekały aż skrzaty domowe je zabiorą. Dormitorium było wysprzątane na błysk, prawie wszystkie jego lokatorki już wyjechały. Nawet Blanche była wyjątkowa tego dnia: jasne włosy spływały po plecach falami błyszcząc fioletem, błękitem i różem. Biała sukienka uwydatniała jej piersi, luźno zwisała wzdłuż ciała kryjąc przed wzrokiem innych okrągły brzuch. Raz jeszcze podeszła do okna i spojrzała z zazdrością na trzecioklasistów, którzy bawili się nad jeziorem, nie myśląc o powrocie do domu. Ściągnęła z parapetu wazon ze stokrotkami, które rankiem przyniósł jeden ze skrzatów i zerwała kwiatek, po czym wplotła go we włosy. Resztę wyrzuciła do kosza.

Express Hogwart-Londyn zatrzymał się na peronie 9¾ z głośnym stukotem kół i piskiem. Przez setną sekundy nastała cisza, a potem z wagonów pociągu wydobyły się tłumy uczniów rzucające się w objęcia rodziców czekających na nich na peronie. Gabrielle Foucault, kobieta, po której Blanche odziedziczyła każdą cząstkę urody, stała na samym środku tego zbiorowiska i chaosu, zupełnie nie pasując tu ze swoją elegancją, powagą i mniemaniem o wyższości. A jednak znalazła się tu, pierwszy raz odkąd skończyła szkołę. Wzrokiem szukała swojej jedynej córki i z niecierpliwością czekała, aż wyjdzie z pociągu, by tylko porwać ją w swoje objęcia.

Od momentu aresztowania Louise żyła w ciągłej niepewności. Wagner w każdej chwili mogła wplątać Blanche w swoją historię i to byłyby ostatnie ich chwile na wolności. Zabójstwo Thomasa - słuszne czy też nie - wydało się i ktoś musiał za to odpowiedzieć. Gabrielle zrobiłaby wszystko, by nie była to jej córka. Całe szczęście, że Louise tak bardzo ją kocha, pomyślała kobieta, w przeciwnym razie mogłoby to potoczyć się inaczej. W tłumie uczniów dostrzegła białe włosy córki i czym prędzej zaczęła się przepychać w jej stronę, aż w końcu stanęła naprzeciwko zaskoczonej widokiem matki Blanche i uściskała ją.

- Wyglądasz, och, cudownie! - Gabrielle pękała z dumy. Jej córka piękniała z każdym rokiem. Nie skrzywiła się nawet na widok pofarbowanych włosów, które według niej pasowały dziewczynie. Duże, piękne oczy odziedziczyła po ojcu, mogła na nie patrzeć godzinami i nie znudziłoby jej się to ani trochę. Były pociągające i pełne tajemniczego błysku kryształów topazu, przypominały wody Sekwany. Kobieta uśmiechnęła się i pogłaskała córkę po głowie z czułością. - Nie przejmuj się, jakoś temu zaradzimy – dodała, znacząco dotykając swojego brzucha i puściła oczko do córki. Rozumiała. Nie była zadowolona, ale rozumiała. Młodość ma swoje prawa, każdy popełnia błędy, ale nie można pozwolić, żeby miały one zniszczyć przyszłość młodych. Gabrielle dobrze wiedziała, jak sobie z takimi rzeczami radzić, Blanche była jej jedyną córką, ale przed nią odchowała już kilku synów, którzy cnotliwi nie byli, a ich dziewczyny nie zawsze mogły pozwolić sobie na dzielenie się problemami ze swoimi rodzinami. Foucaultowie byli dużo bardziej tolerancyjni niż ich środowisko, nie przeszkadzał im homoseksualny związek Blanche czy nielegalne interesy jej braci, ale najważniejsze było, by nic nie wyszło na jaw. Ślizgonka spojrzała na matkę i zachłysnęła się powietrzem słysząc jej słowa. Tego się nie spodziewała, skąd ona wiedziała?

- Nie miej takiej miny - prychnęła Gabrielle - Jestem twoją matką, urodziłam ciebie i czwórkę twoich braci, myślisz, że nie rozpoznałabym innej kobiety w ciąży? Chodź, trzeba się tym zająć – rzekła, biorąc dziewczynę pod ramię i ciągnąc ją w stronę wyjścia z peronu, gdzie przed dworcem czekał na nich podstawiony samochód. Blanche była w takim szoku, że nie odezwała się aż do momentu, gdy wsiadły do auta, w którym mogła mieć pewność, że nikt ich nie podsłucha.

- Ale ja nie chcę - jęknęła tonem kilkuletniej buntowniczki, jednak przeszywające spojrzenie matki sprawiło, że natychmiast się wyprostowała w siedzeniu. - Podjęłam już decyzję. Nie oddam dziecka – powiedziała, odwracając wzrok w stronę okna. Czuła jak napięcie rośnie, a powietrze jakby zgęstniało, odbierając jej cenny tlen do oddychania. Czy to tylko uczucie, czy może zaklęcie matki? Wzięła głęboki wdech, dzięki któremu natychmiast poczuła się lepiej. Mimo to w samochodzie wciąż trwała grobowa cisza, tak ciężka, że wystarczyła iskra by wszystko wybuchło.

- Kto jest ojcem?

- Nie chcesz wiedzieć.

- Z dobrej rodziny? - upewniła się Gabrielle, odwracając wzrok od drogi i zerkając na córkę, a gdy uzyskała twierdzącą odpowiedź oblizała wargi, a następnie przygryzła je nerwowo. - To utrudnia sprawę. Wie?

- Nie - skłamała Blanche. Spojrzała na matkę i zrozumiała, że kłamstwo na nic się tu zda. - Wie – przyznała.

- Cholera. No cóż, coś na to zaradzimy. - Na te słowa Blanka odetchnęła z ulgą, tego jej było potrzeba, zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. Matczynych objęć. - Prześpij się, będziemy jechać kilka godzin. - Pogłaskała córkę po głowie i skupiła się na prowadzeniu auta. Wcisnęła przycisk nad radiem, a samochód zniknął i uniósł się w powietrzu.

Wrzaski i krzyki dało się słyszeć w całym mieszkaniu. Pierwszy raz nie z jego powodu. Bartholomew wyjrzał zza drzwi swojego pokoju, a dostrzegłszy siostrę siedzącą u szczytu drewnianych schodów wyszedł i usiadł obok niej. Całe życie walczyli i gryźli się, uważając się za lepszych od siebie. Teraz jednak objął ją ramieniem wspierając, tam na dole toczyła się walka o jej przyszłość i całe życie. Blanche ścisnęła jego dłoń i oparła głowę o poręcz, na której wyrzeźbione zostały fale i statki nawołujące symboliką do herbu Paryża. Bartholomew zerknął na siostrę, która z zamkniętymi oczami słuchała kłótni rodziców. On i reszta braci jako mężczyźni byli w lepszej sytuacji. Ona miała mieć zaplanowaną przez rodziców całą przyszłość, ze wszystkim musiała się kryć, w myśl stwierdzenia „co sąsiedzi pomyślą”. Częściowo czuł się odpowiedzialny za siostrę, była w ciąży z jego siostrzeńcem lub siostrzenicą. To było coś wielkiego. Blanche spojrzała na niego i uśmiechnęła się blado. Awantura w salonie umilkła i dało się słyszeć skrzypnięcie schodów, po których wspinała się Gabrielle. Bart szybko zabrał rękę kryjąc chwilę swojej słabości wobec siostry. Blanka spojrzała na matkę, pierwszy raz widząc ją taką. Granatowa spódnica była pomięta, rękawy koszuli miała podwinięte nad łokcie. Stała bosa, bez żadnej biżuterii, a z upiętego koka wystawało wiele białych kosmyków. Pierwszy raz Blanche zauważyła też pierwsze siwe włosy, swoim srebrnym kolorem odznaczające się na tle bladych jak kość słoniowa włosów.

- Ustaliliśmy co następuje. - Gabrielle miała zmęczony głos – Weźmiesz ślub z Cavendishem, zanim ciąża stanie się widoczna. Ojciec nie ugnie się pod tym warunkiem. To co będzie działo się później to już twoja sprawa. - Blanche przytaknęła głową w zrozumieniu, wciąż jednak nie przetrawiwszy tych informacji. Wstała, ale matka tylko machnęła dłonią. - Idę odpocząć. Wy też powinniście, czekają nas teraz długie dni – to powiedziawszy wyminęła dzieci i zniknęła za drzwiami swojego pokoju.

* * *

Słowa, które pisała były ciężkie i zdawało jej się, że nie pasują do siebie. Niespodziewanie kot wbiegł do pokoju, wskakując z przestrachem na łóżko i chowając się pod jej ramieniem. Co za...? chciała spytać, ale w drzwiach pojawił się powód całego zamieszania. Luc.

- Thee?

Zamierzała zaprzeczyć, opowiadanie wciąż było nieskończone, a czasu miała tak mało... Westchnęła jednak ciężko.

-Ja, alstublieft. - i zamknęła komputer. Jej też przyda się przerwa.

* * *

Cały pokój zdobiły zdjęcia, Blanche nie pamiętała kiedy nakleiła pierwsze z nich na bordowe ściany, co stało się potem swoistą tradycją. Razem z Louise robiły sobie dużo zdjęć, wiele z nich przykleiła zaklęciem, inne schowała do albumów, które przeglądała w najlepszych momentach swojego życia. Wagner była miłością jej życia, pierwszą i chyba ostatnią, Blanche nie sądziła, że cokolwiek może je rozdzielić. Wychowały się razem, wspierały nawzajem, przyjaciółki na zawsze, były nierozłączne. Nikt nie sądził, że to się może tak skończyć. Białogłowa nawet nie chciała myśleć co Lou musi przeżywać, zamknięta w więzieniu za zabójstwo Thomasa. Zrobiła to dla niej, wzięła całą winę na siebie, skazała na życie w zamknięciu. Blanche bała się, że za kilka lat dziewczyna uzna to za swój największy błąd. Bolała ją bezradność. Fakt, że nic nie zrobiła będzie ją prześladować całe życie. Gdy z oczu popłynęły jej łzy szybko je zamknęła, rękawami swetra wycierając mokre policzki i biorąc głębokie wdechy. Uspokój się. Odgarnęła włosy, spinając je w kitkę na czubku głowy. Wszystko się zmieniło, nie ma na to wpływu, więc musi się przyzwyczaić do nowej sytuacji. Przystosować. Wyewoluować.

Z kieszeni luźnych, szerokich dżinsów wyciągnęła swoją różdżkę z cisu i szeptem wypowiedziała zaklęcie.

Pokój zawirował.

Okno z hukiem otwarło się na oścież, wpuszczając do środka porywisty wiatr, który targał firanką. Momentalnie zrobiło się zimno i chłodno wywołując na skórze dziewczyny gęsią skórkę. Padła na kolana, chowając twarz w swoich ramionach i odwracając wzrok. Wiatr zrywał ze ścian plakaty, zdjęcia, półki. Nie ostały się nawet meble, które powstałe tornado porwało i rzucało nimi, jakby nic nie ważyły. Ubrania, książki, wszystko trafiło w środek kręcącego się wokół Blanche wiru, powstałego wskutek zaklęcia, ale podtrzymywanego przez burzę jej uczuć: bólu i tęsknoty, niepewności o jutro. Wiatr przybierał na sile zrywając farbę ze ścian, wyrywając drzwi z zawiasów. Musiała wstać, podnieść się, nim całkowicie straci kontrolę nad swoim zaklęciem. Chciała wykonać kolejne zaklęcie, ale nie miała już różdżki w dłoni. Zaklęła głośno dostrzegając drobny patyk w ciemnoszarym tornadzie, które wywołała.

- Przestań! - krzyk nie zadziałał. Emocje były niczym wzburzone morze, rzucało nią niczym statkiem pełnym wystraszonych marynarzy, którzy trzęśli portkami przed porwaniem ich przez fale. Uparcie trzymali się czego popadło, byle tylko nie wypaść za burtę. Tornado kręciło się wokół niej z coraz większą prędkością, Blanche wstrzymała oddech, zrobiła krok i dała się mu porwać. Momentalnie nią szarpnęło. Wypuściła powietrze ze świstem i utonęła.

Obudziła się na podłodze zdewastowanego pokoju. Ze ścian niewiele zostało, mebli już nie było lub leżały w kawałkach rozrzucone po podłodze. Bolał ją kręgosłup, gdy próbowała się podnieść poczuła przeszywający ból w skroniach. Jęknęła cicho i zmusiła się by wstać, a następnie rozejrzała się po pokoju szukając swojej różdżki. Znalazła ją pod stelażem łózka – a przynajmniej tego co z niego zostało – i otrzepała dłonie. Wykonała zgrabny ruch nadgarstkiem i wszystko, jedno za drugim, powoli wyleciało przez okno, trafiając prosto na śmietnik. Nie minęła chwila a pokój stał się pusty. Nie ostało się nic. Blanche poprawiła rozwichrzone włosy, otrzepała się z kurzu i tynku ze ścian. Zdjęła ubrania oraz bieliznę, stanęła naga pośrodku swojej dawnej sypialni, po czym spaliła ubrania niszcząc ostatni ślad dawnej Blanki. Czas na świeży start.

Peron 9¾ pełen był uczniów wracających z wakacji wiosennych do Hogwartu. Pchali się tłumnie do wagonów chcąc zająć najlepsze miejsca, był jednak ktoś dla kogo tłum rozstąpił się tworząc przejście. Białowłosa drobna dziewczyna o skórze w kolorze kości słoniowej kroczyła dumnie ścieżką, która się utworzyła. Nie patrzyła na boki, choć wiedziała, że wszyscy się na nią patrzą, ostrymi spojrzeniami skalując jej okrągły brzuch i zaręczynowy pierścionek z niewielkim, ale błyszczącym topazem jako jedynym zdobieniem, idealnie pasującym do jej ogromnych oczu w tym samym kolorze. Ubrana była w obcisły t-shirt jasnoróżowo-fioletowego koloru i jasne, luźne dżinsy. Za sobą ciągnęła duży kufer, obok niej majestatycznie kroczył szaro-bury kot. Przy drzwiach wagonu zatrzymał ją Ślizgon z siódmej klasy, którego znała z zajęć. Również z wysokiej rodziny, choć z nimi akurat Foucaultowie nigdy nie utrzymywali jakichś zażyłych relacji.

- Pomogę ci – powiedział, wskazując na kufer i dając do zrozumienia, że pomoc należy jej się ze względu na ciężarny stan. Blanche uśmiechnęła się, odgarniając za ucho kosmyk białych włosów. Podała mu rączkę od kufra i wzięła kota na ręce.

- Dziękuję – odparła, a tłum jakby piorun trzasnął. Ślizgon wziął kufer i przepuścił ją w drzwiach, a zaraz za nimi popędzili uczniowie spragnieni widoku porażki Blanche Foucault. Przeliczyli się. Dziewczyna promieniała jak nigdy, pozostawiając za sobą wszystko, co było kotwicą ciągnącą ją w dół. Louise? Ślub z przymusu? Dziecko? Przestała widzieć problemy, zobaczyła życie, które na nią czekało. Świat obrócił się przeciwko Blanche, zaczął od niej uciekać, czas, plany, przyszłość – wszystko umykało jej przez palce, ale ona nie zamierzała za tym biec, ani tego łapać. To ona była panią. Była kurewsko przepiękną panią tego kurewsko przepięknego świata i niech wszyscy o tym wiedzą, do kurwy nędzy. Ślizgon wstawił jej kufer na półkę i opuścił przedział, a ona z głośnym trzaskiem zamknęła drzwi i zasłoniła zasłonki. Opadła na fotel i rozpłakała się. Kurewska Pani tego świata. Pękła. A wraz z nią wszechświat jej wyobrażeń.

* * *

Autorka może tylko cicho westchnąć nad tworem, który spłodziła. Chciała wszystko zmienić, sprawić, że pod wpływem nieplanowanych wydarzeń jej postać stanie się lepsza, bardziej refleksyjna, ale po raz kolejny okazało się, że Blanche żyje swoim własnym życiem i sama decyduje co zrobi. Miała być lepsza, stała się jeszcze gorsza – porzuciła przyjaciółkę i miłość. Nawet sama autorka nie wie jak to się potoczy dalej, chciałaby być lepsza, ale czasem ucieczka jest najwygodniejszym wyborem.

konkurs wielkanocny, słów: 2659