historia o tym, jak hogwarcki, skacowany wilkołak próbuje przeżyć dzień...

Najpierw miała być komedia. Zrezygnowałam. Postawiłam na dramat. Zrezygnowałam. Wróciłam do komedii… I co z tego wyszło? Otrzymujecie tę zacną tragedię!

Nikt nie betował, a moja interpunkcja kuleje, więc może się roić od niepotrzebnych przecinków, albo gdzieniegdzie może być ich za mało, ale próbowałam to skontrolować! :D

Za wypożyczenie Freda i Scorpiusa, dziękuję!♥

Nie zjedzcie mnie! Proszę.

+16, bo Bellamy choć niewinny to lubi sobie zakląć

Historia o tym, jak hogwarcki, skacowany wilkołak próbuje przeżyć dzień…

…ale wszystko i wszyscy zdają się być przeciwko niemu.

this is gonna be the best day of my life

            Jaskrawe, zbyt jaskrawe jak na wczesną wiosnę promienie słoneczne przeświecały przez szparę w niedociągniętych zasłonach w gryfońskim dormitorium, padając wprost na dziecięcą twarz pewnego blondyna. Mimo zamkniętych oczu, czuł nieprzyjemne kłucie, gdzieś we wnętrzu swojej głowy. Może i po powrocie do dormitorium nie był w najlepszym stanie, ale mógłby przysiąc, że zasuwał wczoraj kotary z dokładnością, co do milimetra, żeby uniknąć takiej sytuacji. W jego głowie cały czas szumiało i był pewny, że gdyby otworzył oczy, czułby się jak na pełnym morzu. W ustach czuł Saharę, a czaszka pękała. Skóra przesiąknięta była zapachem dymu papierosowego i oparami whiskey. 

            Przeklęty Weasley. Przeklęta Ognista. Przeklęta słaba głowa.

            Kościste palce zacisnęły się na rąbku kołdry i pociągnęły ją wyżej, w celu zakrycia będących pod słonecznym ostrzałem oczu. Ile by dał za odpłynięcie do krain Morfeusza, choć na półgodziny? Góry galeonów! Przecież to nie było tak wiele, a już szczególnie, jeśli chciał rzucić groszem. Cóż, los nie przepadał za Bellamy’m i nigdy nie spełniał jego próśb, a nawet robił mu na złość, jakby chciał pokazać, że Sangster nie powinien w ogóle apelować o odrobinę fartu i dogodności.

            Jeszcze przez chwilę starał się walczyć z nieuniknionym, jednak po ośmiu zmianach pozycji, trzech ugryzieniach w kostkę przez Azyla i jednym rąbnięciu w ramę łóżka, postanowił zaniechać swoich prób i zamaszystym ruchem odrzucił kołdrę, odkrywając swoje chude ciało. Przy pierwszym liźnięciu skóry przez chłodne powietrze, wydał z siebie głośny i zdecydowanie zbyt wysoki jak na siedemnastoletniego chłopaka pisk. Jęzory chłodu wydawały się być najeżone kolcami. Szybko sięgnął po kołdrę, aby okryć całe swoje ciało i dopiero wtedy wstać z łóżka.

            Tak, Bellamy miał zamiar zrobić z siebie ludzko-kołdrowego naleśnika i skakać po dormitorium niczym wielkanocny kangur w poszukiwaniu poszczególnych części garderoby, które zostały rozrzucone po pomieszczeniu, kiedy wrócił z wczorajszej, jakże sympatycznej schadzki z Fredem i Ognistą. Nie, jedna z jego skarpetek wcale nie wisiała na klamce ciężkich, drewnianych drzwi, a koszulka na żyrandolu.

            Już niemal zaciskał palce na materiale kołdry, kiedy zęby Azyla kłapnęły głośno, zbyt głośno jak na tak małą bestyjkę, niemal przy jego dłoni. Zdążył cofnąć się w ostatniej chwili, a jego twarz przybrała wyraz dziecięcej obrazy, z nadmuchanymi policzkami i wydętymi wargami.

            - Zgred – warknął na śnieżnobiałe stworzonko, posłusznie gramoląc się na krawędź łóżka. Kolana oparł na samej granicy i trzymając się drewnianej ramy, pochylił się, aby zajrzeć pod ogromne, drewniane cielsko tego, którego ludzie często uważają za swojego najlepszego, czworonożnego przyjaciela. Tak, Bellamy miał nadzieję, że znajdzie pod nim swoje spodnie. – O. – bąknął, widząc ciemny materiał dżinsów i puścił ramę, nie zastanawiając się nad konsekwencjami tego czynu.

            Po dormitorium rozległ się głośny łomot ciała zderzającego się z podłogą i kolejny, głośniejszy od poprzedniego, zbyt wysoki pisk, gdy wciąż rozgrzana po śnie skóra chłopaka zetknęła się z lodowatą posadzką.

            - To będzie zdecydowanie najlepszy dzień mojego życia.

last friday night

                        Bellamy nie chodził na imprezy. Bellamy bał się ludzi, a w zasadzie tego, że może zrobić z siebie idiotę na ich oczach, co działo się zawsze, gdy pojawiał się w towarzystwie. Bellamy nie lubił tłumów, tańczenia na stołach i ocierających się o siebie spoconych ciał. Dlatego omijał takie miejsca szerokim łukiem i nawet mamiony workiem karmelowych cukierków i paczką mentolowych papierosów nie pozwolił Fredowi zaciągnąć się na wielką, hogwarcką imprezę. W końcu musiał się trzymać swoich ideałów. Jednak kiedy kolega z wyższego roku pojawił się z butelką płynnego, złotego szczęścia, nie był w stanie odmówić, a nawet przyjął jego obecność z pewną ulgą. Wszystko dlatego, że ostatnio na każdym kroku los obdarowywał go silnym kopniakiem w cztery litery.

            Wujcio Bobby w kółko miał do niego pretensje, nauczyciele nie dawali mu spokoju, a Scorpius Malfoy zdecydowanie zbyt często stawał mu na drodze, przypominając mu o jakże żenującym, a zarazem fascynującym incydencie. Po tym wszystkim Bellamy nie potrafił ogarnąć emocji, które targały jego drobnym ciałem. W szczególności tych, które pojawiały się, gdy na horyzoncie majaczyła postać wysokiego Ślizgona. Na jego widok nie mógł powstrzymać wypływającego na twarz rumieńca, a zazwyczaj spokojne serce boleśnie obijało się o żebra.

            No i oczywiście nie opuszczał go pech, niezdarność i umiejętność do psucia wszystkiego, co chwytał w swoje szczupłe dłonie. A dzisiaj dodatkowo nie opuszczał go kac i wrażenie, że wczorajszego wieczoru zrobił coś naprawdę głupiego. Pamiętał wszystkie swoje poczynania do momentu, gdy siedzieli z Fredem w praktycznie nieużywanej klasie, co jakiś czas sięgając po potężnego łyka Ognistej. Ostatnie słowa, które wiedział, że wypowiedział były wyrzutem skierowanym ku koledze. „Demoralizujesz mnie, Weasley!” W umyśle Gryfona zeszły wieczór był wielką masą, okrytą czarną płachtą, tak ciężką, że nie potrafił jej zrzucić.

            Blady jak ściana, przekroczył próg Wielkiej Sali, skupiając się tylko na tym, aby się nie przewrócić, bo zwracanie na siebie uwagi znajdujących się dookoła uczniów było w tej chwili ostatnią rzeczą, której pragnął. Był zmęczony, spragniony dyniowego soku i porannej dawki nikotyny. W  końcu wypatrzył znaną postać. Szturchnął siedzącego przy stole chłopaka, aby ten łaskawie posunął swoje zacne cztery litery, po czym niezdarnie wgramolił się na zwolnione miejsce, bezustannie przytrzymując się ramienia chichoczącego Freda.

            - Nienawidzę cię – bąknął, gdy już siedział bezpiecznie i schował twarz w dłoniach, z zamiarem uspokojenia wirującego dookoła świata. Jeśli Bellamy już pił, robił to zawsze z umia… No dobra, okej. Pił tak tylko, kiedy w pobliżu nie było króla Ognistej. W sumie to Bell pił tylko z nim… Och, to nie powinno było wyjść na jaw. Fred pojawiający się na horyzoncie z butelką złotego trunku oznaczał kaca i dziury w pamięci. Dopiero teraz uświadomił sobie, jak źle kończyło się to za każdym razem.

            - Na brodę Merlina, Bellamy, wyglądasz jakbyś balował całą noc i z trudem trafił do swojego dormitorium! No i jeszcze jakby to twój kumpel musiał cię rozbierać! - odparł uroczo Weasley, jakby to nie on zeszłej nocy wlał w swoje gardło mnóstwo alkoholu.

            Głośny huk i brzdęk rozchybotanych naczyń zaginął gdzieś w ogólnej wrzawie panującej w Wielkiej Sali, gdy głowa Bellamy’ego niespodziewanie, niekontrolowanie wysunęła się z uchwytu jego własnych dłoni i zderzyła się z drewnianym blatem stołu. Chłopak szybko otrząsnął się z nagłego szoku i starając się utrzymać zbyt ciężką głowę w pionie, posłał Fredowi mordercze spojrzenie.

            - CO?! – krzyknął szeptem, a szeroko rozchylone powieki ukazywały jego cudowne oczy w pełnej krasie.

            - Last friday night, yeah I think we broke the law – zanucił chłopak, poruszając się w rytmie mugolskiej piosenki, zupełnie ignorując słowa Bellamy’ego.

            - Co jeszcze robiłem, Freddie? – zapytał schodząc z tonu i starając się zabrzmieć troszeczkę milej.

            - Bell, pieszczoszku, po co mam cokolwiek mówić, skoro i tak pewnie dowiesz się sam? – odparł, uśmiechając się uroczo.

            - Hej, Bellamy! – do jego obolałych uszu dotarł znajomy głos, a gdy rozejrzał się dookoła, zauważył stojącego za sobą chłopaka, z którym dzielił dormitorium. – Striptiz pierwsza klasa! – dodał, mierzwiąc w braterskim geście włosy Bellamy’ego.

            Po wszystkich sytuacjach, jakie miały miejsce, gdy tylko zdarzało mu się napić z Fredem, zdawał sobie sprawę, że mogło zdarzyć się niemal wszystko, ale tego zdecydowanie się nie spodziewał.

            - Właśnie o tym mówiłem – skomentował Freddie z wyraźnym rozbawieniem.

i got a hangover

            Cały świat doprowadzał go już do szału. Freddie na każdym kroku przypominał mu o tym, jak bardzo schlał się poprzedniego wieczoru. Koledzy z dormitorium żartowali sobie z niego, bo w końcu maraton rozbierania Bellamy’ego musiał być ogromnie ciekawym widowiskiem! A do tego wszystko dookoła wirowało, nadal go suszyło, a dźwięki odbijały się głośnym echem o ściany czaszki. Włóczył się po zamku z Azylem u boku, patrząc uważnie pod nogi, bo gdyby jego buźka zaliczyła bliskie spotkanie z kamienną, zamkową posadzką poszedłby na błonia i schował pod grubą warstwą błota, pozwalając ochotnikom deptać po swoim biednym, chudym ciele, byle tylko się przed wszystkimi ukryć.

            Lisek kręcił się dookoła jego nóg, od czasu do czasu ocierając się o jego łydki, albo próbując ugryźć jego trampka. Tak, jemu też wzięło się na robienie na złość skacowanemu Bellamy’emu. Jak już cały świat nastawia się przeciwko tobie, to nie ma przebacz! Spomiędzy rozchylonych warg uleciało ciche westchnienie, podczas gdy dłonie wcisnęły się głębiej w kieszenie spodni, a barki przygarbiły.

            Próbował za wszelką cenę przypomnieć sobie jakieś szczegóły z zeszłej nocy, ale jego starania kończyły się fiaskiem i kłującym bólem w skroniach, jakby ktoś rzucił na niego zaklęcie zapomnienia. Pokonywał kolejne korytarze w zamyśleniu. W jednej sekundzie przestępował z jednej nogi na drugą, a w kolejnej zjeżdżał po schodach na swoim kościstym tyłku.

            Zatrzymał się na samym dole, czując ból oraz wzrastającą złość. Może i był niezdarą z urodzenia, ale dzisiaj miał już tego wszystkiego po dziurki w nosie. Na domiar złego przed jego oczyma zamajaczyły eleganckie buty jednego z uczniów. Bellamy poczuł jak krew buzuje w żyłach, a jej temperatura wzrasta nieubłagalnie. Z ociąganiem zmierzył spojrzeniem osobnika, zatrzymując się na jego twarzy. Zamarł z szeroko otwartymi oczyma i rozchylonymi wargami.

            Scorpius Malfoy uśmiechał się do niego, a Bell był święcie przekonany, że stojący nad nim chłopak zaraz wybuchnie głośnym śmiechem. Czekał tylko na moment, w którym z parteru będzie mógł przenieść się do piwnicy, aby tam rozpaczać nad całym wstydem, którego najadł się już tego dnia. Szybko, chyba za szybko zerwał się, cudem unikając kolejnego spotkania z podłogą.

            - Cześć – wymamrotał, doskonale zdając sobie sprawę, że jego twarz ma buraczaną barwę i nie czekając na odpowiedź wyminął chłopaka, chcąc jak najszybciej odejść i zostawić za sobą postać, która równocześnie przyciągała go do siebie magnetyczną siłą i przerażała.

            - Wczoraj byłeś bardziej skłonny do rozmów – usłyszał za sobą głos Ślizgona i po raz kolejny zamarł w bezruchu. Jego nogi sprawiały wrażenie wmurowanych w podłogę, kiedy obracał się, aby spojrzeć na Malfoy’a. – Zwiałeś Weasley’owi – wzruszył ramionami. – I na swoje nieszczęście to na mnie trafiłeś, włócząc się po zamku – dodał, a krew, która przed chwilą tak głośno buzowała w żyłach Bellamy’ego, nagle odpłynęła z wiecznie zarumienionych policzków, pozostawiając je bladymi.

            Jak bardzo skompromitował się przed samym Scorpiusem Malfoyem? Czy w jego oczach stał się ofiarą losu i skończonym idiotą? Kurwa. Jeśli jeszcze przed chwilą pozwalał sobie myśleć na to, że urządzenie striptizu przed kolegami z dormitorium sprawiło, że najadł się wstydu, to właśnie teraz wyśmiewał samego siebie, uświadamiając sobie to, że naprawdę nienawidzi Freda i jego cholernej Ognistej.

            - A…Ale… - nieświadomie zatrzepotał długimi rzęsami, próbując odgonić myśl, jakoby przydała mu się teraz peleryna niewidka.

            - Nic nie pamiętasz, prawda? – w otępieniu pokiwał głową i ignorując falę bólu w skroniach, zaatakował swój umysł, mając nadzieję, że tym razem uda mu się cokolwiek przypomnieć, a obecność Scorpiusa zdecydowanie mu nie pomagała. Dodatkowo spojrzenie, którym go obrzucał, wywierało na nim ogromną presję.

            Już od jakiegoś czasu próbował uświadomić sobie, co takiego działo się z nim, gdy w pobliżu był Malfoy. W końcu nie mógł nie zauważyć przyspieszonego bicia własnego serca, nadmiernie pocących się dłoni i tego dziwnego uczucia w brzuchu. Nie miał pojęcia, czym powinien tłumaczyć te odruchy, a myśl, że mógł się zauroczyć, odpychał gdzieś daleko w kąt własnego umysłu. Jednak… co jeśli wczorajszego wieczoru zebrało mu się na rozważanie uczuć, które żywił do stojącego naprzeciwko Ślizgona?

            - Co mówiłem? – wymamrotał, a w jego głosie można było wyczuć drżenie. Bał się? Chyba tak. Bellamy obawiał się tego, co miał mu za chwilę przekazać Malfoy.

            - Nic szczególnego, powtarzałeś, że Fred znowu cię upił, napomknąłeś coś na temat zbliżającej się burzy, marudziłeś trochę na to, że w ostatnich dniach sok dyniowy smakuje, jakby go rozwadniali i chyba skarżyłeś na swojego kolegę z dormitorium, że puszcza toksyczne bąki. – Wyjaśnił, a twarz Bellamy’ego zapłonęła żywym ogniem.

            Nie mógł uwierzyć w to, jak ogromnym idiotą był! Kolor jego twarzy przywodził na myśl dojrzałego pomidora. Nie, żeby kiedykolwiek miał nadzieję, że Malfoy go lubi, ale jeśli takowa pojawiła się w jego umyśle, właśnie teraz spłonęłaby doszczętnie. Zacisnął zęby na wewnętrznej części policzka, nie do końca wiedząc, co powinien powiedzieć.

            - Chyba najlepiej będzie… jeśli… tak… tak… to, pa! – wymamrotał, kiwając głową.

            Właśnie w tej chwili jeszcze pączkująca w jego umyśle, ale nie ujawniająca się myśl o nadciągającej miłości, w ułamku sekundy zakwitła, przekwitła i zgniła, nawet nie dając o sobie znać.

           

woke up an optimist, sun is shining I'm positive

            Dzień chylił się ku końcowi. Słońce powoli chowało się za horyzontem, rzucając ostatnie, pożegnalne promienie na szkolne błonia. Bellamy jednak zdawał się nie zauważać pięknego widoku za oknem. Kilkanaście godzin funkcjonowania wyssało z niego do reszty niewielką ilość energii, z którą się obudził. Bądź co bądź wszystkie upadki, które zaliczył, wstyd którego się najadł, ból głowy i irytujące podśmiechiwanie się Freda były naprawdę męczące. Kiedy Bellamy przekroczył próg pokoju wspólnego gryfonów, miał ochotę rzucić się na puchaty dywan i osunąć się w otchłań krain Morfeusza, ale to nie było mu dane.

            Freddie siedział na oparciu jednej z kanap, obrzucając go niewinnym spojrzeniem, a jego twarz zdobił uśmiech uroczego cherubinka. Bellamy na jego widok zmrużył gniewnie oczy. Powolnym krokiem przemierzył duże pomieszczenie, starając się o nic nie potknąć. Nie był na niego zły, po prostu czuł potrzebę odegrania się na nim, bo nie dość, że go upił, to jeszcze pozwolił mu uciec. Krążąc po zamku zdążył się dowiedzieć, że nie dość, iż wygłupił się przed Scorpiusem i urządził striptiz przed kolegami z dormitorium, to w towarzystwie jednej z Puchonek wparował do kuchni, gdzie próbował łapać uciekające skrzaty.

            - Jak tam, pieszczoszku? – w głosie Freda usłyszał nutkę rozbawienia.

            - Już nigdy więcej z tobą nie piję – burknął i opadł jak gdy nigdy nic na miękkie poduchy kanapy. – Zapamiętaj to, Freddie, nigdy!

            Chłopak zachichotał, na moment przymykając powieki, a Bellamy’emu ta chwila nieuwagi wystarczyła do podjęcia działania. Długimi palcami uchwycił poduszkę i zamachnął się z całych sił. Poduszka z charakterystycznym „puf” zderzyła się z głową starszego Gryfona. Resztki mocy, które włożył w ten cios, zwaliły protestującego chłopaka na podłogę. Łomot, jaki towarzyszył temu upadkowi zwrócił uwagę obecnych w pokoju wspólnym uczniów. Jednak Bellamy, chyba po raz pierwszy w życiu nie przejmując się spojrzeniami innych, rzucił się na leżącego kolegę i kontynuował atakowanie go poduszką.

            - Już nigdy więcej z tobą nie piję, Fredzie Weasley! – zawołał, z każdym słowem wyprowadzając cios . – To za zgubienie mnie! – uderzył po raz kolejny. – To za pozwolenie mi na kompromitację przed Malfoy’em! – i znów uderzył. – To za to, że goniłem biedne skrzaty! – następny cios. – A to za ten cholerny striptiz!

            Po pokoju wspólnym rozległ się szmer, a Bellamy właśnie zdał sobie sprawę, że wykrzyczał każde słowo. Spotulniał nagle. Rumieniec wypłynął na jego twarz. Znajdujący się dookoła uczniowie obserwowali całą scenę, chichocząc.

            - Bell, w moim dormitorium znajdzie się jeszcze jakaś butelka…

            Nie pozwolił mu dokończyć, uderzając go po raz kolejny poduchą.

            - Nienawidzę cię, Fred.  

Konkurs wielkanocny, liczba słów: 2521