Love is an illusion

Podziękowania dla Route40one.six za pomoc w ogarnięciu jaki Greg powinien być, stawiam Ognistą naszemu blogowemu Moczymordzie! <3

               Był padnięty i wściekły. W tym roku szkolnym jeszcze nie miał bardziej parszywego dnia, a to wszystko wina cholernych zaklęć niewerbalnych, pewnego upierdliwego jak wrzód na dupie współlokatora i gryfońskich kretynów próbujących zrobić z niego idiotę. Na szczęście, a zarazem nieszczęście, jedynym świadkiem ich małego pojedynku był ich prefekt naczelny, Gregorius Maximian Wkurwiający… I tak dalej, było z nim tak źle, że nie chciało mu się nawet wymyślać więcej niepochlebnych określeń dla kumpla. Ale wszystko jakoś się skończyło, zaklęcia mógł poćwiczyć, puszącego się Norberta rąbnąć między oczy przekleństwem, a Gryfonów odesłał do skrzydła szpitalnego w takim stanie, że za szybko nie odważą się na niego nawet spojrzeć. Mimo to nadal był zmęczony i wściekły na cały świat. Gdyby ojciec zobaczył na jakiego idiotę wyszedł, kiedy nie potrafił rzucić nawet prostego zaklęcia tarczy bez wypowiadania jego formuły, prawdopodobnie urządziłby mu piekło.

                Wszedł do pustego dormitorium, zatrzaskując za sobą drzwi, rzucił torbę z podręcznikami pod łóżko i padł na wspomniany już mebel, klnąc cicho. Starał się jak tylko mógł, żeby ukryć rodzącą się w nim od pierwszej lekcji irytację, jednak mimo kilkunastoletniej praktyki, czasami ciężko mu było wytrzymać. Czasami musiał po prostu wybuchnąć i się na kimś wyżyć, ale już dawno stwierdził, że nie ma sensu przejmowanie się czymś tak przyziemnym, jak uczuciami. Po co, skoro nikogo to nie interesowało? Jakby w odpowiedzi na to pytanie zaczęły napływać do niego wspomnienia z poprzednich lat.

                Nie potrafił dokładnie określić powodu, dla którego to już podczas pierwszej podróży do Hogwartu był taki, a nie inny. Nigdy nie był zbyt ufny wobec tych, których nie znał. Oczywiście sporą część osób kiedykolwiek będących członkami Domu Węża znał osobiście bądź ze słyszenia, dlatego też, będąc pewnym swojego przydziału, nie miał problemu ze znalezieniem kumpli. Problem polegał na tym, że jedenastolatkowie z reguły wykazywali niewyjaśnioną potrzebę trzymania się tak blisko przyjaciół, jak tylko się dało, a on wolał utrzymywać zdrowy dystans. Część towarzystwa stwierdziła, że jest dziwny, kiedy traktował ich chłodno, a większym zainteresowaniem zaszczycał przykładanie się do nauki, choć od kłopotów też nie stronił. Był osobliwością samą w sobie, chociaż sam jakoś tego nie zauważał. I nie potrafił powiedzieć czemu, bo nie widział nic złego w swoim dotychczasowym życiu.

                Coś miało się w nim zmienić w drugiej klasie, chociaż on się tego nie spodziewał. Zawsze starał się być posłuszny ojcu, dlatego też bez protestów stosował się do wszystkiego, co ten mu nakazał. Tyczyło się to zarówno zachowania, jak i nauki, i ćwiczenia umiejętności, których na lekcjach na pewno nie przerabiali. Z tego powodu po powrocie z pierwszego roku nauki w Hogwarcie nie protestował, kiedy ojciec, zapoznawszy się z jego niezbyt zaskakująco wybitnymi wynikami oświadczył, że przez wakacje będzie przynajmniej próbował zostać animagiem. Matka by się z nim zgodziła, gdyby tylko znalazła czas na oderwanie się od pracy. Dorian nie miał nic przeciwko, chociaż był prawie pewien, że to niemożliwe w tak krótkim czasie. Mimo to jakimś cudem, po kilkudniowym pobycie w Szpitalu Świętego Munga i kilku napadach bezsilnej złości, którym jego ojciec przyglądał się dość biernie, dokładnie dzień przed powrotem do szkoły udało mu się zmienić w rudego lisa. Powód całego tego cyrku wyjaśnił się później. To był dopiero początek wymagań jego ojca. Parę dni po rozpoczęciu drugiego roku nauki, sowa przyniosła mu całą listę zaklęć, których miał się w tajemnicy nauczyć, a czy nie było łatwiej przekradać się nocą do pustych klas pod postacią niepozornego lisa?

                Czarnomagiczne uroki przyswajał z dziecinną łatwością, z czego był bardzo dumny, ale nigdy się tym nie pochwalił. Problemy zaczęły się zimą, kiedy dwunastoletni Ślizgon zamiast spać w ciepłym łóżku siedział w opuszczonej klasie, w której nie było tak ciepło, jak w dormitorium. Przez pół nocy wściekał się na samego siebie, bo nie potrafił poradzić sobie z zaklęciem zdecydowanie zbyt złożonym jak na jego wiek. Oczywiście nikt mu o tym nie wspomniał, więc za każdym razem, kiedy z jego różdżki wydobywały się zaledwie srebrzyste strzępki, wpadał w coraz większe poczucie beznadziejności. Obojętnie jak bardzo się złościł, bał, bo nie wiedział co się stanie, jeśli zawiedzie ojca, nieważne co by się nie działo, zaklęcie patronusa było dla niego czymś nieosiągalnym. Od równych dwóch tygodni cały czas próbował i wychodziło z tego jedno wielkie nic. Jeszcze nigdy nie miał takiego problemu z opanowaniem jakiegokolwiek zaklęcia, a tym razem… Nie chciał tego przyznać przed samym sobą, ale chciało mu się płakać, a nie robił tego odkąd skończył siedem lat! Jednak nie dało się zaprzeczyć, że w jego oczach stanęły łzy bezsilności.

                Właśnie takiego zdenerwowanego, ze szklącymi się oczami znalazł go On. Kiedy Dorian patrzył na to spotkanie z perspektywy czasu, nie wiedział czy nazwać to największym błędem swojego życia czy też jakimś idiotycznym fartem. Z Gregiem tak po prostu było, że czasem nie dało się go znieść, z reguły chciało się mu urwać łeb, ale bywał też przydatny. Tylko, że to był jego obecny stosunek do Cavendisha. Wtedy starszy Ślizgon był dla Doriana kimś w rodzaju bohatera. Pamiętał, że szybko otarł oczy, żeby chłopak nie zobaczył jego słabości.

                Trzynastoletni Gregorius był kumplem idealnym, zawsze miał pod ręką kilka czekoladowych żab, nie był specjalnie upierdliwy, no i Dorian nigdy by nie przyznał, że lubił to drapanie za uchem. Cavendish za to lubił lisy, a przynajmniej tego jednego. Od tego jednego wypadku prawie co noc szlajali się po zamku irytując woźnego jako tajemniczy sabotażyści, którym czasem zdarzało się rozwalić jakąś wyjątkowo wredną zbroję albo rozbić jakieś wstrętne popiersie wrzeszczące na nich po łacinie, a w dodatku zostawiali w środku zamku kilka błotnistych odcisków lisich łap, żeby ich prześladowca rwał sobie włosy z głowy próbując odnaleźć bezczelne zwierzę. Może właśnie przez łamanie szkolnego regulaminu w towarzystwie Grega coś się zmieniło i przed końcem maja udało mu się wyczarować w pełni cielesnego patronusa.

                Gregorius też jako jedyny usłyszał coś więcej o rodzinie Doriana. Z reguły rzucał zaklęciami w każdego, kto próbował podjąć ten temat. Po prostu nie znosił kiedy pytano go o coś osobistego, uważał, że nikt nie ma prawa wiedzieć czegoś więcej na jego temat, a tym bardziej o to pytać. Sam nie wiedział co go podkusiło, żeby opowiedzieć ze szczegółami o swoim dzieciństwie, rodzicach, z których jedno ponad pół życia spędzało w ministerstwie, a drugie w Gringottcie, zbyt zajętych pracą, żeby spędzić z nim chociaż godzinę, ale z drugiej strony zawsze potrafili znaleźć czas na krótką lekcję uświadamiającą go, że jako czystokrwisty czarodziej jest lepszy, że dziadek Śmierciożerca byłby dumny, gdyby widział, jakim idealnym Ślizgonem będzie jego wnuk. Patrząc w przyszłość totalną głupotą okazało się powiedzenie Gregowi o jego małej słabości do mugolskich filmów o superbohaterach i odległych galaktykach, ale wtedy przecież nie mógł wiedzieć, że kumpel wyrośnie na złośliwą mendę, która będzie przed nim chować Ognistą! Na szczęście potrafił chociaż trzymać język za zębami, kiedy była taka potrzeba.

                Kiedy myślał o kolejnych latach, zastanawiał się co mu wtedy zjadło mózg, kto rzucił na niego jakieś zaklęcie wyłączające myślenie czy coś takiego. Ciężko mu było stwierdzić jakim cudem w ogóle dał się omamić tej chodzącej złośliwości, która tak doskonale potrafiła robić urocze oczka, jakby codziennie prosił o przygarnięcie zagubionego szczeniaka. Wiedział tyle, że Greg bywał nie do ogarnięcia, a on się gubił, bo chłopak raz był wredny, potem starał się go rozmiękczyć. Kiedy Finn był  w czwartej klasie, Cavendish na kilka miesięcy złapał fazę na umawianie go z wszystkimi dziewczynami, którym zdołał wmówić, że Dorian za nimi szaleje. Przeszło mu dopiero, kiedy oberwał kilkoma klątwami. Niestety, zaraz po tym zrobił coś jeszcze gorszego, coś, czego Dorian nigdy nie będzie w stanie mu wybaczyć, bo było to bezpośrednim powodem, przez który później młodszy Ślizgon wodził za nim maślanym wzrokiem. Greg zaczął być tak miły, przyjacielski i uroczy, że omamił go i jako jedyna osoba na świecie sprawił, że Dorian William Finn się zakochał.

                To było głupotą ostateczną, katastrofą na skalę globalną i tragedią wykraczającą poza wszelką skalę! Tyle czasu poświęcił na odrzucanie od siebie wszelkich cieplejszych uczuć. Zawsze sobie powtarzał, że nie będzie jednym z tych idiotów, którzy bezgranicznie wierzą w uczucie zwane miłością. I nie wyszło! Zapomniał o jednej z najważniejszych zasad. Zapomniał, że takie przywiązanie może jedynie niszczyć, że nie powinien zdradzać swoich uczuć przed nikim. Zrobił wszystko nie tak, jak ostatni szczeniak zaufał Gregowi, otworzył się przed nim i pozwolił mu niebezpiecznie się zbliżyć. Nawet nie wiedział, kiedy popełnił tyle błędów, a wtedy już nawet nie był zdolny do racjonalnego myślenia. Sytuacja się odwróciła, to on starał się o uwagę Grega, a ten jak na złość nie potrafił ogarnąć o co chodzi. Zachowywał się wtedy jak dziewczynka z okresem, raz chciał Gregoriusa udusić, raz wręcz rozpaczliwie potrzebował jego uwagi, a cholernie bał się mu powiedzieć prawdy. I nie musiał nic mówić. Przeszło mu tak szybko, jak się zaczęło, chociaż koniec był o wiele bardziej brutalniejszy, ale przynajmniej przywrócił mu zdrowe zmysły. Kiedy zobaczył, jak Greg obściskuje się z jakąś bezimienną Krukonką pod dębem, pod którym zawsze siadali oni, bo nigdy nie pojawiały się tam kaczki, myślał, że świat mu się zawalił. W jednej chwili został mentalnie spoliczkowany, upokorzony i ściągnięty na ziemię. Był wściekły jak nigdy wcześniej, chciał się zdystansować, ale przecież nie był taki głupi, żeby robić to gwałtownie. Może i jego przyjaciel był idiotą i to nie byle jakim idiotą, a królem wśród wszystkich idiotów, ale na pewno domyśliłby się, że coś jest na rzeczy, jeśli Dorian tak nagle by się od niego odsunął. Ale mniej więcej wszystko wróciło na swoje miejsce, Greg był idiotą, miłość nie istniała, była jedynie mistyfikacją ludzi głupich, a on mógł znowu traktować wszystkich tak, jak przystało na kogoś o nazwisku Finn. Mógł mieć świat bardzo literacko w dupie i patrzyć na wszystkich, jak na skończonych kretynów. Zostawały tylko dwa problemy:

1.       Greg, który z dnia na dzień podnosił swój poziom upierdliwości, złośliwości i wredoty, a szczyt osiągnął po otrzymaniu odznaki prefekta.

2.       Dopilnowanie, żeby nikt nie znalazł małego zeszyciku schowanego na dnie jego kufra, w którym pisał w stanie totalnego zamroczenia umysłu spowodowanego nagłą utratą rozumu przez jedno banalne uczucie.

konkurs wielkanocny, 1644 słów.