Żyje się chwilą, a czas jest tylko przezroczystą perłą wypełnioną oddechem.

Sava Ruth Rosenberger

30 XII 2004, Durness, Szkocja — stażystka ONMS — była Krukonka przez cztery i pół roku — wychowanka Durmstrangu przez kolejne dwa i pół — czarownica półkrwi, wychowywana przez samotnego ojca — 16 cali, klon strzępiastokory, wąsy kuguchara — patronusem atheris hispida — boginem śmierć Wróżki — Flurry

powiązania

Nie brakowało ci matki, bo twój ojciec, choć trochę nieudolny, bardzo się starał zastąpić ci oboje rodziców i nie usiłował wciskać bzdurnych kłamstw – chciała się tobą zaopiekować, ale była zbyt młoda – rąbiąc okrutną prawdę prosto w oczy, za co zawsze byłaś mu, mimo wszystko, wdzięczna. We dwójkę radziliście sobie wcale nie tak najgorzej, i to on nauczył cię, jak żyć nie wadząc nikomu i jednocześnie nie krzywdząc siebie. Miałaś sześć lat, kiedy niespodziewanie zaczął co miesiąc znikać tylko na trochę, nakazując ci być grzeczną i nie rozrabiać – a ty przecież wciąż jeszcze bałaś się burzy i nie dorosłaś, by żyć na własną rękę. Jednak kochałaś ojca; nie takie rzeczy ludzie robią z miłości.

Nie brakowało ci znajomych, bo dorastałaś na kompletnym odludziu, za jedynego ludzkiego towarzysza mając nieco zdziczałego ojca – choć ciebie uwielbiał ponad życie – a resztę z powodzeniem zastąpiła ci szkocka fauna. Nieopodal twojego domu nie było dzieci, które mogłyby śmiać się z niewinnej przyjaźni z owcą i psem – nigdzie się bez nich nie ruszałaś – ani wytykać palcami za rozmowy, prowadzone półgłosem. Nikt poza tobą nie mógł tego słyszeć, ale przecież wyraźnie czułaś, że ci odpowiadają: tak, jakbyś nauczyła się ich języka. W końcu kochałaś ich oboje; nie takie rzeczy czyni się dla ukochanej osoby.

Nie brakowało ci powierników, bo, nawet gdy już znalazłaś się w Hogwarcie, wśród masy ludzi, wolałaś zwierzać się zwierzęcym przyjaciołom – przynajmniej nie mogli cię zdradzić; i nigdy nie zdradzili – ani odrobinę nie przeszkadzały ci śmiechy czy zaczepki. Z czasem przestałaś być pośmiewiskiem, lecz unikałaś rówieśników równie skutecznie, jak oni unikali ciebie. Dziwiło cię nieodmiennie, że On mimo wszystko się tobą zainteresował, w stopniu tak wysokim, aż czasami czułaś ukłucie w sercu, bo nigdy nie potrafiłaś rozmawiać o uczuciach swobodnie, bez skrępowania, i nigdy nie umiałaś wyznać, że tyle samo znaczy dla ciebie. Uciekłaś zatem, zamiast powiedzieć wprost; ale i więcej można poświęcić, by chronić kogoś, kogo się kocha.