Archiwum Hogwarckich Kronik: Szatańska Pożoga

Fred Weasley II

whisky z lodem

Szatańska Pożoga - przybiera postać drapieżnych ognistych zwierząt, które palą wszystko, co napotkają na swojej drodze. Łatwo wymyka się spod kontroli.

Siedząc na trybunach, czujnym wzrokiem przeczesuje boisko, uważnie przyglądając się każdemu zawodnikowi. Nie podnosi się z miejsca, kiedy rozlega się dźwięk gwizdka. Nie wiwatuje w momencie, gdy kafel wzbija się w powietrze, a dzieciak z Hufflepuffu przechwytuje go w ułamku sekundy. Szybciej niż wydawałoby się to możliwe. Nie wydaje z siebie nawet westchnienia, gdy złoty znicz przelatuje mu tuż przed nosem, by za moment zniknąć wszystkim innym z pola widzenia. W połowie meczu pochyla się nad potężnym notesem z niebieską okładką i koślawym pismem kreśli jakiś szlaczek w zeszycie, który w założeniu ma wyglądać na czyjeś nazwisko. Po krótkim czasie wstaje, odwraca się tyłem do boiska i powoli zaczyna przeciskać się w stronę wyjścia. Nie reaguje, kiedy komentator przepełnionym emocjami głosem oznajmia zdobycie kolejnego punktu dla drużyny Gryffindoru. Nie obraca się, by zaszczycić graczy chociaż jednym dodatkowym spojrzeniem, mimo że wie, jak bardzo pragną, by zwrócił na nich uwagę. Na ten krótki jak mrugnięcie oka moment wszyscy zawieszają na nim wzrok. Gra toczy się dalej. On uśmiecha się pod nosem. W tym meczu jest tylko jeden zwycięzca.

Większość czasu spędza na błąkaniu się po zamku w poszukiwaniu szczęścia, które kilka miesięcy temu gdzieś posiał i do tej pory nie znalazł. Przy okazji wyszukuje coraz to nowe informacje o potencjalnych kandydatach do drużyny Strzał, co jakiś czas oferując niektórym z nich wspólny trening na hogwarckim boisku. Wieczorami sam rozbija się o murawę, udając, że nie widzi przyglądających mu się z zapałem pierwszaków i wianuszka dziewczyn ze starszych roczników, dokładnie ćwicząc wszystko, co przykazał mu trener, by kilka godzin później dla odstresowania zawitać na którejś z uczniowskich imprez - wcale nie tylko po to, by pilnować młodszej siostry. Szczeniacki pierwiastek jednak nie do końca zdążył z niego wyparować, a zapał do robienia głupich rzeczy wciąż nie wygasł, więc zdarza mu się od czasu do czasu wpaść w kłopoty z powodu nocnego prowadzenia się z uczniami po okolicach Zakazanego Lasu. Uśmiecha się cały czas i tylko gdy nikt nie patrzy, wali pięścią w ścianę, w swoim prywatnym gabinecie tocząc bitwy z demonami przeszłości. Regularnie odwiedza Dowcipy Weasley’ów, żywiąc nadzieję, że właśnie tam odnajdzie radość po stracie matki. Ucieka przed problemami, godzinami przesiadując w niewielkim mieszkaniu na poddaszu sklepu, odnajdując tam swoje prywatne uzależnienie. Jedyne lekarstwo, które potrafi mu pomóc.

- Coś Ci podać, Freddie?
- Whisky. Whisky z lodem.