Dość krótka, ale za to zabawnie dwuznaczna opowieść walentynkowa

♪

Czternastego lutego dwa tysiące dwudziestego trzeciego roku o godzinie siedemnastej trzydzieści pięć William Stanford usiadł na sofie stojącej pod oknem w salone i spojrzał na tlący się w kominku ogień. W jedną dłoń wziął kieliszek z białym winem, drugą dłonią pogładził miękką skórę ciepłego, jasnoróżowego ciała, które leżało przy jego boku. Za oknem powoli robiło się ciemno. William zamknął oczy i wsłuchał się w cichy oddech towarzyszki. Zaczął myśleć o wszystkich tych, które do tej pory miał.

Pierwsza była Diana. Była kilka lat starsza. Pojawiła się w jego życiu wtedy, gdy żadnej nie potrzebował i kiedy nie był wystarczająco dojrzały, aby znaleźć dla niej czas i miejsce. Nie umiał dać jej tego, czego potrzebowała. Przychodziła do niego późnym wieczorem i wymagała czułości, której człowiek uczy się przez lata. Nie wiedział, jak reagować na jej zmienne stany emocjonalne, na jej ogromną potrzebę bliskości, która nazbyt szybko przeradzała się w pragnienie samotności. Był przy niej tak zagubiony, że jej zniknięcie nie sprawiło mu wiele bólu; przyjął je nadzwyczaj spokojnie, z rzadko w jego wieku spotykaną mądrością, która pozwoliła mu uznać, że im obojgu będzie teraz lepiej.

Anastasię zobaczył po raz pierwszy podczas jednego z rodzinnych spotkań. Wyglądała jak prawdziwa dama i emanowała niesamowitą wyniosłością. Siedziała na fotelu obok mężczyzny, który nie opuszczał jej na krok. Kilka tygodni później zostawił ją. Oddał w ramiona Willa. Początkowo William bał się, że nie pozwoli mu się do niej zbliżyć. Gdy mu się to udało, okazało się, że jest zupełnie inna, niż wydawała się z początku: znacznie bardziej żywiołowa, odważniejsza i niezrównoważona. Przestał lękać się o nią, zaczął lękać się jej. Była jak narkotyk. Próbował ją zostawić, ale zaraz ogarniał go strach, że sobie bez niego nie poradzi. Czasem ona odchodziła na kilka dni, szukała szczęścia u innych, a on przez chwilę czuł ulgę, że już jej nie ma. Potem jednak zaczynał się martwić, że coś jej się stało, i gotów był poruszyć niebo i ziemię, by ją odnaleźć. Wracała obdarta i zalękniona, łasiła się i dawała z siebie znacznie więcej, niż wcześniej. Umarła na skutek jakiejś choroby, którą złapała podczas jednej z wycieczek. William pierwszy raz poczuł, że nie chce dalej żyć.

Najsilniejszą więź stworzył z Cornelią. Widział ją bardzo rzadko, ale to mu wystarczało. Każde miało swój świat, swoje ulubione miejsca i swoje przyzwyczajenia. On spędzał dużo czasu w centrum miasta. Ona lubiła spacerować po wyludnionych przestrzeniach i przynosić mu w prezencie to, co udało jej się znaeźć podczas spaceru. Któregoś dnia dowiedział się, że jego Cornie jest w ciąży. Przyjął tę wiadomość z uśmiechem. Zapewnił jej doskonałe warunki i pomagał dzieciom, gdy były maleńkie. W którymś momencie Cornelia zaczęła chudnąć i łysieć. Przestała jeść. Nikt nie potrafił powiedzieć, co tak naprawdę się z nią dzieje i jaka jest tego przyczyna: podejrzewano zatrucie. William postanowił śledzić ją, gdy wychodziła rano z domu. Idąc po jej śladach trafił pod dom człowieka, u którego spędzała całe dnie. Obok śmietnika znalazł opakowania po tanim żarciu i warfarynie. Właściciel domu do niczego się nie przyznał. Po kilku tygodniach ciężkiej choroby, podczas których William wytrwale przy niej czuwał, przywrócono Cornie do zdrowia. Jej dzieci nie przeżyły. Rozstali się jakiś czas później: jeden z kuzynów Williama bardzo chciał mieć Cornelię przy swoim boku. William się nie opierał. 

Niemal w tym samym czasie pojawiła się w jego życiu Sasha. Sasha przyjechała z Rosji razem z siostrami, które szybko rozjechały się po całej Anglii. Nie znosili się z Willem od samego początku i wytrzymali ze sobą niecałe dwa miesiące; dwa koszmarne, ciemne miesiące, pełne niechęci, walk, bólu i gonitw. Sasha niszczyła wszystko, co znalazło się w zasięgu jej wzroku. Czasem zachowywała się jak małe dziecko, osoba niespełna rozumu lub wymagająca powtórnej nauki życia wśród ludzi. Z piskiem zrzucała naczynia z szafek, darła najdroższe materiały, rysowała szkło, załatwiała się na podłogę. Po wszystkim rozkładała się na kanapie i śmiertelnie zmęczona zasypiała. Wyrzucił ją bez cienia żalu. Choć była najtwardszą, jaką znał, wydawało mu się, że widzi jej łzy, gdy siłą wciskano ją w samochód zabierający ją z powrotem do Rosji.

Z Lillian mieli – jak to lubił mówić – wolny związek. Przychodziła raz na jakiś czas, bawiła się, po czym odchodziła; gdzie? Nie wiedział. Podobała się jego znajomym. Też chcieli się z nią zabawiać. William nie miał nic przeciwko. Lillian miała. Lubiła jego kolana, jego dłonie, jego szyję; inne ręce budziły w niej obrzydzenie. Milczała, ale był pewien, że cierpiała, gdy ktoś inny jej dotykał. Któregoś wieczoru wpadli do niego kumple. Pili przez całą noc. Nad ranem znalazł ją przywiązaną do jednego z krzeseł w jadalni, zmaltretowaną, obszarpaną i ledwie przytomną z przerażenia. Wszystkim było bardzo przykro i próbowali się jakoś zrehabilitować. Stali się łagodni jak anioły. Ona jednak nigdy nie była już taka, jak przedtem. Ojciec Williama uznał, że jego syn nie powinien mieć z nią więcej do czynienia i parę dni później Lillian zniknęła na dobre.

Gdy pogodził się już z myślą, że będzie spędzał popołudnia całkiem samotnie, los zesłał mu brytyjską piękność: bardzo wrażliwą, spokojną i wierną. Will z miejsca podporządkował jej całe swoje życie. Była słabsza i bardziej kapryśna niż inne, a William był na tyle dorosły, by ten fakt po prostu zaakceptować. Nauczył się przy niej zarządzania swoim czasem, cierpliwości, a także zdobył umiejętności, które może nie były mu niezbędne, a dzięki którym sporo zyskał w oczach znajomych dziewcząt: w przeciągu kilku dni dowiedział się, jak przyrządzać mięso odpowiednie dla jej delikatnego żołądka, jak czesać ją tak, by nie sprawiać jej bólu, na jakich tkaninach najbardziej lubi przesiadywać.

– Wygodnie ci, Księżno? – zapytał, drapiąc leżącą obok niego damę po szyi. Gdy rzuciła mu przeciągłe spojrzenie, odsunął się od niej i niespiesznie podniósł z kanapy. Z salonu przeszedł do korytarza, stamtąd do kuchni. Odłożył kieliszek na stół. Z jednej z ocienionych szafek wyjął grube szkło z odpowiednio schłodzonym płynem i ruszył z powrotem do salonu. Z uśmiechem na ustach wlał zawartość butelki do płytkiego naczynia, wolną dłonią głaszcząc ją po brzuchu. Gdy pochyliła się nad napojem i zanurzyła w nim język, przez głowę Williama dość niespodziewanie przebiegła myśl: "jaka będzie następna?"

– Może trochę kocimiętki, moja słodka koteczko?

Miłych Walentynek życzę wszystkim singlom!   T_T

konkurs: walentynki 
liczba słów: 1005
miejsce: dom 
czas akcji: 14 lutego; 15 minut 
hasła: zdrada, prezent 
zakończenie: względny happy end 
forma: wspomnienie, relacja na żywo 
inne: popołudnie