Always.

Zapraszam do wcześniejszego opowiadanka ►

PRZEDMOWA

PODKŁAD JEDEN | PODKŁAD DWA
Można się wgłębić w tekst tych utworów - jest dopasowany do notki.

Chcę podziękować serdecznie autorce Aniji Oldien, dzięki której powstała nasza wspólna notka i wszystkim, którzy zechcieli się z nią zapoznać. Jest to moja pierwsza notka napisana w pierwszej osobie. Przed rozpoczęciem, pewna rada: żeby zrozumieć nasze autorskie założenie, warto przeczytać obie notki - dotyczą one tej samej akcji, jednakże opisują dwa, różne punkty widzenia naszych postaci.
Zapraszam więc do opowiadania Aniji.

♡ Ilość słów: 1 759
♡ Konkurs, akcja Walentynkowa
♡ Wspomnienie
♡ Herbaciarnia pani Puddifoot,
♡ 14 luty, 16:00-20:00, czas do 70 minut.
♡ Randka, happy end

Nigdy nie obchodziłem walentynek, ale ostatecznie postanowiłem zaprosić Aniję na miłe spotkanie w bajecznej kawiarni Pani Puddifoot – osobiście nigdy nie lubiłem tego miejsca, choć prawdopodobnie Anija będzie zachwycona; dziewczyny chyba lubią takie słodkie kawiarnie, a jeśli nie, najwyżej dostanę za to solidnego kopniaka.

Właśnie zdałem sobie sprawę jak często o niej myślę; przyjaźnimy się prawie od początku naszej nauki w Hogwarcie, a z każdym rokiem stajemy się sobie co raz bliżsi – z tego co podpowiada mi oczywiście moja własna wyobraźnia, jednak po dziś dzień nie usłyszałem z jej ust żadnego potwierdzenia. Pomyślałem więc, że walentynki będą idealną chwilą, by wreszcie zapytać ją o konkrety. I wiecie co? Jestem pewien, że bylibyśmy naprawdę dobraną parą – pomijając nasze oddzielne zainteresowania, dogadujemy się tak, jakbyśmy byli dla siebie stworzeni. Poza tym, musiałbym chamsko skłamać twierdząc, że ona w ogóle mi się nie podoba. Oczywiście wśród tych wszystkich skromnych buziaków i wspólnych wieczorów, tak czy siak jestem dla niej wciąż przyjacielem. Jeszcze.

Założywszy nieco sprane jeansy i granatową koszulę, przejrzałem się w lustrze tak jakby oczyma Anji - raz z tyłu, raz z przodu, jeszcze kilka poprawek i ostateczne spryskanie kawałka ciała trwałymi perfumami, które dostałem z okazji nowego roku od ciotki Laury – w moim mniemaniu idealnie. Wiedziałem, że zapach się jej spodoba; pewnego razu wyskoczyliśmy razem do tutejszej perfumerii narobić trochę bałaganu. A później wyczytałem w jakimś szmatławcu, że najważniejsze jest pierwsze wrażenie – i oto jestem!

Nie spodziewałem się, że w czarnych lakierkach droga stanie się dla mnie niczym lodowisko dla tańczących jeźdźców figurowych. Nic dziwnego, że co dwa kroki próbowałem złapać tak zwanego zająca – świadkiem wszystkiego była Anija, która przyglądała mi się spod wysokiej ściany kawiarni. Cholera jasna, czy naprawdę nie mogłem tego przewidzieć? Przecież w starej szafie chowałem całkiem solidne śniegowce – ale co z tego jak teraz było już po „ptakach”. Jasnowłosa przyjaciółka była już na wyciągnięcie ręki, dzieliło mnie z nią tylko kilka głębokich, mokrych zasp.

— Cześć biedroneczko — przywitałem się, chwytając ją w ramiona od razu, gdy tylko do mnie podbiegła. Bezapelacyjnie przygotowała się na dzisiejszy wieczór — założyła nawet te swoje wystrzałowe buty!

— Wybaczę spóźnienie pod warunkiem, że dostanę bukiet kwiatów – usłyszawszy z jej ust, odwróciłem się na pięcie, tracąc stabilność pod nogami. Zwinnie wyprostowałem plecy, by odzyskać równowagę w naprawdę dobrym momencie. Kwiaty - kto by pomyślał, prawda? Jasna sprawa, że nie miałem kwiatów, ale specjalnie na tą okazję byłem w stanie sprzedać jej porządną, śnieżną kulkę, za to, że postanowiła przypomnieć mi o tym dopiero teraz! Całkiem oryginalny prezent. Podbiegłem więc do jednego z pagórków i formując sporych rozmiarów kulę, odwróciłem się z uśmiechem, będąc gotów wycelować nią w dziewczynę.

— Dobra, dobra, wybaczam! — mówiła przez śmiech, co ostatecznie wykorzystałem twierdząc, że nic nie zrozumiałem z tego radosnego bełkotu. Wziąłem naprawdę niezły zamach jak na ten wiek i rzuciłem zbitym, białym puchem w jej stronę. I co najzabawniejsze – trafiłem! W sam czubek jej głowy. Miałem nie lada problem z ukryciem zadowolenia, dlatego szczerząc się w szerokim jak ocean uśmiechu, dałem kilka kroków w jej stronę.

— Jeden zero dla mnie — zaznaczyłem z uśmiechem.

Nie chciałem zrobić jej w żaden sposób krzywdy, ale znałem ją na tyle, iż byłem pewien, że nic jej nie jest. Mimo wszystko, podszedłem na dzielącą nas kilkunastocentymetrową odległość i położyłem swoje dłonie na jej wąskiej, filigranowej talii, prowadząc dziewczynę do budynku.

Otworzyłem drzwi i wpuściwszy ją przodem, zauważyłem jej delikatny uśmiech, który uświadomił mi sens moich „dżentelmeńskich” wyczynów. O tym też wyczytałem w szmatławcu - by zawsze otwierać drzwi przed wybranką swego serca.

Anija poprowadziła nas do jedynego, wolnego stolika, stojącego w kącie zapełnionej po brzeg sali. Nie było tu oczywiście nikogo innego, prócz znajomych kolegów i koleżanek, z którymi zarówno ja, jak i Anija łaziliśmy na lekcje, albo odbywaliśmy szlabany. Rozejrzałem się dookoła - właściwie każdy czuł się wyluzowany, a ja, biedny piętnastolatek, nie miałem pojęcia nawet gdzie położyć dłonie. Aż w końcu zostawiłem je w spokoju na własnych kolanach w obawie wyrządzenia nimi jakiś szkód. Zamyśliłem się przez chwilę, dobierając w głowie odpowiednie słowa, by rozpocząć rozmowę – pamiętaj, zaczynasz spokojnie, budujesz napięcie i przechodzisz do sedna – tak podpowiedziało mi to puste, badziewne czasopismo za dziewięć galeonów. Naprawdę, uwierzcie mi na słowo i nigdy nic nie kupujcie od miłej pani z ulicy Pokątnej.

Dopiero głos kelnerki sprowadził mnie na ziemię, ale nie usłyszawszy złożonego zamówienia i nie mając czasu na przejrzenie karty menu, postanowiłem jak najłatwiej skopiować słowa Aniji.

— To samo dla mnie — rzekłem z uśmiechem i przeniosłem wzrok na „jeszcze przyjaciółkę”.

Oczy błyszczały mi jak szalone, ale nie starałem się nawet tego ukryć – nie wtedy, kiedy Ona patrzyła w nie tak głęboko, jak nigdy dotąd. Chciałem móc przeobrazić w słowa wszystkie emocje, ale wyglądałbym jak ostatni dureń – czego naprawdę wolałem uniknąć, skoro i tak spaliłem się już na samym początku, ubierając głupie lakierki i zapominając o bukiecie kwiatów. Ale ludzie uczą się na błędach, prawda? Zatem wyluzowałem widząc, że Anija przymknęła na to oko. Choć możliwe, że ona nawet nie była świadoma, iż zaprosiłem ją na randkę – przyjaciel i randka? Czy ja do końca zwariowałem?

— Jak Ci mija dzień zakochanych? — zapytała spokojnie, przyglądając mi się dość badawczym wzrokiem do momentu, w którym jej włosy prawie zaczęły moczyć się w kubku ciepłej, zielonej herbaty z dodatkiem kawałków truskawek. Przy okazji, zdałem sobie sprawę, co zamówiłem... Kompletnie zniesmaczony. Nie pijałem zielonej herbaty, ale mimo wszystko starałem się nie dać niczego po sobie poznać - upijając zaledwie po kilka kropelek tutejszego wywaru, wyjadałem powoli kawałki owoców.

— Nudno — odpowiedziałem po sekundzie i oparłem się wygodnie o blado-różową sofę, która, musiałem przyznać, była naprawdę miękka.

— Najpierw pisałem esej na temat Asfodelusa, co zajęło mi cały poranek i kawałek południa. Swoją drogą wiesz, że Chropianki są małymi pasożytami, których długość dochodzi do jednej dwudziestej cala. Z wyglądu przypominają...

Gadałem, gadałem i gadałem jak zahipnotyzowany. Próbowałem się zamknąć, ale w pewnym momencie, kiedy uczucie stresu wzrosło, nie potrafiłem już zatrzasnąć swojej rozpędzonej paszczy. Zauważyłem, że Anija miała tego dosyć, ale to spowodowało we mnie jeszcze głębsze rozgadanie, niż wcześniej. Chciałem zwrócić jej uwagę, ale im bardziej się starałem, tym bardziej uciekała gdzieś wzrokiem – przy okazji zupełnie zapomniałem, po co tak właściwie ją tu zaprosiłem. Kiedy tylko zauważyłem zbliżającą się Violettę – przyjaciółkę Aniji – automatycznie zacisnąłem usta w wąski pasek, obserwując ich pogaduchy. Tak. Tak po prostu na to pozwoliłem, nie będąc świadom późniejszych konsekwencji. Na brodę Merlina!

— Idziemy do Miodowego Królestwa, chcesz się przejść z nami? — średniego wzrostu szatynka zwróciła się do - uwaga - mojej partnerki i oparła nonszalancko o blat, zachęcając Aniję delikatnym ruchem swych podkreślonych brwi. Wkurzyłem się. Ale miałem prawo, co nie? Mój zaplanowany wieczór pękł niczym bańka mydlana, skąpana w złocistym, wiosennym słońcu.

— Vladimirze — usłyszałem błagalnie — Chodźmy z nimi.

— Nie — wypowiedziałem, kręcąc głową — Chciałem spędzić ten wieczór tylko z tobą.

Czekałem na jej ostateczny ruch, a na resztę próśb w związku z wyprawą do Miodowego Królestwa, wzruszałem tylko nieznacznie ramionami.

— Nie będę słuchać o głupich Chro... coś tam. Idę się bawić — stanąwszy energicznie z krzesła, złapała za płaszcz i odwracając się na pięcie wyszła, nie pozwalając mi na jakiekolwiek wytłumaczenie. Zostałem więc sam. Z dwoma parującymi kubkami i moim rozgrzanym do czerwoności wnętrzem. Odprowadziłem całą gromadkę wzrokiem, przeklinając w myślach i siebie i ich – nawet się nie odwróciła - tak się właśnie kończą cholerne randki. Szczerze obiecałem sobie wykasować z głowy coś, co mianowało się dniem miłości.

Nie pozostało mi nic innego, jak zapłacić drobny rachunek, a potem udać się w swoje strony. Przyzwyczaiłem się do rozczarowań, dlatego po za zdenerwowaniem w związku z jej zachowaniem, czułem się tak, jak zwykle – normalnie. Byłem pewien, że Anija choć trochę adorowała moją osobę jakimś uczuciem. Jednak co jeśli mi się tylko wydawało? Może te kilka głębszych gestów wciąż zaliczało się do strefy przyjaźni? Cóż, miałem nadzieję, że dobrze się bawi – otaczały ją dużo ciekawsze osoby niż ja; ten który gada namolnie o zwierzakach.

Dochodziła dwudziesta. Policzyłem, że dojście do zamku, włącznie z wdrapaniem się na czwarte piętro, zajęło mi jakieś dwadzieścia pięć minut. Usiadłem na jednej z ławek, należącej do opuszczonej sali, w której niegdyś stało Zwierciadło Ain Eingarp. Potrzebowałem ciszy, która pozwoli mi na dokładne przewertowanie myśli. Czy jeden błąd, związany z moją pasją, naprawdę był w stanie wszystko zepsuć? Nie jestem przecież egoistą. Choć w jej oczach najprawdopodobniej już tak; cały czas przed oczyma miałem obraz, na którym wraz z Violettą, wychodziła uśmiechnięta po brzegi - a ja? Egoista i nudziarz.

Zdziwiłem się, słysząc ciche skrzypienie drzwi, które mimo wszystko nie wzbudziło we mnie żadnego, wielkiego strachu; postanowiłem mieć wszystko koło nosa. Jeśli to prefekt lub nauczyciel, trudno – oberwę minusowe punkty, dostanę sto szlabanów, a świat się nie zawali. Jednak dwa pierwsze kroki zdradziły mi obecność Aniji Oldien - ostatniej osoby, jaką chciałem ponownie spotkać.

— Nie chcę cię widzieć — wycedziłem w końcu — Idź sobie.

— Przepraszam, ja...

— Idź sobie — powtórzyłem głośniej, nie pozwalając jej dojść do słowa w taki sposób, w jaki ona nie pozwoliła wcześniej mi.

Czułem, że stoi za mną naprawdę blisko, ale nie zdobyła się ostatecznie na żaden gest, który miała w planach wykonać. Odwróciłem się mimowolnie, patrząc na nią tępym, pustym wzrokiem. Usta miałem zaciśnięte, a mięśnie twarzy wyraźnie się napięły. Zebrałem się na ostatnie zdanie, które było zwieńczeniem siedzącego we mnie żalu i rozerwania.

— Powiedziałem coś. Idź stąd.

— Nie chciałam — zdobyła się po chwili ciszy — Wiem, że zrobiłam źle. Jestem głupia, naprawdę nie chciałam.

Twardo zaparła się, kiwając przecząco głową. Gdyby odeszła, okazałoby się, że kompletnie jej nie znam. Mogę powtarzać do śmierci zdanie typu: „pójdź sobie”, a ona i tak nie ruszyłaby się na krok. Mogę się nie odzywać, odwrócić plecami – tak czy siak siedziałaby tu ze mną nawet do białego rana. Mogę się z nią kłócić – wróci z miną misia. Czy jest sens marnować to, co się ma? Nie. Nie, kiedy los zrzuca Ci na głowę takiego dzikusa.

Wstałem niepewnie, zerkając na nią z ukosa i odganiając ostatnie, dręczące mnie myśli. Nie minęła chwila, kiedy przyciągnąłem ją do siebie, ściskając mocno. Byłbym cholernie głupi pozwalając jej odejść.

— Nigdy więcej tego nie rób — wyszeptałem wprost do jej delikatnego ucha, za które swobodnie przełożyłem kosmyk niesfornych, jasnych włosów.

* * *

Kiedy odbiegam myślami do ówczesnych czasów -  gdy latałem po hogwarckich błoniach jako piętnastolatek - zdaję sobie sprawę jak beztroskie życie wtedy wiodłem. Za każdym razem widzę ile mogłem stracić i to ile straciłem, nie zwracając kiedyś na to uwagi. Dopiero po ponad dziesięciu latach zrozumiałem najważniejszą zasadę życia: Rób to, czego się boisz, bo inaczej nigdy nie poznasz drugiej strony medalu.

— Stare, dobre czasy — uśmiechnąłem się ciepło, upijając łyk zielonej herbaty, którą przez dziesięć lat naprawdę polubiłem. Podążyłem wzrokiem na twarz Aniji przyglądając się jej tak, jak kiedyś.

W tej samej kawiarni, w tym samym miejscu, starsi o dziesięć lat i, mam nadzieję, odrobinę mądrzejsi.