Czy homary krzyczą, kiedy umierają?¹

 14 lutego 2023 roku

– Sally! Rany boskie, to się miało przygrzać, nie spalić! Sally, obudź się! Jeszcze masz kaca? Potrzeba chleba do homara! Czekaj, jeszcze trochę soli... Starczy, świetnie! Caldereta de langosta a la Menorquina² do stolika piątego!... 

wspomnienie z 13 lutego 2023 roku

Sorcha od conajmiej dwudziestu minut siedziała w prawie zupełnym bezruchu na obdartym skórzanym fotelu w małym pokoiku na zapleczu restauracji. Tego wieczoru ruch był wyjątkowo mały i po kuchni krzątały się tylko dwie osoby: ona i znacznie bardziej od niej doświadczony kucharz. Zazwyczaj był strasznie nachalny i przy każdej okazji w niezbyt uprzejmy sposób pouczał ją i upominał. Dziś jakimś cudem udało jej się spędzić kilka godzin na symulowaniu pracy i podczytywaniu mugolskich powieści, kiedy tylko facet na chwilę spuszczał z niej wzrok.
Krzyk mężczyzny wyrwał ją dość brutalnie z piętnastowiecznego Palos, z którego Krzysztof Kolumb wśród wiwatów mieszczan wyruszał na poszukiwania zachodniej drogi morskiej do wschodniej Azji. Dziewczyna podniosła się z siedzenia i prawie potykając się o książkę, która przed chwilą spadła jej z kolan, ruszyła do małego pomieszczenia przy tylnym wyjściu, gdzie w wielkich kontenerach przechowywano homary. Tuż obok znajdowało się tylne wyjście Miodowego Królestwa, którego współwłaścicielka była także współwłaścicielką restauracji; Sorcha uważała to za ogromny atut miejsca pracy, a zarazem za niepotrzebną pokusę, która zmuszała ją do wstrzymywania oddechu, ilekoć poczuła choćby najsłabszą woń słodkich pączków Flume'a.

Założyła gumowe rękawice, po czym zanurzyła rękę w lodowatej brei. Chwyciła zwierzę i podsunęła je pod małą żarówkę, wystającą ze ściany pod nietypowym kątem. Nawet nowicjuszka, taka jak ona, potrafiła z całą pewnością stwierdzić, że homary były świeże. Była pewna, że jakoś je transportowali z południa Europy. Tylko jak oni to robili?

– Co tak długo? Zaatakowały cię, czy jak? Chryste, jak ty w ogóle wyglądasz. Jadłaś coś dzisiaj? Pewnie, że nie.

– Czy podczas podróży siecią Fiuu nie zmienia się wewnętrzna struktura ich ciał?

– Nie filozofuj tyle! Daj mi to i zjedz coś wreszcie, na miłość boską.

– Nigdy nie przestanie mnie to zadziwiać.

Sorcha podeszła do przymocowanej do ściany szafki z naczyniami, z których korzystała obsługa baru. Sięgnęła po schowaną głęboko miskę, na której zazwyczaj jadła posiłki. Jedzenie w misce współpracownicy uważali za przejaw braku kultury, miała więc pewność, że nikt inny jej nie dotykał. Już prawie ją chwyciła, kiedy nagle jeden z leżących bliżej brzegu talerzy wysunął się z szafki i spadł z hukiem na podłogę. Sorcha odruchowo odskoczyła na bok. Smętne resztki tego, co przed chwilą było porcelaną, rozsypały się na podłodze w promieniu kilku metrów.

– Coś znowu popsuła?

– Talerz.

– Który?

– Taki... biały. Z imieniem.

– A. Talerz szefowej. Potrąci ci z pensji, i tyle. Facet zaraz kupi jej nowy. Tylko czasem nie becz! Włącz mi jakąś muzykę i do roboty. Mamy zamówienie na gulasz z homara na jutro, a czasu coraz mniej. Wsadź go do lodu.

♪

– Najpierw warzywa!

Dziewczyna wyjęła z jednej z szafek zieloną i czerwoną paprykę, położyła je na pozostawionej wcześniej na blacie desce do krojenia, po czym chwyciła zawieszony nad blatem nóż i zaczęła kroić warzywa w drobną kostkę. Kucharz wyłożył na kuchenkę wielki gar, po czym spojrzał na wyjątkowo głośno pracującą zamrażarkę, stojącą przy drzwiach do zaplecza.

– Wymroził się już. Wsadź go do garnka. Litości, przecież cię nie ugryzie! Nie trzep się tak, wszystkie gary pozrzucasz. Dziewczyno!... Głową do dołu, do dołu go! Nie uciekaj, kładź pokrywkę! Aj...

Kucharz odepchnął ją od garnka i szybkim ruchem zakrył go pokrywą. Syknął, równocześnie bardzo energicznie machając w powietrzu poparzoną dłonią. Pokręcił głową i wytarł dłonie w ścierkę, po czym zatknął ją za pasek i spojrzał na Sorchę, która ze skrzyżowanymi ramionami wpatrywała się z niewyraźną miną w jakiś punkt obok swojej stopy.

– No i co? To tylko dwie minuty. Sama chciałabyś tak umierać. 

Sorcha podeszła do okna. Panujący w kuchni zaduch połączony z ostrym zapachem przypraw i cytryny przyprawiał ją o mdłości. Oparła się o jedno krzesło i zamknęła oczy, wciągając głęboko chłodne, zimowe powietrze. Jedną ręką potarła pulsującą boleśnie skroń, drugą sięgnęła po pomidory. Z garnka dobył się cichy pisk.

– Co nic nie mówisz? – rzucił kucharz, nie odrywając zwroku od moździerza, w którym szybkimi, sprawnymi ruchami rozgniatał migdały, czosnek, pietruszkę i szafran, co kilkanaście sekund dodając do mieszaniny maleńką szczyptę soli.

– Wiesz, że jutro jest czternasty?

– No?

Sorcha zgarnęła kolorowe kawałki papryki i pomidora do metalowej miski.

– Tylko mi nie mów, że uznajesz to żałosne święto. – Kucharz wywlókł zwierzę z garnka i rzucił je na blat. Energicznie wbił nóż w w kark homara. Skorupka zachrzęściła, a spod noża wypłynęła lekko różowa ciecz.

Dziewczyna pociągnęła nosem. Zanurzyła cytrynę pod strumieniem letniej wody, po czym zakręciła kran i wytarła owoc w ręcznik. Kucharz, niczym wprawiony rzeźnik, z coraz większą agresją w ruchach rozcinał martwe ciało homara.

– Ktoś dał Ci kosza? – mężczyzna podsunął jej pod nos wydłubany mózg homara. – Ty dałaś komuś kosza?

– Nie zdam najbliższego egzaminu. – Sorcha wlała sok z cytryny do mieszanki przygotowanej przez kucharza i dodała do niej mózgowie, przymykając z obrzydzeniem oczy. – Chłopak, z którym miałam uczyć się jutro wieczorem do egzaminu, odwołał nasze spotkanie. Idzie na r a n d k ę.

Kucharz wlał oliwę do glinianego garnka i postawił go na ogniu, a następnie włożył do środka grzbiet homara. – Poucz się sama – powiedział, zagryzając główkę cebuli, po czym podsunął Sorsze miskę z karmelem, do którego chwilę wcześniej wrzucił pokrojonego pomidora.

– Jego... przyjaciółka - Sorcha uśmiechnęła się krzywo - jest najlepsza z mugoloznawstwa. Utożsamiam teraz z tym przedmiotem całe zło tego świata. Nigdy nie tknę żadnej książki do mugoloznawstwa. Nigdy, przenigdy.

– Nie myśl o tym. Szkoda tracić siły i czasu na idiotów – wymamrotał kucharz, sięgając do wieszaka tuż obok głowy Sorchy. Jego tors otarł się o jej plecy, a do jej nozdrzy doszedł duszący zapach cebuli. Gdy złapał drewnianą łopatkę, zamarł w bezruchu, wciąż się o nią opierając. Sorcha zacisnęła dłonie na brzegu blatu.

– Co z tym pomidorem? – zapytał, po czym nabrał na trzonek łopatki odrobinę mikstury i zlizał ją, wpatrując się w sufit. – Może być. – Zabrał miskę i dodał zawartość do bulgoczącego glinianego garnka, po czym energicznie w nim zamieszał.

– Sally, ucieraj czekoladę. Teraz odrobina Gin Xoriguer...

Kątem oka Sorcha dostrzegła, jak kucharz wkłada cześci homara do garnka, a potem napełnia inne naczynie wodą i wrzuca do niego resztę mięsa.

– Nie chcę ich więcej widzieć!... – szepnęła nieco zbyt głośno, wciągnąwszy nosem słodki aromat gotowango homara.

– Nie martw się. Tutaj ich nie spotkasz – odparł mężczyzna. Zmieszał wszystko w jednym kociołku i zmniejszył gaz, po czym sięgnął do barku za jej plecami. – Nie ma czekolady? Leć do Miodowego Królestwa.

Zajęło jej to kilka minut. Właściciel sklepu od wejścia skomentował jej szczupłą sylwetkę i jak to miał w zwyczaju, oprócz drogiej czekolady, na którą z racji częstych zakupów mieli mały rabat, wcisnął jej darmową czaszkę z galarety.

Sorcha w pośpiechu sięgnęła po podarunek i niemal biegiem wypadła z cukierni.

Stanęła przy blacie i wróciła do pracy. Tarła czekoladę w takim skupieniu, że zupełnie nie słyszała cichych brzęków. Kiedy poczuła, że za moment zacznie zdzierać skórę ze swojej dłoni, odłożyła tarkę i westchnęła. Nagle poczuła dotyk dłoni na ramieniu.

– Pellofa³.

– Nie wolno tutaj pić, Rick.

– Sally... – kucharz spojrzał na nią spod zmrużonych powiek.

– Oberwie nam się za to...

– Proszę cię... płaczesz?... O ten talerz szefowej?

Sorcha wytarła łzy w rękaw i pokręciła przecząco głową. Jej towarzysz wziął głęboki oddech. Do jednej ręki wcisnął jej kieliszek, a do drugiej butelkę ginu.

– Ta dzisiejsza młodzież! – zawołał. Podszedł do szafki, wyciagnął talerz, zamknął z hukiem drzwiczki, po czym z jednej z szuflad wyjął marker i nabazgrał coś na porcelanowej powierzchni. – Ba, nie tylko młodzież! Sam syn Ambrozjusza próbował mi sprzedać jakieś śmieszne cukierki. Walentynki! – Wrzucił marker do kosza na śmieci. – Nie wierzę. Jak w ogóle można traktować poważnie patrona chorych... chorych psychicznie i innych... wariatów! – Otworzył lodówkę, wyjął z niej coś ciemnoczerwonego i rzucił to na talerz. – Masz tutaj walentynkę, o.

Sorcha przestała płakać. Powoli, próbując nie wypuścić z ręki opróżnionej do połowy butelki ani się nie wywrócić, podeszła do blatu, przy którym stał kucharz. Z daleka dostrzegła swoje imię, wypisane koślawymi literami na talerzu. Spojrzała mężczyźnie w oczy, po czym wbiła wzrok w ciemny przedmiot na talerzu.

– Serduszko z dzika raz – usłyszała jak przez mgłę i wśród pełnych przerażenia okrzyków kucharza upadła, rozlewając alkohol po podłodze.

14 lutego 2023

– Co masz taką minę? Wylałaś wszystko po drodze? Ducha zobaczyłaś? Co?

– Ludzie z piątego stolika...

– Co?

– To ten kolega od mugoloznawstwa i jego...

– Bez jaj. – Kucharz z wrażenia przysiadł na fotelu.

Sorcha otuliła się ramionami.

– Nie rycz.

Sorcha przysiadła na stoliku obok niego. Łzy popłynęły jej po twarzy i spadły na biały fartuch.

– Nie rycz! – Kucharz pogłaskał ją po twarzy, po czym przysunął do ust palec, na którym osadziła się kropla wypływająca z jej oczu. Nagle wpadł w zadumę.

– Mam już dość – powiedziała cicho Sorcha.

– Nie rycz, mówię!... Bez sensu.

Sorcha spojrzała na niego, próbując powstrzymać łkanie. Kucharz patrzył przed siebie z wyrazem najwyższego niezadowolenia na twarzy.

– I tak był niesłony... 

❥❥❥

¹ Dobre pytanie. Tak samo jak: czy homary są nieśmiertelne?

² Tak, nie mam pojęcia o gotowaniu homarów, gotowaniu homarów w restauracjach, ani o gotowaniu w ogóle. Proszę nie zwracać uwagi na nieścisłości, jeśli uda się je dostrzec. To zmyślony świat, więc sposób przygotowywania homara chyba nie musi odpowiadać temu rzeczywistemu.

³  Gin Xoriguer z wodą sodową i skórką cytryny.

 Za wszelkie podobieństwo do innych opowiadań/kart przepraszam (nie jest zamierzone!) Dziękuję za wszelką krytykę :)


konkurs: walentynki
liczba słów: 1610 (razem z przypisem autorskim)
miejsce: Miodowe Królestwo (i okolice)
czas akcji: 14 lutego; 15 minut
hasła: zdrada, prezent, randka, sukces, kompromitacja
zakończenie: happy end
forma: wspomnienie, relacja na żywo
inne: popołudnie