Our secrets worth it's weight in gold

PODKŁAD
________________________________________________

Walentynki. Dzień miłości i zakochanych. Stanowi idealną i niepowtarzalną możliwość na wyznanie od dawna skrywanego uczucia osobie na widok, której emocje biorą górę nad rozsądkiem i samokontrolą. Wszystkie pary właśnie tego dnia manifestują swoją miłość. Z kolei single zagorzale twierdzą, że takie uczucia powinno okazywać się każdego dnia i bukiet róż jednego wieczoru niczego nie zmienia. Najpiękniejszy, a zarazem najgorszy dzień w roku. W zależności, z którego punktu siedzenia, by spojrzeć.

Avalon Moore siedziała w Wielkiej Sali przy stole należącym do Ravenclawu, chociaż dzisiejszego dnia nie było podziału. Rozglądając się dookoła bez problemu można było zauważyć to po tym jak pary wspólnie zasiadały do obiadu. Przydział do poszczególnych domów wydawał się dzisiaj nie obowiązywać. Avie jednak była beznamiętnie wpatrzona w szarą ścianę, a po jej głowie chodziły najróżniejsze myśli, związane właśnie z tą konkretną datą i niby świętem, które trwało w najlepsze. To miały być  jej pierwsze walentynki od dłuższego czasu, które miała spędzić samotnie. Pierwsze od jej rozstania z pewnym Gryfonem. Starała się z całych sił o tym nie myśleć, jednak nie potrafiła. Nie mogła wyrzucić z głowy tych myśli. Najgorsze jednak było to, że to nie był jej jedyny problem. Powoli dopadały ją wyrzuty sumienia, czując jak coś się zmienia. Jak pojawia się koło niej ktoś prawie nowy.

Westchnęła cicho, oderwana od swoich myśli przez dziewczynę siedzącą tuż obok. Coś do niej mówiła, jednak srebrnowłosa była tak mocno skupiona na swoich rozmyślaniach, że nie była w stanie zarejestrować o co tak właściwie chodziło Puchonce. Zamiast cokolwiek odpowiedzieć, uśmiechnęła się tylko pogodnie i wstała od stołu, kierując się w stronę wyjścia.

Przemierzając korytarz na czwartym piętrze po zachodniej stronie zamku, usłyszała nagle swoje imię i cudze kroki, zignorowała to, wiedząc doskonale kto za nią idzie. Przyspieszyła odrobinę, chcąc uniknąć rozmowy. Tak, uciekała przed nim, ponieważ nie czuła się w stu procentach dobrze w jego obecności. To właśnie on sprawiał, że dziewczyna robiła sobie wyrzuty. Dzięki niemu pojawiał się uśmiech na jej twarzy, ale był również powodem smutku i kilku pojedynczych łez. Nie potrafiła się zdecydować, nie umiała wybrać. Ciągle biła się z myślami, nie mogąc podjąć decyzji. Z jednej strony wielka miłość jej życia, na której tak bardzo się zawiodła, a z drugiej on — ciągle się starający. Do tego wszystkiego dochodził jeszcze konflikt z dziadkami, którzy tak uparcie pragnęli jej szczęścia.

— Avalon, zaczekaj! — wcale nie chciała zaczekać, wcale nie chciała go słuchać, nie chciała go dzisiaj widzieć. Nikogo nie chciała widzieć. Gdyby to był każdy inny dzień, gdyby to nie były walentynki… Pewnie, by się wsłuchiwała w jego ryzykowne propozycje, zastanawiając się jakim cudem ten chłopak, ciągle unika kłopotów. Kiedy to Avalon zajęta była bitwą z własnymi myślami, przedzierając się coraz żwawiej przez tłum uczniów, złudnym marzeniem byłoby założenie, że pewien Ślizgon tak po prostu da sobie spokój... Skądże! Wcale się nie zniechęcił, zamiast tego przyspieszył kroku, by w odpowiednim momencie dogonić Krukonkę. Złapał ją delikatnie za rękę, zmuszając tym samym do zatrzymania się.

— Kiedy zaczęliśmy grać w berka? Poprzednim razem zrobiłem coś bardzo poważnego albo uraziłem cię, abyś mnie teraz unikała? — zapytał zaskoczony takim nieoczekiwanym obrotem spraw Arsellus, marszcząc nieco brwi. Nie wyglądał jednak zbyt poważnie z tym rozbawionym uśmiechem.

— W nic nie gramy. — powiedziała spokojnie, uważnie mu się przyglądając. Zastanawiała się nad tym czy on w ogóle zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo skomplikowane jest jej życie. Za każdym razem, gdy przypominała sobie w jakiej tkwi sytuacji, przybierała obronną postawę. Właśnie wtedy z wszystkich sił, starała się od niego odsunąć. Bojąc się, że nadejdzie moment, w którym naprawdę go polubi, a wtedy nie będzie umiała tak po prostu odwrócić się plecami i odejść. — No i tak właściwie, to nie przypominam sobie abyś wcześniej czegoś ode mnie chciał. Skąd więc pomysł, że cię unikam? — doskonale pamiętała, jak jeszcze przed śniadaniem ruszył w jej stronę. Na szczęście jej najlepsza przyjaciółka – Elody była wystarczająco blisko, a udanie bardzo fascynującej rozmowy wcale nie wyszło im sztucznie. Dziewczyny zawsze mają powody do pochłaniających dyskusji.

Kiedy z ust srebrnowłosej panny Moore padło pytanie o unikaniu go przed oczami Grudniowego od razu pojawiła się poranna scena, ale z zupełnie innej perspektywy… Przez bliżej nieokreślony czas siedział w grupie Ślizgonów, ale i tak nie poświęcał zbytniej uwagi toczącej się rozmowie, skupiony wypatrywaniem pewnej Krukonki. Bez najmniejszego zawahania ruszył w kierunku panny Moore, jednak widząc, że ta zajęta jest rozmową z Elody postanowił, że złapie ją jak ta, tylko skieruje się do wyjścia. Niezbyt głupi pomysł – im mniej ciekawskich spojrzeń, tym lepiej. Hutchel jednak nie mógł darować sobie jakiejś idiotycznej uwagi wobec Grudniowego. Arsellus uśmiechnął się w odpowiedzi ironicznie. „Hutchel, za to durnowate gadanie, następnym razem przywiążemy cię do drzewa w Zakazanym Lesie i tak cię zostawimy” – wypowiedziane przez przewodniczącego KZWP słowa odbiły się echem w głowie Nate’a. Niemalże tak wyraźnie jak przybicie piątki Grudniowego z Callumem Rustym.

Było wiele rzeczy, których Avalon Moore nie była pewna. Ciągle się wahała nie potrafiąc zdecydować, bojąc się podjąć tę jedną, konkretną decyzję. Zdając sobie sprawę z konsekwencji jakie mogły ją czekać w późniejszym czasie. Mimo wszystko, była w stanie powiedzieć sobie coś całkiem szczerze, będąc tego pewną w stu procentach. Naprawdę lubiła spędzać czas z Arsellusem Langhornem, od zawsze i naprawdę jako dziecko bardzo tęskniła za jego towarzystwem, kiedy nagle ich rodziny przestały się spotykać. Brakowało jej tego rozbrykanego chłopca i tych ich wspaniałych, wyobrażonych przygód, które każde z nich rozgrywało w swoich myślach. Nawet jeżeli czasami się nie zgadzali, zazwyczaj bardzo szybko potrafili dojść do porozumienia, ruszając w kolejną, niezwykłą podróż, która miała swoje miejsce w przepięknym ogrodzie na terenie posiadłości rodziców wtedy jeszcze nie-ślizgona.

— Puść mnie, proszę, naprawdę się spieszę — odezwała się po chwili, zdając sobie sprawę, że chłopak wciąż trzymał w swojej dłoni jej rękę. Dopiero w tym momencie poczuła jak na jej policzki wkradają się różowe rumieńce. Nienawidziła tego bo to, tak jak spojrzenie jej oczu było czymś nad czym nie była w stanie utrzymać pełnej kontroli. Świadomość tego, że takie szczegóły zawsze były w stanie wyjawić światu jej tajemnice, doprowadzała ją do szału. Ruszyła ramieniem delikatnie, jednak stanowczo, chcąc wyswobodzić się z jego chwytu. Chociaż w sumie, podobało jej się to. Spoglądała na chłopaka wyczekująco, jakby chciała go ponaglić z odpowiedzą na jej wcześniejsze pytanie. Mimo wszystko nie chciała zachować się, aż tak niekulturalnie po prostu odchodząc. Przecież wówczas mógłby sobie pomyśleć, że naprawdę go nie lubi, a nie o to jej chodziło.

Przez cały ten czas przyglądał jej się tylko w milczeniu, bo szczerze powiedziawszy dopiero po chwili wyrwał się z wcześniejszego zamyślenia. Nie oznaczało to jednak, że puścił rękę srebrnowłosej Krukonki. Nie umknęły mu również rumieńce na twarzy dziewczyny, ale uśmiechnął się tylko wyraźniej. Oczywiście, jego matka – Octavia Langhorne zadbała o to, aby wychować przynajmniej jednego z prawie bliźniaków jako taktownego młodego czarodzieja, bo Duncan w dalszym ciągu był jednostką niereformowalną w żadnym zakresie.

—Ale teraz coś chcę, Avie — odpowiedział z szerszym uśmiechem Ars, wpatrując się w nią bardzo uważnie. Wiedział, że może zacząć mu się ponownie wykręcać. Tak jak poprzednim razem i kiedy chciał zaprosić ją pierwszy raz na spacer. Avalon często przybierała pewnego rodzaju postawę obronną, ale ostatecznie była w stanie przystanąć na propozycję Ślizgona, o ile bardziej się wysilił, rzecz jasna. Tym razem Grudniowy musiał to odpowiednio rozegrać. — Wiesz, że dzisiaj mamy Walentynki i wszyscy dokoła szaleją na punkcie serduszek… — Jakby na potwierdzenie jego słów obok nich przebiegł rozemocjonowany pierwszoklasista, krzycząc, że jakaś Tiffany Newman właśnie się z nim umówiła. — Dobra, bez owijania w bawełnę, panno Moore... Chcę zaprosić cię na pierwszą, oficjalną randkę i obiecuję, że nie będzie nudno. — powiedział pewnym siebie tonem Grudniowy. Zawsze istniało ryzyko, że Avalon spróbuje go spławić, ale tym razem postarał się jej to znacząco utrudnić. — Avie, tylko mi nie mów, że w Walentynki tamten dzieciak ma o wiele więcej szczęścia niż ja. — dodał nieco ciszej i żartobliwiej, żeby atmosfera nie zrobiła się aż tak poważna.

— Tak, to się zdecydowanie da zauważyć — mimowolnie na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech na widok biegnącego chłopca. Doskonale pamiętała jak bardzo się cieszyła, kiedy została po raz pierwszy zaproszona na walentynkową randkę. Do tej pory wspominała to z uśmiechem na twarzy, mimo że sama „randka” do najlepszych nie należała. Kiedy usłyszała do czego tak właściwie zmierzał Ślizgon, jej twarz mocniej się zaczerwieniła. — Na randkę? — W pierwszej chwili chciała zapytać dlaczego, szybko jednak oprzytomniała. Przecież dobrze wiedziała dlaczego chłopcy zapraszają dziewczyny na randki. Odwróciła spojrzenie ciemnych oczu, intensywnie, obmyślając nad wystarczającym i naprawdę przekonywującym argumentem, który pozwoliłby jej się z tego wykręcić. Oczywiście mogła powiedzieć, że jest już umówiona z kimś innym lub że w tym roku spędza ten wieczór w towarzystwie młodszej z rodzeństwa Harrison. Miała też możliwość powiedzenia po prostu „nie”. Nieważne w jaki sposób by odmówiła, tak naprawdę okłamałaby samą siebie. Chciała spędzić z nim ten wieczór, bała się tylko tego, że gdy już dojdzie do spotkania będzie żałowała. — Randka? W walentynki? No wiesz, Ars… — chciała się jakoś zabawnie wycofać, widząc jednak jego spojrzenie, zdała sobie sprawę, że chłopak w żaden sposób nie robi sobie z niej żartów. W głębi duszy była szczęśliwa tylko nie chciała mu tego za bardzo pokazywać. Nie będąc pewną swoich uczuć, nie chciała robić nic pochopnie. — Dobrze, zgadzam się. Tylko wiesz, nie zapomnij podziękować tamtemu chłopcu. — uśmiechnęła się, jednym ruchem ręki, przeczesując srebrne włosy na lewe ramię.

— Tak, wiem, kupię mu worek słodyczy z Miodowego Królestwa i zapas butelkowanego piwa kremowego z Gospody Pod Świńskim Łbem. Och i na śmierć bym zapomniał o liście z podziękowaniami. — pokiwał głową znacząco i niby to poważną miną, jakby ta sprawa była jego świeżo ustanowionym priorytetem. Zdradzał się co prawda łobuzerskim uśmiechem z prawdziwym podejściem do chłopca, który pozornie przyniósł mu szczęście.

— Nie zapomnę się upewnić czy rzeczywiście okażesz się taki wdzięczny — powiedziała, uśmiechając się radośnie, doskonale zdając sobie sprawę z jego żartu. Zaraz jednak spoważniała i posłała mu jedne z tych swoich spojrzeń, które miało na celu uświadomienie mu tego, że rzeczywiście zgodziła się na całą tę randkę tylko i wyłącznie ze względu na tego rozpromienionego chłopca, którego widok ją po prostu rozczulił. Przecież nie mogła pozwolić, aby pomyślał, że ona sama rzeczywiście tego chciała. Ślizgon nie do końca wierzył, że to jedynie zasługa tego przeszczęśliwego chłopca. Czasami potrafił wykorzystać takie wydarzenia na własną korzyść, ale wiedział, że gdyby panna Moore rzeczywiście nie chciałaby nigdzie z nim wyjść to nie zmieniłaby zdania za nic w świecie.

— Wieczorem, o tej samej porze co zwykle pojawię się przy wejściu do waszego pokoju wspólnego. Do zobaczenia, Avie — dodał jeszcze, by chwilę potem pocałować Avalon w policzek, a następnie odwrócić i skierować się szybkim krokiem w stronę Wielkiej Sali, gdzie zapewne w dalszym ciągu przy długim, drewnianym stole siedzieli i rozmawiali w najlepsze jego kumple.

Już mu chciała coś powiedzieć, kiedy wykonał ten niby niewinny gest, który tak bardzo ją zaskoczył. Po Arsellusie mogła spodziewać się naprawdę wszystkiego, tylko nie czegoś takiego. Przez chwilę stała z subtelnym uśmiechem na buzi i tylko skinęła łagodnie głową na potwierdzenie, że dokładnie zrozumiała to co powiedział odrobinę wcześniej. Gdy tylko odwrócił się do niej plecami, bezwiednie dotknęła opuszkami palców policzka w miejscu, w którym chwilę temu mogła poczuć jego ciepłe wargi. Mogłaby uznać ten czyn jako subtelny akt miłości, jednak na to było zdecydowanie za wcześnie, z drugiej strony nie mogła powstrzymać się od myśli podpowiadających jej, że przecież Langhorne nigdy nie zachowywał się w taki sposób. Nieświadomie uśmiechnęła się szerzej i ruszyła wolnym krokiem w stronę wieży Ravenclawu.

— Na brodę Merlina — odezwała się nagle, cicho sama do siebie — Arsellus zaprosił mnie na randkę. Mnie, i to jeszcze w walentynki. — kiedy zorientowała się, że jej obecne zachowanie nie różni się wielce od tamtego przebiegającego chłopca, szybko ściągnęła wargi. Wstrzymując przy tym uśmiech i tę chęć radosnego klaskania w dłonie. Przecież nie mogła zachowywać się jak zauroczona pierwszoklasistka, była już poważną szesnastolatką. Dziewczyną, która prawdopodobnie popełniła błąd, w momencie, w którym sobie to uświadomiła kącik ust przestał jej drżeć. Avalon przyspieszyła odrobinę kroku. Co z tego, że była przez tę krótką chwilę szczęśliwa, jeżeli istniało duże prawdopodobieństwo, że to uczucie szybko zniknie? Przecież doskonale zdawała sobie sprawę z tego w jakiej znajduje się sytuacji… Miała ochotę popukać się po głowie z powodu podjętej właśnie decyzji, ale w głębi serca… Nie mogła się już doczekać wieczoru. W końcu spotykała się z Arsellusem Langhornem. W walentynki.

________________________________________________

APERACJUM

Zastanawialiście się co może się stać, jeśli połączy się dwie autorki, kiedy jedna z nich lubi dramat, a druga akcję? Zdecydowanie to szalone połączenie, a przed Wami zaledwie początek przygód Avalon i Arsellusa. Kolejne dwie części już wkrótce. Nie zapomnijcie jednak, że w przypadku tej największe pochwały dla całości przypadają czekoladowej masie! ♥

Liczba słów w pierwszej części – 2020

Przecinki i wszystkie inne błędy, które mogły się tam wyżej trafić zostaną poprawione dopiero po 29.02. :)