Jak zjeść ciastko i mieć ciastko? Kupić dwa.

podkład

— Lawrence, w którym roku zmarł Nicholas Flammel?

Abigail otworzyła powoli jedno oko, jeszcze nie do końca pewna, w jakiej sali oraz na jakim przedmiocie się znajduje, a jej wzrok od razu padł na uśmiechniętą twarz profesora. Spuściła powoli głowę, mamrocząc pod nosem coś o Wieży Astronomicznej, a potem wzięła głęboki oddech i skierowała spojrzenie na nauczyciela.

— W dziewięćdziesiątym piątym, panie profesorze — oświadczyła, dumnie unosząc brodę. Bardziej grała, niż była pewna swojej odpowiedzi, ale to nie miało znaczenia. Mężczyzna znał datę.

— Brawo, Abigail — klasnął w dłonie — właśnie zarobiłaś dla swojego domu dodatkowe punkty! Minus piętnaście dla Puchonów za spanie na lekcji i brak pamięci! A teraz zbierajcie książki.

Poniedziałek zdecydowanie nie należał do ulubionych dni Lawrence, choć prawdę mówiąc, gdyby nie to, że przysnęła dokładnie na pięć minut przed końcem ostatniej lekcji, przeżyłaby to popołudnie bez najmniejszych problemów. Udało jej się dzisiaj wstać o odpowiedniej godzinie, zjeść śniadanie przy stoliku Hufflepuffu, a potem razem ze swoją grupą iść na pierwsze zajęcia, w dodatku kompletnie przygotowana do lekcji. Normalnie zrywała się z łóżka i ubierając szatę, leciała do kuchni hogwarckiej po jakąkolwiek kanapkę, by potem dzikim biegiem przemierzać korytarze i w końcu trafić do klasy, gdzie już trwały zajęcia.

Pech chciał, że profesor wybrał dość osobliwy temat na dzisiejszą lekcję. Omawiali przez półtorej godziny sławne magiczne małżeństwa, które wpisały się w historię czarodziejów osiągnięciami z dziedziny eliksirów. Nie mógł wybrać nudniejszego tematu — już przy Melisie i Henryku Krótkozębnych Abigail poczuła, że chce jej się spać.

Przy drzwiach dogonił ją Daniel, jej bliski przyjaciel.

— W dziewięćdziesiątym drugim! Pięknie, Abi. Przez ostatnie pięć minut zjadłaś tyle punktów, ile ja zarobiłem w ciągu dzisiejszego dnia. Wiesz, ile czasu poświęciłem na naukę w ten weekend? Oczywiście, że nie wiesz, jak mogłab...

— Cicho, Danny. — Dziewczyna uniosła rękę. Odwróciła się do swojego przyjaciela, delikatnie mrużąc oczy, a lekki uśmiech rozkwitł na jej twarzy, gdy pociągnęła go za rękaw i ruszyła korytarzem w kierunku najbliższej kotary. Jednym sprawnym ruchem zawinęła ich oboje w czerwony materiał portiery, a potem przyparła wolną ręką Danny'ego do ściany.

— Mamy misję. — Chłopak jęknął. — Cicho bądź, to naprawdę fajne. Słuchaj, mam zły humor przez tego grubego durnia, któremu brak cynkowego kociołka, więc chcę tę energię jakoś spożytkować, a ty mi w tym pomożesz. Bo pomożesz, prawda?

— A-a co mielibyśmy robić?

Ciemne oczy Abigail rozbłysły na krótką chwilę, gdy nachylała się nad swoim przyjacielem.

— Popsujemy ludziom walentynki.

*** 

Dobry plan wymagał dobrego przygotowanie, aczkolwiek Lawrence nie wpadła na pomysł, by choć raz sprawdzić, czy wszystko na pewno będzie działać wedle wcześniejszych ustaleń. Po prostu zrobiła to, w czym była najlepsza — rzuciła się na głęboką wodę, zapominając o butli tlenowej, i liczyła, że w międzyczasie nauczy się pływać.

Danny został wysłany do Hogsmeade, by tam narobić największych szkód. Miał za zadanie przyprawić nadziewane ciastkeczka z herbaciarni pani Puddifoot eliksirem miłosnym, jak i zwykłym mugolskim lekiem na przeczyszczenie, którego Abigail miała pod dostatkiem (mimo że żadne gastronomiczne problemy jej nie doskwierały). Dziewczyna postanowiła sabotować dzień zakochanych w Hogwarcie poprzez żarciki najgorszego sortu.

— Hej, Lawrence, gdzie tak pędzisz?!

Abigail powoli się odwróciła. Właśnie wracała z biblioteki, gdzie potraktowała kilka par zaklęciem plątającym sznurówki, a zmierzała prosto do kuchni, by przyprawić różowe, słodkie babeczki kilkoma specjalnymi dodatkami. Swoją drogą, sam pomysł na to przyszedł jej do głowy po ostatniej wycieczce do Hogsmeade — w Świńskim Łbie grupa czarodziejów grała w odpowiednik rosyjskiej ruletki, gdzie w puli znajdowały się napoje różnorako ulepszone, od felicis po wywar żywej śmierci.

Przed nią stanął prefekt Slytherinu, Marcus, o ciemnych, modnie ułożonych włosach i błękitnych tęczówkach. Wyglądał cudownie, przynajmniej w oczach dziewczyny, a jego uśmiech spowodował, że od razu zrobiło jej się gorąco.

— Nie twoja sprawa — mruknęła cicho. Rany, jak on ładnie pachnie, przemknęło jej przez myśl, gdy Ślizgon podszedł bliżej.

— Tak sobie pomyślałem. Może chciałabyś dzisiaj gdzieś wyjść?

Tego nie było w planie. Co więcej, spotkanie z Marcusem stanowiło kompletne przeciwieństwo jej założeń sabotowania walentynek. Abigail podniosła powoli głowę i uśmiechnęła się uroczo do chłopaka, który przez ostatnie lata zwracał na nią uwagę tylko wtedy, gdy odejmował Puchonom punkty. Chyba właśnie nauczyła się pływać.

— W sumie możemy.

— Świetnie — powiedział od razu, zawracając z powrotem w kierunku Pokoju Wspólnego Slytherinu, i posłał jej kolejny markowy uśmiech. — Spotkamy się za godzinę w Wielkiej Sali, na obiedzie? Siedzę tuż przy końcu stolika. Potem możemy iść do Hogsmeade?

— Jasne. — Ja już ci pokażę walentynki.

*** 

Dziewczyna z uśmiechem niewiniątka wsunęła się do Wielkiej Sali, poprawiając biały golf, który raz po raz zsuwał jej się na bok i ukazywał tym samym gołe ramię. Większość osób dzisiejszego dnia postanowiła tuż po zajęciach nie zostawać w szatach, tylko przebrać się w normalny stój codzienny, prawdopodobnie z okazji święta — Krukoni, Puchoni, Ślizgoni i Gryfoni tym razem nie byli podzieleni stołami, ale zajmowali różne miejsca w sali, w większości dobierając się parami. Abigail roześmiała się, gdy przyuważyła z oddali, że Danny rozmawia z dziewczyną z Gryffindoru. Jakoś nie miała serca, by się na niego złościć.

— Tutaj! — Usłyszała krzyk Marcusa. Siedział w otoczeniu znajomych z domu, ale pozostawił obok siebie miejsce specjalnie dla niej.

Zawahała się, ale w końcu ruszyła w stronę chłopaka, przygryzając delikatnie wargę ze zdenerwowania; wstrętny nawyk, po którym od razu można było poznać, że Lawrence kombinuje coś, co nie będzie zbyt przyjemne w skutkach. Gdy tylko usiadła obok bruneta i poczuła zapach jego perfum, stwierdziła, że może da mu szansę. W końcu nie miała niczego do stracenia.

To nie było tak, że Abigail nie lubiła walentynek — wręcz przeciwnie, jej romantyczne serduszko aż rwało się do tego, by dołączyć do wszystkich świętujących par. Jej plan miał być tylko wisienką na torcie, złośliwym akcentem tego dnia, czymś wesołym i głupim, co będzie miło wspominać. Dopiero, kiedy spojrzała na Marcusa i wyczytała z jego spojrzenia, iż naprawdę się cieszy, że przyszła, dopadły ją poważne wątpliwości.

— Mam coś dla ciebie, poczekaj — wymruczał chłopak, by potem schylić się pod stół i wyciągnąć stamtąd różowe pudełko z wydrukowaną nazwą "Herbaciarnia Pani Puddifoot, Hogsmeade". — Mam nadzieję, że będzie ci smakować.

Brunetka niepewnie rozejrzała się po twarzach znajomych Marcusa, ale wszyscy, włącznie z nim, uśmiechali się do niej tak ciepło, że wszystkie wątpliwości uciekły od niej tak szybko, jak się pojawiły. Wyciągnęła ręce po słodki smakołyk, mrucząc ciche "dziękuje", po czym odstawiła pudełko na bok, by zaraz złapać do rąk łyżkę. Gdy tylko zauważyła, jak przyjaciółka Marcusa sięga po czekoladową babeczkę, wytrzeszczyła oczy.

— Nie jedz ich! — krzyknęła z pełnymi ustami puddingu. — Znaczy... Widziałam, jak w kuchni pastwiły się na nimi jacyś pierwszoklasiści, naprawdę nie polecam.

— To może zjemy ciasto? Otwieraj je! — Całe towarzystwo, wraz z Abigail, roześmiało się głośno. Chcąc nie chcąc dziewczyna musiała w końcu sięgnąć po paczkę, mimo że nie miała szczególnie na to ochoty. Rozsunęła powoli wieko i zajrzała do środka.

Po sali rozniósł się huk, gdy śmietankowa papka wręcz wyleciała z opakowania, barwiąc na biało wszystko to, co znajdowało się w obrębie kilku metrów, oczywiście nie omijając twarzy Abigail. Towarzystwo już nie chichotało, a raczej ryczało ze śmiechu, skupiając uwagę większości hogwarckiej młodzieży. Dziewczyna powoli otworzyła oczy, wpatrując się tępo w przestrzeń.

To nie mogło dziać się naprawdę.

— Za twoją akcję walentynkową — zaczął Marcus z zadowolonym uśmiechem, przekręcając głowę w bok. Zaraz jednak na jego twarzy pojawił się wyraz konsternacji, gdy zbliżył się do niej odrobinę. — Panno Lawrence?

— Co chcesz?

— Panno Lawrence, śpi pani?

*** 

Krótkie tyrpnięcie w ramię przez Danny'ego wystarczyło, żeby Abigail uniosła głowę znad biurka. Napotkała spojrzenie profesora od eliksirów, który z uśmiechem jej się przyglądał, a potem oparła się czołem o biurko, wzdychając ze szczęścia.

— Lawrence, w którym roku zmarł Nicholas Flammel?

Dziewczyna podniosła się, by potem mrugnąć wesoło do swojego przyjaciela.

— W dziewięćdziesiątym drugim, panie profesorze.

Konkurs walentynkowy, liczba słów: 1308 
♥ MIEJSCE DO WYBORU: herbaciarnia pani Puddifoot (wspomniane), sala od eliksirów.
♥ CZAS AKCJI: 14 lutego, około 120 minut.
♥ HASŁA: kompromitacja, spisek
♥ ZAKOŃCZENIE: happy end.
♥ FORMA: sen/relacja na żywo.

Punkciki poproszę dla Ślizgonów (wybaczcie mi, ale Puchoni już szans nie mają) :D
Buziaki!