Opowiem ci bajkę, jak ojciec miał randkę

konkurs, akcja walentynkowa

1192 słowa

dom w Londynie, zdrada, randka, późne popołudnie

~♥~

Steven Cornell, na przekór wszystkim obietnicom i zaproszeniom złożonym w kartkach walentynkowych rozesłanych do kilkunastu dziewcząt, niedzielnym popołudniem postanowił udać się do swego domu rodzinnego. Mieszkania znaczy się. Cholernej klitki położonej w dość parszywej dzielnicy Londynu, ale przecież liczy się fakt, że ojciec ma stosunkowo blisko do Ministerstwa, a Steve na dworzec King’s Cross.

Ślizgon, znalazłszy się na obrzeżach Hogsmeade, mało wdzięcznie zakręcił się wokół własnej osi i nicość wessała go do korytarza teleportacyjnego. Nie pytajcie, jak Steven zdał egzamin. On sam jeszcze nie do końca w to wierzył i przy każdym skoku w odległe miejsce drżał o swoje pośladki.

Chwiejnie wylądował tuż obok zawalonego po brzegi śmietnika. Dobrze, że nie wylądowałem w nim, pomyślał kwaśno Steve i przezornie sprawdził, czy wszystkie istotne części jego ciała są na swoim miejscu. Potem ruszył niemrawo przed siebie i po chwili, kopniakiem racząc smętnie niedomkniętą bramkę, przekroczył ogrodzenie posesji, na której stała, wciśnięta między kilka podobnych jej, szara, brudnawa kamieniczka. W jednym z okien na ostatnim piętrze jarzyło się ciepłe światło.

Wnętrze budynku nie było ani o krztynę bardziej gościnne od jego najbliższego otoczenia. Podłoga w korytarzu skrzypiała przy każdym kroku, a beżowa farba na ścianach już dawno temu powinna zostać odświeżona, by kolor ten rzeczywiście można było określać mianem beżowego. Królował tutaj zapach tytoniu i bliżej nieokreślony aromat niezachęcającego do jedzenia obiadu.

Steven wspiął się po wypaczonych schodach na ostatnie piętro i zastukał do drzwi położonych w głębi korytarza. Dobrze mu znany szurający krok i chwilowe mocowanie się z kilkoma starymi zamkami zdążyły wprawić siedemnastolatka w niemałe poirytowanie. Ojciec mógłby w końcu wymienić te zamki i nauczyć się prosto stawiać stopy…

Zdziwienie wpełzło na kanciastą twarz pana Edmunda Cornella, gdy po otwarciu drzwi jego oczom ukazał się Steven, ukochany syn, z którym jednak coraz trudniej było mężczyźnie odnaleźć wspólny język.

- Steve… co ty tutaj robisz? – Edmund wyglądał na mocno zmieszanego. Jakby spodziewał się zobaczyć u progu kogoś zupełnie innego.

- A co…? Nie mogę już wpaść w odwiedziny? – zapytał Steve dość impertynenckim tonem i z powątpiewaniem uniósł lewą brew.

- Oczywiście, że możesz! – odparł pan Cornell. – Ale dlaczego akurat dzisiaj…? Szczerze powiedziawszy, trochę nie w porę się pojawiasz…

- Jak to? – Steve tym razem szczerze się zdziwił, zaraz jednak jego twarz wygięła się w podejrzliwym grymasie. – Nie wpuścisz mnie? Umówiłeś się na randkę, czy jak? – Ostatnie pytanie zadał, uśmiechając się złośliwie, jednak ku jego zdumieniu policzki ojca pokryły się obfitym rumieńcem.

- Oczywiście, że cię wpuszczę, przecież to twój dom. Proszę, wejdź. – Edmund wyglądał na nieco zrezygnowanego, kiedy przepuszczał syna w drzwiach.

Steven rozejrzał się po dużym pokoju, połączonym z aneksem kuchennym. Taki porządek panował tutaj, kiedy jeszcze kobieca ręka roztaczała swoją pieczę nad wszystkim. Teraz jednak Ślizgon wątpił, by miała w tym udział jakaś białogłowa, ale za to obstawiał, że dla jakiejś białogłowej zostało to uczynione. Dowodem mógł być stolik z zastawą dla dwojga, butelką wina i płonącą radośnie świecą.

- Ty się naprawdę z kimś umówiłeś! – zawołał oburzony Steven, zwracając wściekłe spojrzenie w stronę ojca. Pan Cornell jedynie wzruszył ramionami na swoją obronę.

- Powiedziałbym raczej, że się z kimś umawiam – odparł po chwili mężczyzna. Wzburzenie syna nie dodawało mu odwagi w przyznaniu się do pewnej znajomości, która rozkwitała już od dłuższego czasu i prawdę powiedziawszy, zmierzała w bardzo dobrym kierunku. – Rozumiesz, w sensie… cyklicznie, synu – dodał niepewnie Edmund.

- Zdradzasz mamę! – warknął Steven. Momentalnie fala złości zawładnęła jego ciałem. Zacisnął pięści i pobladł, a w jego ciemnych oczach zapłonęły chłodne ogniki.

- Steve… dobrze wiesz, że matka nie wróci – powiedział cicho i poważnie Edmund, z zatroskaniem przypatrując się synowi. Spodziewał się, że sprawy mogą potoczyć się w tym kierunku, dlatego odkładał rozmowę ze Stevenem, mimo próśb Anne, z którą spotykał się od kilku miesięcy. To naprawdę była złota kobieta i ostatnim, czego pragnęła, było wchodzenie między ojca i syna. Edmund jednak nie chciał podporządkowywać swojego życia pod dorosłego, choć wciąż nieszczególnie dojrzałego młodzieniaszka. Miał cholerne prawo ułożyć sobie wszystko na nowo. I miał cholerne prawo spędzić Walentynki z ukochaną osobą, bez spięć i pretensji ze strony urażonego siedemnastolatka.

- Spotykasz się z jakimś babsztylem, kiedy ona tkwi tam sama, nieszczęśliwa! – Steve przestał panować nad natężeniem swojego głosu i otwarcie krzyczał. Postawił dwa kroki w stronę ojca, patrząc na niego, jak na swojego arcywroga.

Edmund nie był wstanie utrzymać w ryzach rosnącego gniewu. Doskoczył do swojego syna i zacisnął pięść na jego płaszczu. Choć był pół głowy niższy od chłopaka, w tej chwili czuł, że ma nad nim przewagę, ponieważ na twarzy Stevena rozgościł się strach.

- Nic, ale to nic nie upoważnia cię do oceniania ludzi, o których nic nie wiesz, ba, których na oczy nie widziałeś! – warknął mężczyzna. – Nie tak cię wychowywałem, Steve! Nie poznaję cię! Jesteś nieprzyjemny, złośliwy i brak ci krztyny zrozumienia. Nie widzisz nic, poza czubkiem swojego nosa! Gdybyś jeszcze tylko coś sobą reprezentował, ale ty się ani nie uczysz, ani tym bardziej nie należysz do osób, z którymi ktokolwiek chciałby mieć cokolwiek wspólnego!

Edmund odepchnął nieznacznie Stevena, a ten zatoczył się lekko. Był szczerze zdumiony wybuchem ojca, bo nigdy się z czymś takim z jego strony nie spotkał. Ślizgon poruszył kilkukrotnie ustami, chcąc najwyraźniej wydusić z siebie jakąś odpowiedź na ten jawny atak, ale ojciec nie dał mu dojść do głosu:

- Myślę, że powinieneś już iść. Mam zaraz gościa i nie chcę niepotrzebnych awantur w jej obecności.

- Wyrzucasz mnie?! – wykrztusił Steve, szeroko otwierając oczy.

- Tak – potwierdził dobitnie Edmund.

- Świetnie! Nie licz na to, że moja noga przekroczy próg tego domu w ciągu najbliższego stulecia! – wykrzyknął Steven i ruszył do drzwi.

Jak to bywa w takich sytuacjach, ten niewłaściwy moment wybrała sobie na przybycie drobna, jasnowłosa kobieta, dzierżąca pod pachą pakunek, z którego wydzielał się przyjemny aromat pieczonych jabłek. Krzyki zza dobrze znanych kobiecie drzwi były nadto słyszalne, jednak blondynka pomyślała, że raz kozie śmierć, przecież nie będzie gorzej, niż jest.

Gdy uniosła dłoń, by zapukać, drzwi rozwarły się szeroko i z mieszkania wypadł chłopak, trochę starszy niż na zdjęciach rozmieszczonych tu i ówdzie w mieszkaniu. Anne Berkeley uśmiechnęła się niepewnie, a w odpowiedzi otrzymała wyjątkowo chłodne spojrzenie.

- Ty musisz być Steven. Cieszę się, że w końcu mogę cię poznać – powiedziała łagodnie kobieta.

- A ja się nie cieszę i żywię szczerą nadzieję, że to ostatni raz, jak się spotykamy. Do zobaczenia nigdy. I tobie też, tatulku! – burknął Steven. Po chwili jedyną oznaką jego ciągłej obecności w budynku pozostało dudnienie na schodach, jednak cisza w końcu na powrót zawładnęła kamienicą. Przerwało ją jeszcze tylko zrezygnowane westchnienie Edmunda Cornella.

~♥~

Wpadł do zamku z impetem rozdrażnionego dzika i sadząc długie kroki, skierował się do lochów. Przy samym wejściu tłoczyło się kilka dziewcząt, które na jego widok zaczęły wykrzykiwać różne obelgi. Steven sapnął wściekle.

- Tak, umówiłem się za wami wszystkimi! Tak, nie zamierzałem umówić się po raz drugi z którąkolwiek z was. Zobaczcie, mam nawet spisany harmonogram! – wysyczał Ślizgon, wyciągając z kieszeni płaszcza dość długi zwój pergaminu. – Dajcie mi spokój i idźcie już płakać w toalecie! – to powiedziawszy, Cornell przepchał się przez wzburzony tłumek, zarabiając przy okazji kilka ciosów w różne części ciała. Potem puścił się biegiem w stronę pokoju wspólnego Ślizgonów, gdyż istniało duże prawdopodobieństwo, że rozjuszone niewiasty rozpoczną mściwy pościg.

~♥~

Trochę z przymrużeniem oka, trochę na serio. Steven to jednak wredny, niedojrzały bubek. Niestety nie udało mi się znaleźć pasującego w mojej opinii podkładu. :c Dziękuję za przeczytanie i będę wdzięczna za korektę, jeśli jakieś błędy znalazły się w mojej pisaninie.