Why I Hate Valentine's Day

ZASŁONIĘTA KP >>

muzyka

Żadne z nich nie miało obstawionej randki na ten wieczór. Ani Prim, Anna, Bellamy, Joe czy Matt. Nie wyglądali też na takich, którzy migdaliliby się gdzieś pod jemiołą z gołąbkami nad głową. Więc umówili się, że ten dzień - czternastego lutego spędzą wspólnie przy partyjce pokera. Zabiorą jakiś alkohol, talię kart i papierosy. Zebrali się w sali od eliksirów koło dziewiątej popołudniu, zsunęli kilka stołów razem i zaczęli grać. Jak to zawsze w tym towarzystwie musieli napomknąć, że są Walentynki. Nie wiadomo kto zaczął pierwszy opowiadać o swoich katastrofalnych randkach związanych z połową lutego. I tak już poleciało. Gdy doszło do Harrisona, ten oznajmił, że nie ma zamiaru o tym wspominać.

- Jeśli nie powiesz, usiądę na ciebie i nie będzie tak miło - rzucił Samuel, pochylając się przez stół w stronę Matta. Wszyscy się roześmiali, jednak dopiero po kilku minutach chłopak w końcu skapitulował. 

- No, niech będzie... - mruknął, odgarniając włosy i bawiąc się żetonem. - To było rok temu. Spędzałem ten czas w domu, bo mieliśmy rodzinne sprawy. Tak naprawdę chodziło o zabawę. Szedłem na urodziny jako partner pewnej dziewczyny z sąsiedztwa. 

- Jak się nazywała? - rzuciła Prim, podnosząc do ust szklankę z ognistą, którą przemycili. 

- Rosalie Becket. 

Matthew otworzył jej drzwi starego forda, którym jeździł jego stryj. Ojciec był często zajęty wychowywaniem i chwaleniem swojej jedynej córki, więc nie dziwne, że mały Matthew skierował się do innego człowieka, który zastępował mu rodzica. Brat pana Harrisona był policjantem i obiecał, że zawiezie i odwiezie dwójkę dzieciaków na potańcówkę. Chłopak był mu wdzięczny, bo jego fiat był jeszcze niesprawny, a w dodatku wolał nie wracać po pijaku. 

- Rosalie, wyglądasz prześlicznie.

- Dziękuję panu, panie Harrison - odpowiedziała dziewczyna, poprawiając koktajlową sukienkę. Zaraz za nią wskoczył do radiowozu Matt i spojrzał na stryja. 

- Gotowy?

- Jedziemy! – rzucił chłopak, roztrzepując grzywę.

- Chwila! Zabrałeś dziewczynę radiowozem na imprezę? Jak romantycznie... - mruknął Bellamy, za co zaraz dostał z łokcia od Primrose. 

- Nie przeszkadzaj - syknęła dziewczyna, po czym dała znak Matthew, żeby kontynuował. Ten uśmiechnął się do niej blado.

Samochód zatrzymał się pod schodami prowadzącymi do willi, w której odbywały się urodziny ich znajomej. Starszy Harrison odwrócił się do bratanka i mruknął, żując gumę:

- Północ pasuje?

- Daj spokój - odpowiedział Matt, uśmiechając się pod nosem. - Rozmawialiśmy o tym, że do pierwszej trzydzieści możesz spokojnie nas odebrać.

- Niech będzie - zgodził się policjant, nie mając absolutnie za złe późniejszej pory. - Pierwsza trzydzieści. I tylko dlatego, że ci ufam! - dodał, wskazując palcem chłopaka. Zanim ten wysiadł, został jak zwykle porządnie poczochrany. Matthew odrzucił przydługawą grzywkę, kręcąc głową i obszedł samochód. Niestety nie udało mu się zostać gentelmanem, bo Rosalie już stała na pierwszym stopniu schodów. 

- Bawcie się dobrze, dzieciaki! - rzucił policjant do dwójki szesnastolatków, wyjmując głowę przez okno radiowozu.

- Na razie!

- Do widzenia - pożegnała się dziewczyna i uśmiechnęła do chłopaka, słysząc dość głośną muzykę dobiegającą z domu. 

- Cholera! Bellamy! - Anna krzyknęła na Gryfona, który właśnie udawał, że śpi. 

- Dobra. Wychodzę - rzucił zirytowany Matt, wstając od stołu.

- No, czekaj... - Sam podniósł nagle głowę. Nie ukrywał, że zaskoczyła go reakcja przyjaciela. - Tylko żartowałem... – dodał z mieszanymi uczuciami.

- Hej. Jeśli nie chcesz opowiadać swojej historii, nie musisz - wtrącił się Joseph po chwili niezręcznej ciszy. Wszyscy patrzyli po sobie, nie wiedząc co powiedzieć.

- Nie - mruknął już spokojnie Harrison. – Chcę ją skończyć.

Gdy weszli do środka, impreza trwała już w najlepsze, a pijane nastolatki latały po schodach i skakały jak koczkodany wypuszczone z klatki. Jacyś goście na piętrze urządzali prawdziwą orgię przemieszaną z szerzącym się alkoholizmem, narkomanią, a nawet rozwijaniem swych zdolności humanistycznych w Kąciku Poetyckim, o ile ktoś posiadał tego typu preferencje. Rosalie musiała pokazać chłopakowi na migi, że trzeba poszukać jubilatki. Dotarcie na salony nie było jednak tak proste jak się początkowo wydawało. Czterdzieści osób w jednym miejscu nie było najlepszym pomysłem. Czy gdzieś tutaj rozdawali darmowe dorsze czy jak, że tyle ludu przylazło? Przepychał się przez tę dżunglę, gdy nagle uświadomił sobie, że zgubił Rosalie. Szanse znalezienia jej w tej dziczy graniczyły z cudem, więc jedynym sensownym rozwiązaniem było spytanie któregoś z chłystków, gdzie jest alkohol. 

- W kuchni, stary. W kuchni.

Towarzystwo bawiło się naprawdę nieźle, chociaż puszczana tam muzyka kalała wyczulone bębenki słuchowe Harrisona, który oddałby wiele, żeby móc poszaleć przy Cypress Hill, Kornie albo Guns N' Roses. Właśnie wracał z kuchni, gdy przy schodach zebrał się spory tłum.

- Zrobię to, przysięgam! - wrzasnął jakiś blondyn do spiętrzonej wokół niego rzeszy panienek oraz zaintrygowanych tudzież lekko zdegustowanych kolesi. Ze szklanką whisky Matt oparł się o filar, bacznie obserwując kolejne poczynania niezwykle inteligentnego osobnika.

- Śmiało, Wrecksler! Dasz radę, misiu! – pisnęła jakaś blondynka, unosząc wysoko ręce. Blondyn stał u szczytu schodów, a konkretniej na pewnego rodzaju balkonie widocznym z dołu. Pomieszczenie nie było aż tak ogromne, by jego cel traktować z góry jako całkowicie niewykonalny. - Jak ci się uda to dostaniesz prezent!

Szaleńczy aplauz rozniósł się po zebranych. Gość ostatecznie puścił się i przeleciał nad ich głowami, chwytając się grubej liny zwisającej z zasłony, po czym zjechał po niej na dół jak zawodowy Desperado. Większość, jak nie całość, tłumu natychmiast popędziła w kierunku miejsca, gdzie wylądował ten dzikus.

- Do jasnej anielki! Przeżyłeś?!

- Że ja bym nie przeleciał?! - odparł oburzony blondyn, podniósł tyłek z podłogi, po czym oznajmił, że idzie do łazienki, przy okazji zostawiając swoich wiernych fanów z dość solidnie zaskoczonymi facjatami. Przedtem jednak jego dziewczyna sprezentowała mu ostentacyjny pocałunek w nagrodę za jego głupotę.

Po tej jakże interesującej scenie Matt poszedł szukać Rosalie. Znalazł ją pośród tłumu panienek i już się nie rozstawali do końca przyjęcia, które trwało krócej niż się spodziewali. Rozzłoszczeni sąsiedzi wbili z kijami baseballowymi i narobili hałasu.

- Czekaliśmy na schodach już ponad godzinę, gdy zajechał radiowóz. Wstałem, żeby uprzykrzyć życie stryjowi, gdy okazało się, że to nie on był w samochodzie. Wysiadł jego partner i komendant. Powiedzieli, że stryj miał wypadek. Jakiś dzieciak nie chciał zapłacić mandatu i postrzelił go. Gnojek odjechał, pozwalając mu się wykrwawić. Jego partner powinien go osłaniać, ale został w aucie. 

Harrison umilkł, wzdychając głęboko. Przejechał dłońmi po obu stronach twarzy, zupełnie jakby chciał się pozbyć zmęczenia. Spojrzał po grupie przyjaciół, którzy kompletnie zbici z tropu, słuchali każdego słowa padającego z jego ust.

- Cieszę się, że wam to powiedziałem.

Gryfon odchrząknął, ponownie siadając na krześle.

- I już wiecie, dlaczego nienawidzę Walentynek - odarł Matt, zgarniając karty.

Udział wzięli (w porządku alfabetycznym)

- Anna Fairchild

- Joseph Fitz

- Matthew Harrison

- Primrose Oberlin

- Samuel Bellamy

I don't like it, ale niech będzie. Mam nadzieję, że całokształt jest zrozumiały. Dupy nie urywa, wiem. Dziękuję za pozwolenie na umieszczenie postaci ich Autorom ;) Dramaty to nie moja specjalność jednak ;D

♥ MIEJSCE DO WYBORU: 

—sala od eliksirów

♥ CZAS AKCJI:

— 14 lutego. 180 minut.

♥ HASŁA:

— randka; prezent; 

♥ ZAKOŃCZENIE:

— życiowa klęska.

♥ FORMA:

— wspomnienie/relacja na żywo

♥ INNE:

- 21:00 do północy

♥ LICZNIK SŁÓW

- 1083