After all this time?

Akcja walentynkowa

ilość słów: 1467

herbaciarnia pani Puddifoot, randka, happy end, wspomnienie, popołudnie

Podkład pierwszy | Podkład drugi

Czternasty luty, dzień zakochanych. Ble. Fuj. Ochyda. Dobrze chociaż, że nie będę musiała siedzieć do wieczora w murach Hogwartu, a wyjdę odetchnąć świeżym powietrzem i spędzić ten beznadziejny dzień w towarzystwie Vladimira. Pomijam już fakt, że wcale nie jesteśmy w sobie zakochani, a miłość to najgłupsze uczucie jakie istnieje. Ble.

No dobra, powiem wam coś, ale nie mówcie robaczkowi, bo jeszcze tego nie wie - cholernie mi się podoba. Czasami nawet mi się śni, przez co budzę się z ogromnym uśmiechem na ustach. Macie mnie, zakochałam się w najlepszym przyjacielu, jakiego kiedykolwiek miałam. Ale co z tego, skoro jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele się w sobie nie zakochują? Nie mogą, powinno im się do tego odebrać prawa.

Wzdycham na sam jego widok, śmieję się z rzeczy, które tylko mu wydają się zabawne i bawię się włosami za każdym razem, kiedy przechodzi obok mnie. A wiecie co on robi? Uśmiecha się, daje mi buziaka w policzek i traktuje mnie jak zawsze.

Kiedy już stanęłam przed drzwiami herbaciarni pani Puddifoot, oparłam się plecami o zimny mur. W końcu luty - śnieg, mróz i wiecznie przemoczone buty, które każdy tak komplementował. Nigdy nie ufajcie miłej pani, która chce wam coś wcisnąć za dziewięć galeonów - badziew, badziew i jeszcze raz badziew.

Uśmiechnęłam się na widok Vladimira walczącego z zaspami. Rozbawił mnie fakt, że sie pośliznął na lodzie, jednak szybko podbiegłam w celu ratowania go. Niepotrzebnie, bo jak zawsze wyszedł bez szwanku, lekko się chwiejąc. A to szczęściarz - ja pewnie wylądowałabym w Skrzydle Szpitalnym z potłuczonym tyłkiem, siniakami na udach i złamaną nogą.

Dźwięk, który wydobył się z moich ust brzmiał tak, jakby mały kocurek zaczął mruczeć.

- Cześć robaczku - powiedziałam, tuląc się do chłopaka. Ah, jak on cudownie pachniał! Czy to jakiś nowy zapach, by wyrwać w te walentynki jakąś dziewczynę? Mam nadzieję, że nie. - Wybaczę spóźnienie pod warunkiem, że dostanę bukiet kwiatów.

Jakie było moje zdziwienie, kiedy Vladimir pobiegł do zaspy śniegu udając, że szuka kwiatów. Parsknęłam głośnym śmiechem, powoli do niego podchodząc.

- Dobra, dobra. Wybaczam - mówiłam przez śmiech, a gdy Vladimir się odwrócił, trzymał w rękach wielką kulę zrobioną ze śniegu. Pisnęłam i próbowałam uciec od już lecącej w moją stronę kulki.

- Jeden zero dla mnie. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu, kiedy śnieżka trafiła mnie w sam czubek głowy.

Podszedł i położył swoją rękę w mojej talii. Gdyby wiedział, co do niego czuję, nigdy nie zdobyłby się na taki gest. Zresztą, nawet by ze mną nie rozmawiał, a na korytarzach mijał szerokim łukiem.

Vladimir otworzył drzwi herbaciarni, wpuszczając mnie pierwszą. Odwdzięczyłam mu się delikatnym uśmiechem. Zajęłam jedyny wolny stolik w rogu sali, lustrując klientów pani Puddifoot. W większości byli to uczniowie Hogwartu, co wcale mnie nie zdziwiło.

- Zielona herbata z kawałkami truskawek - powiedziałam, kiedy kelnerka podeszła po zamówienie.

- To samo dla mnie - odpowiedział Vladimir, usiadłszy naprzeciw.

Spojrzałam w jego błękitne tęczówki. Czerwone światło na sali odbijało się w jego oczach. Wyglądał naprawdę na podekscytowanego zaistniałą sytuacją, czego nie bardzo rozumiałam. Jak mógł się cieszyć z walentynek, kiedy musiał je spędzać ze mną?

- Jak mija ci dzień zakochanych? - zapytałam, opierając głowę na zaciśniętej dłoni. Nie spuszczałam wzroku z jego błądzących tęczówek.

Założyłam długie blond włosy za ucho, by nie wpadły mi do ust. Albo co gorsza, do herbaty, którą następnie będę pić.

- Nudno - odpowiedział, opierając się o sofę. - Najpierw pisałem esej na temat Asfodelusa, co zajęło mi cały poranek i kawałek południa. Swoją drogą wiesz, że Chropianki są małymi pasożytami, których długość dochodzi do jednej dwudziestej cala. Z wyglądu przypominają...

No i się zaczęło. Pasja Vladimira, która z każdą chwilą coraz bardziej przypominała obsesję, powoli zaczynała mnie nudzić. Mówił o zwierzętach codziennie, czasami rozwodząc się nad nimi tak, że pewnie nie zauważyłby, że gdzieś uciekłam.

Westchnęłam znudzona, błądząc wzrokiem po sali. Uśmiechnęłam się do kelnerki, która przyniosła nam herbatę i upiłam łyk płynu, zupełnie nie zwracając uwagi na to, że jest gorąca.

Miałam ochotę trzasnąć go najgrubszą księgą z Hogwarckiej biblioteki i wywrzeszczeć mu prosto w twarz, że wcale mnie to nie interesuje. Ale co miałam zrobić, kiedy nie chciałam go zranić?

Podziwiałam go też za to, że potrafi się skupić na czymś tak bardzo, jak ja na lataniu. Czasami nawet go rozumiałam - gdy pytał mnie o trening, mówiłam mu o najróżniejszych scenach, które zapewne były równie nudne jak jego zwierzęta.

Dostrzegłszy Violettę z grupką przyjaciół, wyprostowałam się i pomachałam im z radością. Może one mnie będą w stanie wyrwać z tego przynudzającego monologu, który właśnie prowadził Vladimir. Właściwie, o czym on mówił?

- Idziemy do Miodowego Królestwa, chcesz się przejść z nami? - zapytała podchodząca szatynka. Kiedy znalazła się obok nas, oparła dłonie na blacie.

- Vladimirze - przerwałam mu, kiedy mówił o zwalczaniu Chropianek. Uniósł głowę znad fliżanki. - Chodźmy z nimi.

- Nie - odpowiedział, kręcąc głową. - Chciałem spędzić ten wieczór tylko z tobą.

Jęknęłam niezadowolona, kładąc ręce na piersiach w obronnym geście.

- Nudzę się, chcę iść.

W odpowiedzi dostałam tylko wzruszenie ramionami. Właściwie, to co miałam zrobić - siedzieć tutaj i słuchać o jakiś insektach czy może pójść bawić się z znajomymi? A co to za różnica, czy walentynki spędzę z najlepszym przyjacielem, czy z znajomymi, dobrze się bawiąc?

Stanąwszy, chwyciłam płaszcz i szal.

- Nie będę słuchać o głupich Chro coś tam. Idę się bawić - syknęłam, odwracając się na pięcie. Nie pozwoliłam nawet na jakikolwiek komentarz ze strony mojego towarzysza.

Więc poszłyśmy. Bawiłam się naprawdę dobrze, kompletnie zapominając o niedopitej herbacie i pozostawionym Vladimirze. W końcu nic nas nie łączyło, poza przyjaźnią. To, że czułam do niego coś więcej, niż powinnam nie oznaczało, że muszę z nim spędzać każdą chwilę. W końcu musiałam o nim zapomnieć. Przynajmniej o tym uczuciu, którym go darzyłam.

I wyrzutach sumienia, które dopadły mnie dwadzieścia minut później.

Szukałam go naprawdę wszędzie - w herbaciarni pani Puddifoot, w której zastałam dwie niedopite herbaty, na obrzeżach Hogsmeade, pod Trzema Miotłami, skąd wyrzucili mnie zanim zdążyłam przekroczyć próg, a nawet w Miodowym Królestwie.

Byłam wtedy tak wściekła na siebie, plułam sobie w twarz i wariowałam z zamartwiania się. Zupełnie nie wiedziałam, gdzie może się podziewać. Na pewno nie poczuł się dobrze, kiedy postawiłam go w takiej sytuacji. Sama zresztą nie chciałabym zostać tak potraktowana. I wiem, że on by tego nie zrobił.

Muszę przyznać przed samą sobą, że zrobiłam najgorszą rzecz w swoim życiu. Zrobiłam coś, czego nigdy nie chciałabym doświadczyć.

Zrozpaczona szłam w stronę Hogwartu. To ostatnie miejsce, gdzie mógł się podziewać. Czwarte piętro, wiecznie pusta sala. Ostatnia szansa na znalezienie chłopaka całego i zdrowego. Powoli dobijała dwudziesta, zapadał zmrok, co w żaden sposób mi nie pomagało w poszukiwaniach.

Ostatnie dwieście metrów dzielących mnie od Hogwartu, pokonałam biegiem. Chciałam jak najszybciej zobaczyć Vladimira i przeprosić go za to, jaką okropną przyjaciółką jestem. Właściwie, po takiej sytuacji nie mogę uważać się za kogoś ważnego dla niego.

Westchnęłam, stąpając po korytarzu czwartego piętra. Oddychałam szybko, wykończona prędkością, z jaką pokonałam ostatnie metry dzielące mnie od pustej klasy. Otworzywszy drzwi, odetchnęłam z ulgą.

Siedział na ławce, plecami odwrócony do drzwi. Uśmiechnęłam się, wolno krocząc w jego stronę.

- Nie chcę cię widzieć - powiedział, zanim zdążyłam otworzyć usta. - Idź sobie.

- Przepraszam, ja...

- Idź sobie - powtórzył, nie pozwalając mi dokończyć.

Stałam za nim, walcząc z chęcią położenia dłoni na jego ramieniu. Nie chciałam bardziej go denerwować. W końcu już i tak zrobiłam zbyt wiele.

Minęła długa chwila, zanim Vladimir postanowił się odwrócić w moją stronę. Jego oczy były puste, jakby nieobecne.

- Powiedziałem coś, idź stąd - rzucił, a w jego głosie wyczuć można było żal.

Zaprzeczyłam, cicho jęknąwszy.

- Nie chciałam - powiedziałam po chwili ciszy. - Wiem, że zrobiłam źle. Jestem głupia, naprawdę nie chciałam.

Miałam przed oczami naszą rozłąkę, a serce powoli rozpadało się na drobne kawałki. Już widziałam, jak siedzimy po przeciwnych stronach korytarza, nie obdarzając się nawet przelotnym spojrzeniem.

Podążałam za nim wzrokiem, kiedy wstał i się wyprostował. Spoglądał na mnie z byka, a ja czułam, jak właśnie tracę najlepszego przyjaciela. Jak tracę siebie, przez własną głupotę.

Jakie było moje zdziwienie, kiedy chwycił mnie w objęcia i ścisnął tak mocno, że nie potrafiłam oddychać.

- Nigdy więcej tego nie rób - wyszeptał do mojego ucha, zakładając za niego kosmyk włosów.

Patrząc teraz na to wydaje mi się, że byłam jedną z najgłupszych uczennic w Hogwarcie. Po pierwsze - nie zauważyłam tego, że Vladimir chciał się ze mną naprawdę umówić, po drugie nie miałam pojęcia, że każdym swoim czynem raniłam jego uczucia. Zachowywałam się jak prawdziwa egoistka - myślałam tylko o tym, by dobrze się bawić.

- Ah, te nasze szczeniackie podchody. - Zaśmiałam się, chwytając kubek zielonej herbaty z kawałkami truskawek. Z parującego kubka przeniosłam wzrok na Vladimira siedzącego naprzeciw mnie.

W tej samej kawiarni, w tym samym miejscu, starsi o dziesięć lat i, mam nadzieję, odrobinę mądrzejsi.


Tyle frajdy dało mi to opowiadanie, śmiałam się jak idiotka do komputera czytając tę i kolejną notkę, na którą już teraz zapraszam do autorki Vladimira Karkarowa. Obie się łączą, dlatego warto je przeczytać, by całkowicie zrozumieć nasz zamysł.
Dziękuję również za chęci do wspólnego pisania. 

P.S. Czyżbym była pierwsza? :D