Fałszywa miłość jest gorsza niż prawdziwa nienawiść

muzyka

Znajdował się w zaciemnionym pomieszczeniu, a jedynym rozjaśniającym je światłem był leciutki promień wydobywający się z różdżki stojącego w przeciwległym kącie pomieszczenia człowieka. Nawet gdyby w pokoju panowała całkowita ciemność, Hyun i tak rozpoznałby tego młodzieńca bez większych problemów. Chociaż nie wyglądał dokładnie tak jak go zapamiętał, jedna rzecz w ogóle się nie zmieniła. Jego ciemne oczy, w których bez pomocy promieni słonecznych nie dało się wyróżnić tęczówki od źrenicy. Były czarne jak najprawdziwszy węgiel.

— Już się bałem, że nie przyjdziesz — przez jego ciało przeszedł dreszcz, kiedy tylko usłyszał padające z ust chłopaka słowa. Nie bardzo rozumiał o co tak właściwie chodzi. Przecież z nikim się nie umawiał, sam jeszcze kilka minut temu nie wiedział dokąd tak właściwie zmierza. Nie spodziewał się, że kogoś tutaj spotka, tym bardziej był zaskoczony jego obecnością. — No co tak stoisz? Chodź tu do mnie Hyun-ah.

— Seo Yoochang, ty kretynie — zaśmiał się, śmiało krocząc do chłopaka. Stojący wciąż w przeciwległym kącie młodzieniec, zwiększył zaklęcie oświetlające. W tym samym momencie oczy Hyuna były w stanie dostrzec wszystko to, co ten drań dla nich przygotował. Chociaż nie było to coś niezwykłego, na ustach osiemnastoletniego Krukona pojawił się szeroki uśmiech. — Rusz się w końcu, tęskniłem za tobą.

— Kiedy dowiedziałem się, że jesteś w Hogwarcie, Hyun-ah… — obaj przyspieszyli kroku, spotykając się dokładnie w połowie, dzielącej ich odległości. Przystanęli na chwilę, uważnie przyglądając się swoim twarzom. To Hyun pierwszy, powolnie wyciągnął dłoń do przodu. Ostrożnie sunąc opuszkami palców po policzku stojącego naprzeciw chłopaka. Przez jego ciało przeszedł dreszcz. Bał się, że gdy jego gesty staną się nazbyt śmiałe chłopak rozpadnie się na drobne kawałeczki. Był tak mocno spragniony jego obecności, więc aby zachować się tak delikatnie musiał się z całych sił skupiać. Poczuł jak Yoochang chwyta jego dłoń, przystawiając ją śmielej do swojego policzka, wręcz wtulając się w nią — tęskniłem za tobą, tak bardzo tęskniłem…

— Zamknij się, proszę — powiedział łagodnie, zafascynowany twarzą przyjaciela. Wpatrywał się w jego ciemne oczy w ogóle się nie odzywając, po chwili zamknął powieki robiąc pół kroku do przodu, tym samym zbliżając się do młodego mężczyzny. Czuł na swoich wargach jego przyspieszony oddech, a ciepło bijące od jego ciała poczuł nagle na swoim. Nawet się nie zorientował, w jaki sposób ich wargi połączyły się w słodkim pocałunku. Opuścił powolnie dłoń z jego policzka, sunąc palcami po wyraźnie zarysowanej żuchwie, a następnie szyi. Zacisnął ją delikatnie na jego karku i przyciągnął bliżej siebie, pogłębiając pocałunek.

— Hyun-ah… — usłyszał cichy szept Yoochanga w przerwie pomiędzy kolejnymi pocałunkami. Chciał, aby ta chwila trwała wiecznie. Nie zamierzał jej przerywać, nie chciał słuchać żadnych wyjaśnień. Po prostu nie mógł uwierzyć, że to dzieje się naprawdę i bał się, naprawdę bał się, że to wszystko zaraz zniknie. — Spokojnie, jestem tu… Nigdzie się nie wybieram — chłopak odsunął się o jakieś pięć centymetrów i jakby czytając mu w myślach starał się go uspokoić — zawsze już będę obok ciebie, kocham cię Hyun…

— Ja ciebie też Chang-ah, tak cholernie mocno… — wyszeptał cicho, czując jak ten obejmuje go mocno swoimi ramionami. Nie otwierając wciąż oczu zrobił dokładnie to samo. Starał się nie myśleć o niczym złym. Pragnął oddać się tej jednej chwili i czerpać z niej jak najwięcej radości. W jego głowie jednak wciąż krążyły te bolesne pytania. Dlaczego uciekłeś Chang-ah? Dlaczego mnie zostawiłeś, co takiego Ci zrobiłem, że potraktowałeś mnie w taki właśnie sposób? Czy to wszystko było naprawdę potrzebne?

— Obiecaj mi, że już nigdy nie znikniesz, że nigdy więcej mnie nie zostawisz… — wyszeptał łamiącym się głosem, ze łzami w oczach, których Yoochang nie był w stanie dostrzec.

— Słowo honoru Hyun-ah. Od teraz pójdę wszędzie tam gdzie ty.

Od tej chwili wszystko miało być idealne. Obaj mieli być w końcu szczęśliwi, po tak długiej przerwie. Po półtorej roku, w końcu udało im się spotkać.

Zwróceni do siebie twarzami, leżeli na podłodze nie mogąc oderwać od siebie wzroku. W pokoju panowała całkowita cisza, a jedyne dźwięki jakie dało się usłyszeć to ich spokojne oddechy i równo bijące serca. Trzymali się mocno za dłonie. W tym momencie byli gotowi na wszystko, ponieważ w końcu byli razem.

Coś się jednak zmieniło. Światło za oknem zamrugało kilkakrotnie, a ziemia zatrzęsła się niebezpiecznie.  Początkowo chłopcy nie zwrócili nawet na to uwagi, dopiero gdy wstrząsy powtórzyły się kilkakrotnie w krótkim odstępie czasowym, Hyun zacisnął mocniej rękę na dłoni ukochanego. Szybko uniósł się do pozycji pół siedzącej i zerknął przez okno – wszystko było jak zawsze, chociaż czuli drgania wewnątrz za oknem nic się nie zmieniło.

— Co się dzieje? — w tym samym momencie nastąpił silny wstrząs, a dosłownie po dwóch sekundach Hyun poczuł jak coś ciągnie go w dół. Z ust Yoochanga wyrwał się głośny, gardłowy krzyk.

— Yoochang! — osiemnastolatek krzyknął głośno, zapierając się z całej siły. W pomieszczeniu zrobiło się wręcz czarno i nigdzie nie było Seo Yoochanga. Hyun wiedział jedynie, że jego dłoń znajduje się w dłoni ukochanego, czuł mocne szarpnięcie ale nie miał pojęcia co się tak naprawdę dzieje, nic nie widział. Mógł jedynie usłyszeć stłumiony krzyk nawołujący go.

— Hyun-ah!

— Hyun-ah!

— Hyun-ah!

— Miałeś być zawsze ze mną! — wykrzyczał w odpowiedzi, czując jak zaczyna mu się kręcić w głowie. Nagle zerwał się mocny wiatr, chwilę później zaczął padać deszcz. Duże krople rozbijały się o jego rozgrzane ciało. Starał się wzmocnić uścisk, jednak mokra od spadającej wody dłoń nie była w stanie utrzymać ciężaru ciała chłopaka.

— Hyun-ah, nie puszczaj mnie Hyun-ah!

Puścił go.

Słyszał jego krzyk.

Słyszał jego rozpaczliwy krzyk.

I cisza…

Chciał rzucić się za nim. Jednak nie mógł się ruszyć.

Chciał krzyczeć. Jednak nie mógł wydobyć z siebie dźwięku.

***

Obudził go jego własny krzyk. Nim zdążył otworzyć oczy, cały roztrzęsiony próbował podnieś się do siadu prostego, jednak cudze dłonie na jego ramionach powstrzymały go przed tym.

— Masz gorączkę — usłyszał zatroskany głos matki. Już wiedział do kogo należą zaciśnięte dłonie na jego ramionach — zawsze gdy masz gorączkę śnią ci się koszmary.

— Eomeoni… — wyszeptał ledwo dysząc. Wciąż słyszał rozpaczliwy krzyk Yoochanga w swojej głowie, przez co miał wrażenie, że ten wciąż jest gdzieś w pobliżu, że dzieje mu się krzywda. Silnym szarpnięciem wyrwał się z uścisku matki i gwałtownie podniósł się z łóżka, kierując się do wyjścia.

— To tylko sen.

 — Yoochang. Stało się coś złego.

— Hyun… — podniosła się prawie tak szybko jak jej ukochany syn. Spoglądała na niego z troską, nie mogąc zrozumieć, jak on wciąż może żywić tyle uczuć do chłopca, którego nie widział od półtorej roku — Hyun-ah! — uniosła ton, podchodząc do syna i mocno go obejmując. Nie mogła patrzeć ze spokojem na to co się z nim działo. Cały się trząsł, stojąc na środku pokoju, rozglądał się dookoła i nawoływał przyjaciela…

— Hyung!

— Hyung!

— Hyung, znajdę cię!

Konkurs: walentynki

liczba słów: 1064

sen, pocałunek, życiowa klęska, dom, poranek.